PayPal-donate (Wiki).png
O ile nie zaznaczono inaczej, prawa autorskie zamieszczonych materiałów należą do Jana Woreczko & Wadi.

(Unless otherwise stated, the copyright of the materials included belong to Jan Woreczko & Wadi.)

Muzeum Wydziału Geologii UW

Z Wiki.Meteoritica.pl

0i
Muzeum Geologiczne im. Stanisława Józefa Thugutta[1], Wydział Geologii Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie
Adres: al. Żwirki i Wigury 93
02-089 Warszawa
http://www.geo.uw.edu.pl/muzeum
Pracownicy: starszy kustosz dr Marek Stępisiewicz
starszy asystent muzealny Mariusz Niechwedowicz
Kontakt: muzeum.geol@uw.edu.pl
tel. (22) 554 03 36, (22) 554 00 25
Wystawy/zbiory: duży zbiór tzw. „grochu pułtuskiego” (ang. Pultusk peas) i innych meteorytów dostępny na stałej ekspozycji


Początki kolekcji Uniwersytetu Warszawskiego

Zbiory Muzeum Geologicznego im. Stanisława Józefa Thugutta[1] (dawniej Muzeum Wydziału Geologii UW) powstały na bazie ocalonych fragmentów utworzonego w 1816 roku zbiorów Gabinetu Mineralogicznego (Katedry Mineralogii) Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Po upadku Powstania Listopadowego Uniwersytet został zlikwidowany. W trakcie represji popowstaniowych władze carskie uznały zbiory i kolekcje Towarzystwa Przyjaciół Nauk (TPN) i Uniwersytetu za trofea wojenne i wywiozły je do Petersburga. Na szczęście większość kolekcji uniwersyteckich, w tym Gabinet Mineralogiczny, pozostały na miejscu. Burzliwe losy Uniwersytetu (Królewskiego UW, Szkoły Głównej[2], Cesarskiego UW) nie ominęły również jego zbiorów mineralogicznych. Wieloletnie kłopoty lokalowe, finansowe, liczne przenosiny i reorganizacje oraz ludzka niefrasobliwość[3] i wypadki losowe spowodowały, że właściwie nie zachowały się kompletne dokumenty dotyczące zawartości zbiorów.[4] We wrześniu 1939 roku bomba zapalająca spadła na budynek Zakładu Geologii i Mineralogi powodując niemal całkowite zniszczenie zbiorów. Szacuje się, że zbiór liczył wówczas 18-20 tysięcy okazów (Łaszkiewicz 1980)!

Szczegółowo historię zbiorów geologicznych i mineralogicznych Uniwersytetu Warszawