O ile nie zaznaczono inaczej, prawa autorskie zamieszczonych materiałów należą do Jana Woreczko & Wadi.

(Unless otherwise stated, the copyright of the materials included belong to Jan Woreczko & Wadi.)

---

Z Wiki.Meteoritica.pl

Deszcz achondrytów

Bialystok →
Fragment meteorytu Białystok ze zbioru Naturhistorisches Museum Wien (fot. Tomasz Jakubowski)
Spadek
Lokalizacja	Fasty i Knyszyn koło Białegostoku, Polska
Położenie[1]	53°06'N, 23°12'E
Data	5 października 1827 roku, 09:00-10:00 (piątek)
Charakterystyka
Typ	achondryt, eukryt EUC-pmict (wcześniej był klasyfikowany jako howardyt HOW)
Masa	~4 kg
Liczba okazów	wiele (deszcz meteorytów ?)
Meteoritical Bulletin Database
Synonimy →
wg NHM Cat: Belostok, Bielostok, Fasti, Jaski, Jasli, Jasly, Knaasta, Knasta, Knyszyn, Kuasti-Knasti, Kwasli, Phasti; u Pokrzywnickiego: Bełostok, Jaśki, Jaśly, Jasły; u Partsch (1843) (Knasti-Knasti), Greg (1861), Buchner (1863): Bialistock

Przed południem między godziną 9 i 10 w piątek 5 października 1827 roku (wg kalendarza gregoriańskiego^[2]) we wsi Fasty na zachód od Białegostoku, niebo było pogodne z wyjątkiem gęstej czarnej chmury stojącej w zenicie. To z niej posypały się kamienie. Mieszkańcy usłyszeli potężną eksplozję, po której nastąpiły trzaski, jakby strzelano z karabinów, a potem świst i uderzenia o ziemię. Spadłe czarne kamienie zbierano w miejscach, gdzie wcześniej unosił się pył. W sumie zebrano około 4 kg (ale nie wiadomo ile było okazów)^[3]. Wiele spadających okazów trafiło w błota i rzekę Supraśl. Do dzisiaj zachowało się niewiele tych meteorytów, największe fragmenty znajdują się dziś w zbiorach muzeów w Berlinie i Wiedniu. W Polsce znajduje się zaledwie kilka okruchów o łącznej wadze poniżej 20 g, większość w zbiorach prywatnych. W zbiorach Muzeum Ziemi PAN w Warszawie znajduje się szklana fiolka z okruchami meteorytu o łącznej wadze 3,7 gramów (Pilski 1999 za Wiadomości Muzeum Ziemi, 1939):

(…) „Dopiero tuż przed ostatnią wojną^[4] Towarzystwo Muzeum Ziemi dokonało wymiany z Muzeum Uniwersytetu w Berlinie, uzyskując za 173,9 g meteorytu Łowicz 4 g meteorytu Białystok i 534 g meteorytu Świecie.” (…).

Opis okoliczności spadku wg Jana Wolskiego^[5] (pisownia oryginalna):

Pod koniec swej relacji w Dzienniku Wileńskim z miejsca spadku Wolski pisze (→ pełny tekst relacji):

Na uznanie zasługuje dociekliwość i obeznanie z tematyką! Swoją relację pisał Wolski w 1827 roku, kiedy to jeszcze teorie kosmicznego pochodzenia meteorytów nie były tak rozpowszechnione. Jego hipotetyczny opis zjawiska spadku jest bardzo bliski rzeczywistym procesom.

Białystok to eukryt polimiktyczny (EUC-pmict.), meteoryt kamienny należący do typu achondrytów z grupy HED (wcześniej był klasyfikowany jako howardyt). Meteoryty HED przypominają ziemskie skały magmowe, takie jak bazalt, są jednak jaśniejsze i bardziej kruche od swych ziemskich odpowiedników. Uważa się, że meteoryty takie jak Białystok pochodzą z powierzchni planetoidy Westa, w wyniku zderzeń z innymi asteroidami odłupane fragmenty mogą spadać na Ziemię.

Buchner (1863) zwraca uwagę na podobieństwo meteorytu Białystok do okazów howardytu (sic!) Luotolax^[6] ze spadku w 1813 roku w Finlandii!

Kolekcje

Fragmenty meteorytu Białystok w światowych kolekcjach. Największe zbiory:

zbiór	waga fragmentów (Koblitz MetBase)	uwagi
Kiev, Geol. Mus. Ukraine	110 g	wg Явнель (1986) fragment 110 g
Budapest, Nat. Mus.	101 g
Moscow, Acad. Sci.	89,4 g	fragment ze skorupą o wadze 88,5 g znajduję się w zbiorach Moscow, Vernadsky Inst. Geochem., a nie w Moscow, Acad. Sci.
Tallinn, Geol. Inst. Acad. Sci.	82 g	wg Tiirmaa (1996): 81,4 g fragment ze skorupą i 1 g proszku (est. tolm) (Geoscience collections of Estonia: record); wg Метеоритика (1955, catalogs)‎ fragment 67 g i proszek 1 g
Vienna, Naturhist. Mus.	59,5 g[7]
Berlin, Mus. Naturk., Humboldt Univ.	49 g	zdjęcia fragmentu na portalu Meteorite Times Magazine; wg Rose (1864) w kolekcji było 5,09 łutów, największy fragment miał 4,86 łuta[8]; wg Kleina (1889, 1904) w zbiorach było 79 g, a największy fragment miał 72 g
Stockholm, Naturhist. Riksmus.	43,9 g
St. Petersburg, Geol. Faculty, Univ.	34,5 g
Washington, Natl. Mus. Nat. Hist.	16 g	wg katalogu online muzeum największy fragment ma 11,39 g; na stronie znajdują się również zdjęcia płytki cienkiej (thin section) tego rzadkiego meteorytu!
Gifhorn, Bartoschewitz Colln.	11,1 g	fragment ze skorupą (Bartoschewitz catalog)
(…)
Muzeum Mineralogiczne Uniwersytetu w Bonn	–	brak w katalogu Koblitz MetBase; wg katalogu Laspeyres (1894) w kolekcji znajdowały się fragmenty o wadze 4,5 g, pod nazwą Jasly („(4,5 gr) Kleinere und grössere Splitter, zum Theil mit Schmelzrinde. 1894 von Krantz gekauft, der sie von Dorpat mitgebracht hatte.”); fragmenty kupione od Krantza![9] w katalogu Rath (1875) z 1875 roku nie ma tego meteorytu w zbiorach bońskich
Warsaw, Muz. Ziemi, Polish Acad. Sci.	3,7 g
Paris, Mus. d'Hist. Nat.	1 g	0,9 g, dar Gustava Rose (Meunier 1898)
Greifswald, Geol. Dept. Univ.	<1 g	oraz dwie płytki cienkie z kolekcji Emila Cohena (Henning 2009)
Calcutta, Mus. Geol. Surv. India	0,6 g	0,59 g (Sen Gupta et al. 1982)
Hamburg, Mus. Min.-Petrogr. Inst.	–	fragment 0,45 g (wg katalogu kolekcji)
Philadelphia, Acad. Nat. Sci.	0,2 g	obecnie fragment ten znajduje się w kolekcji Tomasza Jakubowskiego

Fragmenty meteorytu Białystok w zbiorach byłego ZSRR (Явнель 1986, s. 89):

Kolekcja (Явнель 1986)	obecnie	okazy/fragmenty	opis (nr inw.)	kolekcja (Koblitz MetBase)
АН СССР - колл. Комитета по метеоритам АН СССР (Москва)	Rosja	88,5 g; 0,9 g	обл. инд. экз. и кр.[10] (№ 18)	Moscow, Acad. Sci.
ЛГМ - Ленинградский горный музей (Ленинград)	Rosja	8,3 g	обл. и кр. (№ 283)	St. Petersburg, Mining Mus.
АН ЭССР - колл. метеоритов Академии наук Эстонской ССР (Таллин)	Estonia	81 g; 1 g	обл. инд. экз. и порошок (№ 50)	Tallinn, Geol. Inst. Acad. Sci.
АН УССР - колл. Центрального музея АН УССР (Киев)	Ukraina	110 g		Kiev, Geol. Mus. Ukraine
ЛГУ - Ленинградский государственный университет (Ленинград)	Rosja	34,5 g	оск. мелкие	St. Petersburg, Geol. Faculty, Univ.

Według Wülfinga (1897) pod koniec XIX wieku w kolekcjach znajdowało się w sumie tylko 627 g fragmentów meteorytu Białystok! Największe kolekcje:

zbiór	waga fragmentów (Wülfing 1897)
Berlin	79 g[11]
Budapest	101 g
Dorpat	81 g (patrz wyżej)
Kiew	120 g
Petersburg, A.	112 g
Stockholm	49 g
Wien, H.M.	59 g
v. Siemaszko	5 g
Krantz[9]	7 g

Meteoryt Białystok w zbiorach polskich

Obecnie jedyne fragmenty tego meteorytu w zbiorach instytucjonalnych to szklana fiolka zawierająca ok. 3,7 g okruchów w zbiorach Muzeum Ziemi PAN w Warszawie uzyskanych przed wojną na drodze wymiany z Muzeum w Berlinie (Pilski 1999). Również kilkanaście gramów fragmentów znajduje się w zbiorach prywatnych.

Znajdujemy w literaturze informacje, że dawniej w różnych zbiorach znajdowało się więcej okazów, ale wszystkie one zaginęły.

„Fałszywe” fragmenty meteorytu Białystok?

Kilka lat temu znany dealer meteorytów Robert Evans z USA sprzedawał fragmenty meteorytu Białystok. Kilkoro polskich kolekcjonerów kupiło od niego małe fragmenty, ale ich autentyczność jest kontrowersyjna! W zasadzie, nie ma na rynku fragmentów tego meteorytu, a w światowych zbiorach zachowało się tylko kilkaset gramów z tego spadku. Skąd zatem miał je w swojej ofercie Bob Evans? Nie udało się ustalić. Więc nie można wykluczyć, że dokonał on oszustwa (lub sam padł jego ofiarą?) i pod nazwą Białystok sprzedawał podobny, ale jakiś tańszy i dostępniejszy pustynny eukryt NWAxxx!?

W maju 2016 roku mieliśmy okazję porównać posiadany przez nas fragment z fragmentami znajdującymi się w zbiorach PAN Muzeum Ziemi w Warszawie. Do zbiorów MZ trafiły one jeszcze przed wojną w drodze wymiany z Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie. Poza oględzinami wzrokowymi, zrobiliśmy również wiele zdjęć porównawczych. Nasz fragment to płytka, a meteoryt Białystok w zbiorach MZ to fiolka/pudełko^[12] z wieloma okruchami tego meteorytu. Trudno było porównać „czystą” płytkę z wieloma, silnie zapylonymi okruchami! Ale już na pierwszy rzut oka widać, że oba te fragmenty mogą pochodzić z różnych meteorytów!

Czy posiadany przez nas fragment to na pewno meteoryt Białystok? Bez badań mineralogicznych i chemicznych nie można jednoznacznie stwierdzić, ale jest wysoce prawdopodobne, że padliśmy ofiarą oszustwa!

Gabinet Mineralogiczny Uniwersytetu Królewskiego Warszawskiego

Jak podaje Gazeta Korrespondenta Warszawskiego i Zagranicznego z 1828 roku:^[13]

W cytowanym wykazie jest to dar na rzecz utworzonego przy Uniwersytecie Królewskim Warszawskim Gabinetu Mineralogicznego (w wykazie tym jest również wzmianka o przekazaniu do zbiorów okazu meteorytu Lixna). Zbiory te w części zostały przekazane do Muzeum Wydziału Geologii UW, gdzie znajdują się do dziś. Obecnie w jego wykazie zbiorów nie ma meteorytów Białystok i Lixna!

Towarzystwo Królewskie Przyjaciół Nauk

Jak podaje Pokrzywnicki (1964) do zbiorów Towarzystwa (zwanego również Warszawskie Towarzystwo Królewskie Przyjaciół Nauk) trafił okaz wielkości „kurzego jajka”, dar hrabiego Wincentego Krasińskiego^[14]. Okaz badał chemik Adam M. Kitajewski, dalsze losy okazu nie są znane. Pokrzywnicki podaje, że był to dar na rzecz Towarzystwa, ale w źródle jest tylko o „okazaniu” okazu przed zebranymi.^[15]

Zakład Chemii Uniwersytetu Wileńskiego

Według Pokrzywnickiego (1964) „kamień meteorytyczny” figurujący w inwentarzu Zakładu Chemii Uniwersytetu Wileńskiego mógł być okazem meteorytu Białystok?^[16]

Muzeum Przemysłu i Rolnictwa

Pokrzywnicki (1964) nie wyklucza, że w zbiorach Muzeum Przemysłu i Rolnictwa mógł znajdować się fragment meteorytu Białystok.^[17]

Gimnazjum białostockie

Według Pokrzywnickiego (1956, 1964) okazy meteorytu znajdowały się również w Gimnazjum białostockim.

Jak wynika z relacji Wolskiego (1827), wiele fragmentów meteorytu trafiło w ręce lokalnych urzędników i wojskowych. Po wszystkich tych okazach zapewne ślad zaginął.

Siemaszko (1891, s. 32) w swoim zbiorze miał 5 g fragment bez skorupy (pisownia oryginalna)^[18]:

Spis treści 1 Deszcz achondrytów 2 Kolekcje 2.1 Meteoryt Białystok w zbiorach polskich 3 Relacje 3.1 Opis wg Pokrzywnickiego (1964) 3.2 Relacja Jana Wolskiego 3.3 Inne źródła (synonim „Jasly”?) 3.4 Data spadku 3.5 A może spadło i w Knyszynie? 4 Lokalizacja 4.1 Mapy 5 Bialystok (Białystok)/Galerie 6 Bibliografia 7 Przypisy 8 Zobacz również 9 Linki zewnętrzne

Relacje

Opis wg Pokrzywnickiego (1964)

Pokrzywnicki (1964) 1. METEORYT BIAŁYSTOK Synonimy: Bialystok, Bielostok, Bełostok, Jaśli, Jaśly, Jaski, Jasły, Fasty, Phasti, Knasta, Knaasta, Kuasti-Knasti, Kwasli, Knyszyn1 W.m.s.: φ = 58°13' – λ = 23°10' 2 Meteoryt spadł w piątek 5 października (23 września st. st.[2]) 1827 r. między godz 9 a 10 rano w postaci dużego deszczu aerolitów, który rozsiał się na przestrzeni od okolic Knyszyna do wsi Fasty położonej około 7 km od Białegostoku. Wielka oś elipsy spadku mogła wynosić w przybliżeniu 20 km. Wniosek ten wypływa z odległości Knyszyna od Fastów. Niestety, teren spadku nie został w swoim czasie należycie przeszukany, a gatunek spadłych aerolitów, które okazały się howardytami (wewnątrz jasnoszarego koloru), podobnymi do niektórych skał ziemskich, musiał utrudnić z czasem ich rozpoznanie. Jak wynika z literatury, w Fastach znaleziono 4 okazy wagi od 0,5 do 4 f, ogólnej wagi 8,5 f[21] (tj. około 4 kg)3. Oprócz nich pewna ilość odłamów spadła i została znaleziona w dobrach knyszyńskich. Opis spadku pióra Jana Wolskiego, nauczyciela fizyki gimnazjum białostockiego, został złożony dyrektorowi szkół obwodu białostockiego – Suchodolskiemu4. W opisie tym, jak też w innych opisach pióra Wolskiego, widzimy nie tylko sumienną drobiazgowość, może czasem zbędną, ale i wiele trafnych wniosków co do analizy samego zjawiska. Deszcz meteorytów białostockich rozsiał się prawdopodobnie na dużej przestrzeni, o czym można sądzić zarówno z faktu, że – jak podają źródła – wiele okazów spadło w rzekę Supraśl i okoliczne błota, jak też z następujących danych. Dnia 24 października 1827 r. na posiedzeniu Wydziału Towarzystwa Królewskiego Przyjaciół Nauk w Warszawie pod przewodnictwem Platera, gen. Wincenty Krasiński ofiarował towarzystwu aerolit spadły w dobrach knyszyńskich, według jego słów 6 października między godz 11 a 12 przed południem podczas „wielkiej burzy, przez kwadrans trwającej”. Kamieni podobnych do okazanego miała spaść znaczna ilość, niektóre były wielkości „kurzego jajka”5. Okaz ofiarowany przez Krasińskiego został przekazany członkowi towarzystwa, chemikowi A. M. Kitajewskiemu do analizy chemicznej. Fragmenty meteorytu Białystok Podaną przez Krasińskiego datę i godzinę spadku należy uznać za nieścisłą. Ze względu na szczegółowe dane, które przytoczył w swej pracy Wolski, trudno bowiem przypuszczać, że miały tu miejsce w okresie dwóch dni dwa odrębne spadki. „Wielka burza”, o której wspomina Krasiński, nie była prawdopodobnie „burzą” w naszym rozumieniu, lecz musiała oznaczać po prostu, że spadkowi towarzyszyły intensywne zjawiska dźwiękowe. Za tym tłumaczeniem przemawia m. in. fakt, że w Fastach podczas spadku meteorytu niebo było pogodne i nie zanotowano żadnej burzy, a nawet deszczu (ludność spokojnie pracowała na polach). Co się wreszcie tyczy tego kwadransa, w ciągu którego miała trwać owa burza, to wydaje się, że czas ten jest mocno przesadzony. Inaczej musielibyśmy dopuścić (biorąc pod uwagę prędkość rozprzestrzeniania się dźwięku), że albo meteoryty nie spadały od razu, ale w odstępach czasu (falami), albo też że źródła dźwięków leżały bardzo daleko od obserwatorów (na paręset kilometrów w atmosferze). Obie te alternatywy wydają się mało prawdopodobne. Skład mineralny meteorytu jest znany dzięki pracom Partscha i Rosego6. Dokładne badania wykazały, że materia meteorytu zawiera głównie bronzyt, oliwin, augit i anortyt. Budowę ma częściowo tufową, częściowo krystaliczną. Odznacza się wyjątkowo wysokim albedo, wynoszącym według Krinova (1955) 44-50%, najwyższym spośród wszystkich zbadanych przez tego autora meteorytów. Meteoryt białostocki zaliczono do odmiany aerolitów – howardytów. Prior przypisuje howardytom skład hiperstenowo-kilnohiperstenowo-anortytowy i zalicza je do achondrytów bogatych w wapń. Leonard (1956)[22] oznacza je symbolem Ap3p3'f6. Wskaźnik koloru meteorytu wynosi według Krinova (1955) – +1,03. Według Reichenbacha c. wł. met. Białystok wynosił 3,17. Meteoryt ten już przy końcu ubiegłego stulecia był uważany za bardzo rzadki. W zbiorach świata jest znany jedynie w drobnych ilościach. Wülfing oceniał ogólną jego masę przechowywaną w zbiorach świata zaledwie na 627 g. Wydaje się, że istnieje niewielka szansa na znalezienie w terenie jeszcze nowych odłamków. Są one bowiem po zwietrzeniu ciemnej otoczki barwy jasnoszarej, bardzo kruche i łatwo się rozsypują7. Autor badając to zagadnienie w Białymstoku w 1955 r., a następnie w Fastach i Knyszynie, nie zdołał uzyskać żadnych nowych informacji ani też okazów. Nawet pamięć o samym spadku już się prawie zatarła. Nie udało się również odszukać odłamków, które w swoim czasie zostały przekazane do gimnazjum białostockiego. Odłamek meteorytu otrzymał w Petersburgu w 1829 r. od akademika Kupffera Aleksander Humboldt w czasie swej podróży powrotnej z Syberii8. Wűlfing (o. c.) wysoko cenił materiał meteorytu białostockiego punktując jego wartość 181-228, gdy np. meteoryt pułtuski punktuje tylko liczbą 6, a więc cenił go 30-38 razy wyżej od tego ostatniego. Nie jest znany los okazu ofiarowanego Towarzystwu Przyjaciół Nauk przez gen. Krasińskiego. Nie wiemy również, czy Kitajewski dokonał jego analizy i jaki ewentualnie był jej wynik. Jeżeli Kitajewski dokonał tej analizy, to nie mógł zużyć całego okazu, który był prawdopodobnie nie mniejszy od „kurzego jajka”. Ostatecznie okaz lub jego część mogły być włączone do zbiorów towarzystwa, skonfiskowanych w 1832 r. przez cara Mikołaja I i wywiezionych do Petersburga. Okaz, wagi 290 g, znajdujący się w 1846 r. w zbiorach Petersburskiej A. N. mógł być właśnie okazem Krasińskiego. W inwentarzu Zakładu Chemii Uniwersytetu Wileńskiego figurował jako „kamień meteoryczny”9. Wpis ten datuje się sprzed 1832 r. Jeśli więc nie dotyczy jakiegoś odłamu meteorytu Zaborzyca lub Liksna[23], mógł być okazem białostockim, który następnie wskutek konfiskaty znalazł się w Uniwersytecie Kijowskim.[16] Nie jest również wykluczone, że jakiś odłamek meteorytu białostockiego znajdował się w zbiorze meteorytów byłego Muzeum Przemysłu i Rolnictwa. Sugestię tę podał – zresztą z wszelkimi zastrzeżeniami – były dyrektor tego muzeum Leśniowski. Dr Antoni Morawiecki, który przed wojną pracował w tym muzeum, faktu tego sobie nie przypomina. Zbiór ten został zniszczony przez Niemców podczas bombardowania Warszawy w 1939 r. i nie został w gruzach odnaleziony.[17] Na zakończenie chciałbym dodać parę słów o nazwie meteorytu w źródłach zagranicznych. Przekręcanie prostej, jak się zdaje, nazwy Fasty było wprost rekordowe. Można ten fakt wytłumaczyć z jednej strony nieścisłością ówczesnych map rosyjskich, z drugiej zaś – starą etykietą w języku polskim na dużym odłamie meteorytu w kolekcji Eduardy Cattley w Petersburgu, etykietą noszącą rzekomo napis „Wieś Jasły pod Białymstokiem”. Przypisy 1 Nazwy te znajdujemy np. w katalogach Siemaszki (1885, 1886, 1891)[24], pracach Goebla[25], Eichwalda[20], Bloedego[19], von Hoffa[26] i in. 2 Berwerth (1903) podawał: φ = 53°12' – λ = 23°10', a Katalog British Museum (Prior 1953) podaje: φ = 53°01' N – λ = 23°02' E. Biorąc jednak pod uwagę rozsianie meteorytu na przestrzeni od Knyszyna do Fastów, współrzędne te należało skorygować według środka przypuszczalnej elipsy rozsiania meteorytu. 3 „O spadku kamieni z powietrza pod Białymstokiem we wsi Fasty” – Jan Wolski. Dziennik Wileński, 1827 r. Serja Nauk Przyrodniczych, t. II, str. 391[27] oraz Nowiny Naukowe 3, s. 42, Dz. Wileński 1828[28]. Patrz również Siemaszko (1891)[24]. 4 Wiadomości Muzeum Ziemi, 1939 r., Nr 1-2.[5] Oprócz dźwięków towarzyszących spadkowi podanych przez Wolskiego, według niektórych źródeł słychać było w ciągu 3-4 minut hałas przypominający ogień karabinowy. Kamienie, jak się zdawało, spadły z gęstej chmury stojącej w zenicie. Miano znaleźć wiele okazów (Berwerth 1903). 5 „Towarzystwo Królewskie Przyjaciół Nauk”. – Monografia historyczna przez A. Kraushara, ks. III, Kraków-Warszawa, 1905[15] i ks. IV, 1906, str. 116[29] oraz teczki Towarzystwa nr 28a, 68, 84 Archiw. Akt Daw. w Warszawie. 6 Annalen d. Phys. u. Chemie, 1828, t. 39, str. 421[30], 1830, Siebter Nachtrag, t. 18, str. 185-186, r. 1860, t. 111, str. 364 i t. 107, str. 160, r. 1867, t. 132, Dritter Nachtrag, str. 317. 7 Patrz przypis nr 4. 8 J. Pokrzywnicki – „O meteorycie białostockim”. Kosmos B, r. II, z. IV (8), 1956.[31] 9 „Inwentarz Zakładu Chemii dawnego Uniwersytetu Wileńskiego”. Warszawa, 1938 r., str. 87[32].

Relacja Jana Wolskiego

(na podstawie Trynkowskiego (1997))

Trynkowski (1997) Jan Wolski O spadnieniu kamieni z powietrza pod Białymstokiem, we wsi Fastach. „Dziennik Wileński” 1827 Um. i Szt. t.II s.391-395 (= „Kurier Litewski” 21 października v.s. 1827 roku). W ciągu lat ośmiu trzeci raz się zdarza u nas rzadkie zjawisko spadania kamieni z powietrza. Dwa dawniejsze zdarzenia, na Wołyniu w roku 1819[33] i w Guberni Witebskiej w 1820[34], były opisane w Dzienniku Wileńskim. Podobny fenomen, który świeżo nastąpił w okolicy Białegostoku, równie zasługuje na publiczną wiadomość i pamięć. Rząd Cesarskiego Uniwersytetu Wileńskiego otrzymał o nim raport od Dyrektora Szkół Obwodu Białostockiego, Radcy Kollegialnego Suchodolskiego, razem z bryłką meteorycznego kamienia, którego spadnięcie było widziane. Przy tym raporcie jest następujący opis fenomenu i starań uczynionych dla przekonania się o jego pewności, przez Nauczyciela Fizyki w Gimnazjum Białostockiem, Radcę Dworu Jana Wolskiego. Rozeszła się pogłoska, ze we wsi skarbowej Fastach, leżącej na zachód o 7 wiorst od Białegostoku, słyszano huk i nadzwyczajne grzmoty w powietrzu: poczem miały spaść kamienie meteoryczne. Zdarzenie to rozmaicie opowiadane, było powodem, że dnia 27 września udałem się do tej wsi, a z twierdzenia jednostajnego tamecznych mieszkańców przekonałem się, że takowy fenomen, rzeczywiście miał miejsce. Gdy tegoż dnia nie mogłem zebrać szczegółowych wiadomości, z przyczyny niezdecydowania się wieśniaków, którzy najbliżej tego zdarzenia byli świadkami, a ważność rzeczy wymagała abym użył wszelkich sposobów do dokładnego przeświadczenia się, czego bez pomocy dwornej i Policji uskutecznić nie można było; powracając wstąpiłem do dworu, gdzie Sowietnik Łyszczyński, Ober-amtman fastowski, Sowietnik Józef Ołdatowski, Assesor Feliks Łyszczyński i oficjaliści dworni o zjawieniu tego meteoru swoje wiadomości powtórzyli i na dowód kamień meteoryczny kulistej postaci, lubo nadbity, do 4 jednak cali średnicy wynoszący, pokazali; który na drugi dzień przy raporcie Sądu Ziemskiego za N. 4,315 JW. Gubernatorowi Obwodu Białostockiego był złożony. Będąc u JW. Gubernatora, prosiłem: aby udającemu się do wsi Fastów na sprawdzenie tego fenomenu, dla dania pomocy, członka policyjnego delegowano. Wskutek czego po odniesieniu się W.Dyrektora Szkół Obwodu Białostockiego za N. 469 dnia 29 września, nastąpiło przedpisanie JW. Gubernatora do Sądu Ziemskiego za N. 5.706 d. 30 września i W.Ołdakowski Sprawnik ziemski, tegoż dnia towarzyszył mi do wsi Fastów; a na zalecenie, gdy się lud zebrał takie z opowiadania powziąłem wiadomości. Dnia 23 września 1827 roku (w piątek), między godziną 9 a 10 z rana, gdy po większej części mieszkańcy wsi Fastów zajęci byli wybieraniem warzywa w ogrodach, dała się słyszeć nagle wielka explozya w powietrzu wcale wypogodzonym, i zaraz wiele innych powtórzonych, jakby wystrzałów karabinowych, co zwróciło uwagę obecnych na ogrodach i w różnych miejscach na polu pracujących ludzi: po czym nastąpił mocny świst, połączony z dźwiękiem ciał szybko spadających, silne uderzenie w kilku miejscach o ziemię. Zjawienie to zatrwożyło na czas niejaki ludzi, ale po przejściu przestrachu, kiedy jeden z nich odważył się zbliżyć na miejsce spadku i podjął kamień czarny, i ukazał skupionemu ludowi, ten ośmielony rozbiegi się na inne, przez podnoszący się pył zanotowane miejsca i poznajdował kamienie, w następującej kolei. 1) Wieśniak Stefan Czechowski, kopiący dół w odległości 1000 kroków za wsią, podniósł kamień spadły od siebie o 40 kroków, ważący do 4 funtów(*), nadbity z tego funt i 2 łuty. Sąd Ziemski złożył JW. Gubernatorowi przy raporcie wyżej wzmiankowanym: znaczna jego część oddana została przez mieszczanina Ostaszewskiego W. Komornikowi Szaybie w Choroszczy, a przez rekwizycję, W.Sprawnika uzyskana i przy piśmie za N(umer)em 199 dnia 1 października do mnie nadesłana, ważąca w jednym kawałku łutów 28. Rządowi Cesarskiego Uniwersytetu Wileńskiego przy niniejszym Raporcie załącza się: reszta zaś miała się dostać niejakiemu Żydowi ze wsi Dzikich Młynów, szkoda że go rozbito i że nie był po swoim spadku natychmiast podniesiony i ważony; bo Stefan Czechowski długo nań zdala poglądał, obawiając się, aby nakształt granatu nie wystrzelił i wtedy go podjął, kiedy już był zupełnie ostygł. 2) Teodor Kołodka podjął tuż za stodołami drugi kamień, 2 funty ważący; z tego część przez X. W.Gogolewskiego, parocha Fastowskiego, udzielona została miejskiej Białostockiej Policji, część dostała się J.W.Hrabi Ożarowskiemu, Generał Adiutantowi Korpusu Litewskiego, część JW Naczelnikowi Sztabu Korpusu Litewskiego. Generałowi Weliaminoff, trzy kawałki do 4 łutów ważące dla Gimnazjum tutejszego, a reszta niejakiemu Józefowi Gidzewskiemu. 3) Bazyl Bezubik[35] podjął kamień spadły na podwórzu gospodarza Antoniego Dziakowskiego z 1/2 funta ważący, który rozbiwszy na przyległym kamieniu(**), oddal gumiennemu dworu Bacieczek[36]: stamtąd część jego dostała się Sztab-lekarzowi Grabowskiemu, a następnie W.Jaksonowi Podpułkownikowi Switskiemu, który obrócił go na próby i doświadczenia. 4) Mateusz Koniuk, znalazł część, ważącą do 2 funtów, pierwszego kamienia(***) opisanego za N.l w bliskości tegoż miejsca i oddal Pisarzowi dworu Bacieczek Kułaczkowskiemu, ten oddał swemu bratu, który go porozdzielał różnym osobom. 5) za świadectwem Antoniego Sucharzewskiego, Józefa Adamskiego, Józefa Gidzewskiego, Teodora Guzowskiego, Jana Koniucha, Daniły Dworakowskiego i ledwo nie całej wsi mieszkańców, spadło wiele innych kamieni na błota i w rzekę Supraśl pod samą wsią płynącą, ale tych dostać jest trudno i chyba w roku następnym przy oraniu i koszeniu, może się ich kilka odkryje. Wątpliwości przeto nie ulega, że ten fenomen meteoryczny we wsi Fastach i przyległych miejscach rzeczywiście istniał: szkoda tylko jest wielka, że wieśniacy wszystkie kamienie porozbijali i w różne ręce pooddawali, uprzedzeni zaś o ich nadzwyczajnym znaczeniu, dlatego, że wiele osób o nie rekwirowało, lub nabyć starało się, reszty zatrzymanych udzielić nie chcą, jak są nato dowody. Takową wiadomość na miejscu wydarzonego fenomenu powziąwszy, w obecności W. Wojciecha Ołdakowskiego, Sprawnika Ziemskiego Białostockiego i Kawalera, jako delegowanego, WJX Wincentego Gogolewskiego, Parocha Fastowskiego, WJX Józefa Bielkiewicza z jego elewem P. Michałem Wołłowiczem, synem JW. Gubernatora, W.Henryka Bielińskiego i uczniów klasy trzeciej Gimnazjum Białostockiego, opisałem. (*) Sądząc z objętości i wagi tych, które widziałem (**) Miejsce to oglądałem (***) gdyż po upadku rozbił się i rozleciał

Oryginalna relacja Jana Wolskiego → Bialystok/Dziennik Wileński, t. II, 1827

---

Inne źródła (synonim „Jasly”?)

Monitor Warszawski, 194, 1827. s. 845

Informacja o spadku we wsi Fasty i fragment relacji Jana Wolskiego.

Monitor Warszawski, 194, 1827

Eichwald (1828) (s. 276-277)

Notizen aus dem Gebiete der Natur- und Heilkunde (Froriep's), 1828

Notizen aus dem Gebiete der Natur- und Heilkunde (Froriep's) (1827) (s. 26). Tu figuruje nazwa „Kuasti Knasti”!

Notizen aus dem Gebiete der Natur- und Heilkunde (Froriep's), 1827

Eichwald (1847) (s. 179)^[18]

Kesselmeyer (1861) (s. 373)

15.

1827

5. (8.)

Oct.

Kuasti-Knasti (***)[37], 2 Stunden von Bialystock (Beolostok, 53°12'N., 23°10'O.). – Sp.-Gew.: 3,17

Gouv. Bialystock

P.18.1830.185.[38] W. 1860. S. 1860.

Buchner (1861)

Bialystock, Russland, 1827, Oct. 5 a. St. AdChim. 39, 421.[39] Fror. Not. 19, Nr 2, 26.[40] 20, Nr. 18, 276.[20] PA. 18, 185.[26] 66. 476.[41] 107, 371.[42] 111, 364.[43] Ergb. 4, 439.[44] K. 3, 296.[45] Pa. 27.[46] Ha. 81.[47]

Rozwinięcia skrótów → patrz Bibliografia/Buchner Otto

Greg (1861)

Year.	Day of month.	Locality.	Size or weight.	Direction.	Duration; rate; hour;	Remarks, &c.
1827.*	Oct. 5	Bialistock, Russian Poland	4 lbs.	…	9½ A.M.	Stone-fall; contains no iron; sp. gr. 3·17. (Oct. 8?.)

Buchner (1863) (s. 51-52)^[18]

Rose (1864) (s. 110-111)^[18]

Wülfing (1897) w opisie spadku jest nazwa Jasly

(…) Bialystock (Jasly), Gouv. Bialystock, Russisch Polen. (…)

Berwerth (1903)

Bialystock [Ho (9½ a. 5. Oct. 1827) 53°12’N, 23°10’O] (Belostock, Belostok, oL) im gleichnamigen Gouvernement, Rußland; false Jasly, Knasta, Kuasti-Knasti, Kwasli, Gouv. Grodno; alias 23. Sept., 8., 17. Oct.

Klein (1904)

1827 Oktober 17

9-10h vorm.

Bialystock, Kuasti-Knasti, Jasly

Tu również jest wymieniona nazwa Jasly.

U Pokrzywnickiego (1964) znajduje się uwaga o pochodzeniu synonimu Jasły – wg niego błąd pisowni sugerujący, że elipsa spadku sięgała aż do Jaśków za Knyszynem.

Grady (2000)

(…) A shower of stones fell, of which four, of total weight 4 kg were found, the largest weighing about 2 kg (1828); A. Göbel (1867).

---

Data spadku

W kwestii dokładnej daty spadku panuje spore zamieszanie i niejednoznaczność. I nie chodzi tu o to czy data w źródłach jest podawana wg kalendarza gregoriańskiego czy juliańskiego. Pokrzywnicki (1964) za Wolskim podaje piątek 5 października (23 września)^[2], u Kraushara (1905) jest relacja hr. Krasińskiego o spadku 6 października^[15], a w notatce Annales de Chimie et de Physique (1828) jest 8 października (8 octobre).

Wydaje się rozsądne kierowanie się dniem tygodnia – piątek. Bo o wiele łatwiej jest „zapamiętać” datę wydarzenia jako dzień tygodnia, niż jako dzień miesiąca. W tamtych czasach rytm wyznaczały wydarzenia: w czwartek – „targ”, w piątek – „post”, a w niedzielę – „msza”. Daty były dla urzędników, ludzie mierzyli czas wydarzeniami. Prawdopodobnie spadek miał miejsce w piątek 5 października, a inne daty są błędne i opisują jedno i to samo zjawisko.

---

A może spadło i w Knyszynie?

Obecnie trudno jest wskazać jak rozległy mógł być obszar na który spadły meteoryty. Być może sięgał on aż do Knyszyna. Jak zauważa Andrzej Pilski (1999): „Dobra knyszyńskie, należące do hr. Krasińskiego, nie obejmowały jednak wsi Fasty, leżącej ponad 20 km na południowy wschód od Knyszyna i będącej wsią skarbową. Prawdopodobnie więc meteoryty spadły nie tylko w Fastach, ale i w innych wsiach i w lasach między Fastami a Knyszynem. Zebrano jednak niewiele okazów, które trafiły do zagranicznych zbiorów.”

Warto przytoczyć ciekawe wydarzenie z tamtego okresu w parafii knyszyńskiej (zwróciła na nie uwagę Pani Elżbieta Słowikowska z Białegostoku).

W wydanej w 1997 roku historii Knyszyna Stasiewicza^[48] jest wzmianka o remoncie dachu na kościele w Knyszynie w 1828 roku. Podczas wizytacji w 1829 roku kościoła, stwierdzono, że w trakcie generalnego remontu dachu w 1825 roku użyto kiepsko wykonanej dachówki, którą w 1828 roku wymieniono. Może to tylko zbieg okoliczności? Może na dach kościoła spadły w 1827 roku meteoryty powodując jego uszkodzenia? Może ówczesne władze zataiły fakt zniszczeń, może nie skojarzono go ze spadkiem? Jeśli wziąć pod uwagę względy prestiżowe, to wyjaśnienie wadliwego dachu spadkiem „kamieni z nieba” raczej nie wchodziło w rachubę. Bo, jak to tak? Kościół został zniszczony przez „siły nieczyste”, albo wiarołomni knyszyniacy zostali pokarani przez Niebiosa? Łatwiej było zrzucić winę na ceglarzy i żądać reklamacji. Nota bene jednym z fundatorów materiałów na remont, był Wincenty hrabia Krasiński, ten sam, który na posiedzeniu Towarzystwa Królewskiego Przyjaciół Nauk w Warszawie prezentował w 1827 r. okaz meteorytu Białystok^[15].

Pewnie już się nie da ustalić, jak było naprawdę.

Sama miejscowość Knyszyn i jej okolice to wspaniały kawałek historii Polski.

Lokalizacja

W chwili spadku niebo było bezchmurne, poza małą ciemną chmurą z której prawdopodobnie spadł meteoryt.

Obszar spadku rozciąga się pomiędzy wsiami Fasty i Knyszyn. Wiele kamieni spadło w błota i do rzeki Supraśl płynącej przez Fasty. Czy obszar spadku sięgał do wsi Jaśki, wydaje się wątpliwe (patrz uwagi Pokrzywnickiego).

Spadek meteorytu Białystok, opierając się na opisie okoliczności, można klasyfikować jako deszcz meteorytów.

Szukać jeszcze warto.

Mapy

Mapy okolic Białegostoku (nazwy Chwasłe, Chwasty, Fasty, Kwaśle)

Fragment arkusza R1 Bialystok mapy Reymanna (źródło: Archiwum Map WIG)	Mapa Królestwa Polskiego z 1827 roku (fragment) (źródło: Kolberg J., 1827, Mappa Królestwa Polskiego)	Mapa Polski z 1859 roku (fragment) (źródło: Chrzanowski 1859)
Fragment arkusza P36 S36 mapy z 1933 r. (źródło: Archiwum Map WIG)

Bialystok (Białystok)/Galerie

Miejsce spadku meteorytu Białystok – wieś Fasty i okolica (stan: koniec października 2011 r.; fot. Wadi & Jan Woreczko)

Widok znad rzeki Biała w kierunku wsi Fasty	Widok znad rzeki Biała w kierunku Knyszyna	Widok znad rzeki Biała w kierunku rzeki Supraśl
Wieś Fasty	Zabytkowy kościół w Knyszynie

Zobacz więcej → Bialystok (Białystok)/Galerie.

Fragmenty meteorytu w zbiorach muzealnych

Fiolka[12] z fragmentami meteorytu Białystok o wadze 3,7 g ze zbiorów Muzeum Ziemi w Warszawie (fot. Jan Woreczko)	Fragment meteorytu (największy okruch 10×8×8 mm) ze zbiorów Muzeum Ziemi w Warszawie	Pudełko[12] z fragmentami meteorytu Białystok ze zbiorów PAN Muzeum Ziemi w Warszawie (fot. Jan Woreczko)
Fragment ze zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie (Museum für Naturkunde Berlin)[11] (fot. Piotr Górski)	Fragment ze zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie (Museum für Naturkunde Berlin) (fot. Piotr Górski)	Fragment meteorytu o wadze 0,45 g ze zbiorów Muzeum Mineralogicznego Uniwersytetu w Hamburgu
Fragment 81,4 g ze skorupą ze zbiorów Uniwersytetu w Tartu (źródło: Geoscience collections of Estonia; w kolekcji zdjęcia te były wcześniej błędnie przypisane do meteorytu Dolgovoli)	Fragment (59,41 g) ze zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu (Natural History Museum Vienna) (fot. AustroMet)	Fragment ze skorupą o wadze 88,5 g ze zbiorów Vernadsky Institute of Geochemistry and Analytical Chemistry of Russian Academу of Sciences (fot. Andrzej Kotowiecki)
Obraz z płytki cienkiej (pole 1,5 mm, nikole skrzyżowane); płytka z kolekcji muzeum uniwersytetu w Greifswaldzie (pierwotnie z kolekcji Emila Cohena)(Henning 2009)

Fragment meteorytu Białystok w kolekcji Tomasza Jakubowskiego (fot. Tomasz Jakubowski)

Fragment ~0,2 g oraz etykiety[49] kolekcji William S. Vaux Collection, Academy of Natural Sciences of Philadelphia[50]

Powiększenie fragmentu

Bibliografia

• Annales de chimie et de physique, (1828), Chute d'aérolithes en Russie, 39, ser. 2, Paris 1828, s. 421.^[51] Plik hPDF.

• Bieliński Józef, (1899-1900), Uniwersytet Wileński (1579-1831), tomy 1 i 2, Kraków 1899-1900, (s. 155, tom 1).^[52] Plik dLib (tom 1), dLib (tom 2).

• Bloede G. von (Blöde G. von), (1848), Tabelle über die in dem öffentlichen Museum zu St. Petersburg befindlichen Aerolithen und kurze Charakteristik derselben, so wie Angabe der hierüber vorhandenen Nachrichten, Bulletin de la Classe physico-mathématique de l'Académie impériale des sciences de Saint-Pétersbourg, VI(1), 1848, s. 1-16, (s. 7-8).^[53] Plik PDF.

• Boschke Friedrich L., (1969), Z kosmosu na Ziemię. Meteory i meteoryty (tytuł oryg. Erde von anderen Sternen), Biblioteka Problemów, tom 139, PWN, Warszawa 1969, (s. 292-293).

• Buchner Otto, (1861), Versuch eines Quellenverzeichnisses zur Literatur über Meteoriten, w: Broenner Heinrich L., Abhandlungen, herausegeben von der Senckenburgischen naturforschenden gesellschaft, Bd. 3, Frankfurt a.M. 1859-1861, s. 455-482. Plik PDF; plik DjVu.

• Buchner Otto, (1863), Die Meteoriten in Sammlungen, ihre Geschichte, mineralogische und chemische Beschaffenheit, Leipzig 1863, ss. 202, (s. 51-52).^[54][55][56] Plik hPDF; plik DjVu.

• Chrzanowski Wojciech, (1859), Karta dawnéj Polski z przyległémi okolicami krajów sąsiednich według nowszych materyałów na 1:300000, Paryż 1859. Plik dLib; plik eUWr.

• Dziennik Wileński, (1828), seria Nowiny Naukowe, t. 3, luty 1828. s. 42-43. Plik eLib.

• Eichwald Carl Eduard von, (1828), Meteorstein von 1827, Notizen aus dem Gebiete der Natur- und Heilkunde (Froriep's), nr 436, Bd. XX/18, Mai 1828, s. 276-277. Plik DjVu.

• Eichwald Carl Eduard von, (1847), Ein Verzeichniss von Meteorsteinfällen in Russland, Archiv für wissenschaftliche Kunde von Russland (red. von A. Erman), vol. 5, 1847, s. 176-184, (s. 179).^[57] Plik hPDF.

• Gazeta Korrespondenta Warszawskiego i Zagranicznego, nr 46, 1828, s. 397-398. Plik eLib.

• Gąsiorowska Zofia H., Polskie meteoryty i meteorytyka w źródłach piśmienniczych, kopia maszynopisu, 1955; opracowanie Janusz W. Kosiński, Biuletyn Pracowni Planetologii i Meteorytyki, 1, 2017, s. 12-29.^[58] Plik PDF.

• Goebel Adolph F. (Göbel Adolph Friedemann), (1867), 1. Kritische Übersicht der im Besitze der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften befindlichen Aërolithen. 2. Übersicht der in den Museen und Sammlungen von St. Petersburg vorhandenen Aërolithen. 3. Über Aërolithenfälle in Russland aus früheren Jahrhunderten, Bulletin de l'Académie impériale des sciences de St.-Pétersbourg, vol. 11, 1867, s. 222-282, 282-292, 527-555, (s. 270-271).^[59][60] Plik DjVu.

• Grady Monica M., (2000), Catalogue of Meteorites. 5th Ed., Natural History Museum, Cambridge University Press, London, UK, 2000. ISBN 978-0521663038. Plik NHM Data Portal; plik PDF.

• Harris Elijah Paddock, (1859), The Chemical Constitution and Chronological Arrangement of Meteorites, Göttingen 1859, ss. 132, (s. 81).^[61] Plik hPDF; plik PDF.

• Henning Karl-Heinz, (2009), Katalog der Meteoriten der Universität Greifswald und Beiträge zur Meteoritenkunde, Greifswalder Geowissenschaftliche Beiträge, Heft 14, 2009, ss. 146, (s. 9, 110) (149 ilustracji). Zbiory własne W&W.

• Hoff Karl Ernst Adolf von, (1830), Neue Beiträge zu Chladni's Verzeichnissen von Feuermeteoren und herabgefallenen Massen. Siebente Lieferung, Annalen der Physik, 18, Bd. 94, 1830, s. 174-197 (s. 185-186). Plik DjVu
  Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
  .

• +Hoppe Günter, (1975), Gesamtkatalog der in der Deutschen Demokratischen Republik vorhandenen Meteorite, Wissenschaftliche Zeitschrift der Humboldt-Universität Berlin. Mathematisch-Naturwissenschaftliche Reihe, 24(4), 1975, s. 521-569.^[62] Zbiory własne W&W.

• +Inwentarz Zakładu Chemii dawnego Uniwersytetu Wileńskiego zapoczątkowany przez Jędrzeja Śniadeckiego w r. 1797 i doprowadzony do końca przez Ignacego Fonberga, Polskie Powszechne Towarzystwo Farmaceutyczne, Druk Mariana Drabczyńskiego, 1938. Plik dLib.

• Kesselmeyer Paul August, (1861), Ueber den Ursprung der Meteorsteine. Tafel XII-XIV., w: Broenner Heinrich L., Abhandlungen, herausegeben von der Senckenburgischen naturforschenden gesellschaft, Bd. 3, Frankfurt a.M. 1859-1861, s. 313-454, (s. 373). Plik PDF; plik DjVu.

• Klein Carl, (1904), Die Meteoritensammlung der Königlichen Friedrich-Wilhelms-Universität zu Berlin am 21. Januar 1904, Sitzungsberichte der Königlich Preussischen Akademie der Wissenschaften zu Berlin, Jan-Juni 1904, s. 114-153, 978-983, (s. 118).^[63] Plik DjVu.

• Koblitz Jörn, MetBase. Meteorite Data Retrieval Software, Version 7.3 (CD-ROM), Ritterhude, Germany 1994-2012. MetBase.

• Kosiński Janusz W., (2015), Jan Wolski i stracone „polskie L’Aigle” (Jan Wolski and lost Polish L’Aigle), Acta Soc. Metheor. Polon., 6, 2015, s. 90-95. Plik ASMP.

• +Kozłowska-Studnicka Janina, (1929), Likwidacja Uniwersytetu Wileńskiego w świetle korespondencji urzędowej, Wilno 1929. Plik dLib.

• +Kraushar Alexander, (1905), Towarzystwo Królewskie Przyjaciół Nauk 1800-1832. Monografia historyczna osnuta na źródłach archiwalnych. Księga III, Czasy Królestwa Kongresowego, Czterolecie przedostatnie: 1824-1828, Kraków G. Gebethner i Spółka/Warszawa Gebethner i Wollf, 1905, s. 369-370. Plik pLib; plik iDjVu.

• +Kraushar Alexander, (1906), Towarzystwo Królewskie Przyjaciół Nauk 1800-1832. Monografia historyczna osnuta na źródłach archiwalnych. Księga IV, Czasy polistopadowe, Epilog: 1831-1836, Kraków G. Gebethner i Spółka/Warszawa Gebethner i Wollf, 1906. Plik pLib; plik iDjVu.

• Кринов Евгений Л., (1940b), Дополнение к списку метеоритов СССР, Природа, 12, 1940, s. 55-56.^[64] Plik DjVu
  Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
  .

• Laspeyres Hugo, (1894, 1895), Die Meteoriten-Sammlung der Universität Bonn, Mittheilung aus dem Mineralogischen Institut der Universität Bonn, (Teil 8 i 9):^[65]
  • 1. Abschnitt: Meteorsteine, Verhandlungen des naturhistorischen Vereins der preussischen Rheinlande und Westphalens (Decheniana), 51(2), 1894, s. 83-156. Plik PDF.
  • 2. Abschnitt: Meteoreisen, Verhandlungen des naturhistorischen Vereins der preussischen Rheinlande und Westphalens (Decheniana), 52(1), 1895, s. 141-220. Plik PDF.

• Leonard Frederick C., Rowland Gerald L., (1956), An Index Catalog of the Multiple Meteoritic Falls of the World, Meteoritics, vol. 1, nr 4, 1956, s. 440-450. Plik aDs.

• Levinson-Lessing Franz (Feodor) Yulievich (Левинсон-Лессинг Франц Юльевич), (1897), Catalogue de la collection de Météorites de l'Université Impériale de Iourieff (Dorpat) (Musée Minéralogique), Acta et Commentationes Imp. Universitatis Jurievensis (olim Dorpatensis) (Ученые записки Императорского Юрьевского университета), 2, 1897, ss. 8 [307-314], (s. 3 [309]).^[66] Plik hPDF.

• Meunier Stanislas, Révision des météoriques de la collection du Muséum d'Histoire Naturelle, (s. 68-69 (1898)):^[67]
  • Meunier Stanislas, (1882), Guide dans la Collection de Météorites du Muséum d'Histoire Naturelle, Paris 1882, ss. 40.^[68]
  • Meunier Stanislas, (1889), Guide dans la Collection de Météorites du Muséum d'Histoire Naturelle, Paris 1889, ss. 50.
  • Meunier Stanislas, (1893), Notice Historique sur la collection de météorites du Museúm d'Histoire Naturelle, Paris 1893, ss. 52 (2 pls.). Plik hPDF.
  • Meunier Stanislas, (1893), Revision des fers météoriques de la collection du Muséum d'Histoire Naturelle, Bulletin de la Société d'histoire naturelle d'Autun, 6 (sixième), 1893, s. 217-297. Plik DjVu.
  • Meunier Stanislas, (1895), Revision des lithosidérites de la collection du meséum d'histoire naturelle de Paris, Bulletin de la Société d'histoire naturelle d'Autun, 7 (septième), 1895, s. 85-124. Plik DjVu.
  • Meunier Stanislas, (1895), Revision des lithosidérites de la Muséum d'histoire naturelle de Paris, Paris 1895, ss. 44.
  • Meunier Stanislas, (1896), Revision des pierres météoriques de la collection du Muséum d'Histoire Naturelle de Paris, Bulletin de la Société d'histoire naturelle d'Autun, 9 (neuvième), 1896, s. 355-474. Plik DjVu.
  • Meunier Stanislas, (1897), Revision des pierres météoriques de la collection du muséum d'histoire naturelle de Paris, Paris 1897, ss. 122.
  • Meunier Stanislas, (1898), Guide dans la collection de météorites, avec le catalogue des chutes représentées au Muséum, Muséum d'histoire naturelle, Paris 1898, ss. 110. Plik DjVu.
  • Meunier Stanislas, (1909), Guide dans la collection des météorites, avec le catalogue des chutes representées au Muséum national d'histoire naturelle de Paris, Paris 1909, ss. 58.

• Monitor Warszawski, nr 194, 1827, s. 845. Plik eLib.

• Monitor Warszawski, nr 39, 1828, s. 170. Plik eLib.

• Niczyporowicz E., (1956), Z historii meteorytu białostockiego, Gazeta Białostocka, nr 72, 1956.

• Notizen aus dem Gebiete der Natur- und Heilkunde (Froriep's), nr 398, Bd. XIX/2, November 1827, s. 26. Plik DjVu.

• Partsch Paul, (1843), Die Meteoriten oder vom Himmel gefallenen Steine und Eisenmassen im k. k. Hof-Mineralien-Kabinette zu Wien, Wien 1843, ss. 166, (s. 27-28).^[69] Plik DjVu; plik PDF.

• Pilski Andrzej S., (1994), Meteoryt Białystok, Urania, 5, 1994, s. 142-145.^[70] Plik DjvU.

• Pilski Andrzej S., (1995), The Białystok meteorite shower, Meteorite!, vol. 1(2), 1995, s. 22-23.

• Pilski Andrzej S., (1999), Nieziemskie skarby. Poradnik poszukiwacza meteorytów, Prószyński i S-ka, Warszawa 1999. ISBN 83-7180-173-4.

• Pokrzywnicki Jerzy, (1956), O meteorycie białostockim, Kosmos B, R. II, z. IV(8), 1956, s. 351-358. Plik DjVu
  Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
  .

• Pokrzywnicki Jerzy, (1964), I. Meteoryty Polski. II. Katalog meteorytów w zbiorach polskich, Studia Geologica Polonica, vol. XV, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1964, (s. 13-16).^[71][72] Plik PDF.

• Rose Gustav, (1864), Beschreibung und Eintheilung der Meteoriten auf Grund der Sammlung in mineralogischen Museum zu Berlin (Mit 4 Tafeln) (Description and classification of the meteorites based on the collection of the Mineralogical Museum in Berlin), Abhandlungen der Königlichen Akademie der Wissenschaften zu Berlin, Aus dem Jahre 1863, Berlin 1864, s. 23-161, (s. 110-111, 156) (ilustracje).^[73] Plik DjVu
  Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
  ; plik DjVu.

• Siemaszko Julian Iwanowicz (Симашко Юлиан Иванович), (1891), Каталогъ коллекции метеоритов'ь (Catalogue de la Collection de Météorites de Julion de Siemaschko (Saint Petersbourg, Russie), S.Petersburg 1891 (С. ПЕТЕРБУРГЪ (по июль 1891 г.)), ss. 64, (s. 32).^[74][75][76] Plik DjVu
  Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
  , (str. tytułowa).

• +Stasiewicz Henryk, (1997), Knyszyn i ziemia knyszyńska, Wyd. „Amanita”, 1997. ISBN 978-8390528731.

• Tiirmaa Reet (Тийрмаа Р.Т.), (1983), Каталог метеоритов коллекции Института геологии АН ЭССР на октября 1981 г. (The catalog of meteorites from the collection of the Geological Institute of the Estonian Academy of Sciences on October 1, 1981), Метеоритика (Meteoritika), vol. 42, 1983, s. 170-182.^[77]

• Trynkowski Jan, (1997), Meteoryt białostocki, Białostocczyzna, 3, 1997, s. 6-13.^[78] Plik bLib.

• Wiadomości Muzeum Ziemi, (1939), Okazy meteorytów z Białegostoku i ze Świecia w zbiorach Muzeum Ziemi, nr 1-2, 1939, s. 60-61.^[79] Plik JPG.

• Wiadomości Muzeum Ziemi, (1939), Opis historyczny spadku kamieni meteorycznych we wsi Fastach, nr 1-2, 1939, s. 65-68 (pełna treść artykułu).^[80]

• Wolski Jan, (1827), O spadnieniu kamieni z powietrza pod Białym-Stokiem we wsi Fastach, Dziennik Wileński, seria Umiejętności i Sztuka, t. II, październik 1827, s. 391-395. Plik eLib. (patrz → Bialystok (Białystok)/Dziennik Wileński, t. II, 1827)

• Wülfing Ernst Anton von, (1897), Die Meteoriten in Sammlungen und ihre Literatur. Nebst einem versuch den tauschwert der meteoriten zu bestimmen (Meteorites in Collections and Their Literature. Including An Attempt To Determine The Exchange Value Of Meteorites), Verlag der H. Laupp'schen Buchhandlung, Tübingen 1897, (s. 28-29).^[81][82][83] Plik GIF; plik Internet Archive; plik GoogleBooks.

• Явнель Александр Александрович, Иванов Андрей Валерьевич, Заславская Н.И. (Yavnel' A.A., Ivanov A.V., Zaslavskaya N.I.) (1986), Каталог метеоритов коллекций Советского Союза (Catalogue of meteorites of collections of the USSR), Ротапринт ГЕОХИ АН СССР, 1986, ss. 221, (s. 89).^[84][85] Zbiory własne W&W.^[86]

Przypisy

Zobacz również

• oryginalna relacja Jana Wolskiego:
  • Bialystok (Białystok)/Dziennik Wileński, t. II, 1827
  • Bialystok (Białystok)/Wiadomości Muzeum Ziemi, 1939

• Bialystok (Białystok)/Galerie

• kolekcja PAN Muzeum Ziemi w Warszawie

• meteoryt Dolgovoli

• Wystawa (Amélie Bouvier)

• Dawne jednostki miar i wag

Linki zewnętrzne

• Meteoritical Bulletin Database (MBD) – meteoryt Bialystok
• Encyclopedia of Meteorites (EoM) – meteoryt Bialystok

• National Museum of Natural History at the National Academy of Sciences of Ukraine (Kiev, Geol. Mus. Ukraine) – Національний науково-природничий музей НАН України  ●  [katalog → Явнель (1986)]
• Muzeum Historii Naturalnej w Budapeszcie (Hungarian Natural History Museum, Budapest; Budapest, Nat. Mus.) – Magyar Természettudományi Múzeum Budapest  ●  Katalog Tokody (1951)  ●  Meteorites in the Carpatian Basin (english); Kárpát-medencei meteoritok (hungarian)  ●  [katalog → Ravasz (1969)]
• Muzeum Fersmana w Moskwie (Russian Academy of Sciences, Fersman Mineralogical Museum, Moscow; Moscow, Acad. Sci.) – Российская Академия Наук, Минералогический Музей им. А.Е. Ферсмана  ●  (Предыдущая версия сайта (до 2017 г.) (old page version))  ●  Экспозиция "Метеориты" (Exposition “Meteorites”)  ●  [katalog → Явнель (1986)]
• Uniwersytet w Tartu, Estonia (University of Tartu, Estonia; Tallinn, Geol. Inst. Acad. Sci.) – Tartu Ülikool, Eesti  ●  Tartu Ülikooli loodusmuuseum ja botaanikaaed – Natural History Museum and Botanical Garden  ●  Geoscience collections of Estonia (search meteorite)  ●  [katalogi → Levinson-Lessing (1897); Tiirmaa (1983); Tiirmaa (1994)]
• Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu (Natural History Museum Vienna; Vienna, Naturhist. Mus.) – Naturhistorisches Museum Wien  ●  Die Meteoritensammlung  ●  Mineralogy & Petrography  ●  [katalogi → Partsch (1843); Brezina (1885); Brezina (1895); Brezina (1896); Berwerth (1903)]
• Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie (Museum für Naturkunde, Institut für Mineralogie und Petrographie, Humboldt-Universität zu Berlin; Berlin, Mus. Naturk., Humboldt Univ.) – Museum für Naturkunde Berlin  ●  Meteorites  ●  [katalogi → Rose (1864); Klein (catalogues); Hoppe (1975); Schulze (1996)]
• Muzeum Historii Naturalnej w Sztokholmie (Naturhistoriska riksmuseet, Stockholm; Stockholm, Naturhist. Riksmus.) – Naturhistoriska riksmuseet  ●  Meteorites (YouTube: Vad är en meteorit?)  ●  Meteorite catalogue

• Meteoryt Białystok w kolekcjach polskich – katalog PTMet  ●  Wadi & Jan Woreczko Collection
• Polski Serwis Meteorytów – meteoryt Białystok

• woreczko.pl – Krzemiany (Silicates)

• Wikipedia – Bacieczki  ●  Knyszyn  ●  meteoryt Białystok  ●  Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie
• Wikipedia – Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk

• Portal Meteorite Times Magazine – The Accretion Desk: Horejsi Martin, Personal Parameters: Setting Limits to Increase Purpose

• Przeliczanie dat w kalendarzach juliańskim i gregoriańskim – Old/New calendar style

Co jeszcze na stronę? (What else to supplement?) (poszukać, uzupełnić …)

• mapa z nazwami miejscowości
• Buchner Ok!

• Bieliński Józef, (1899-1900)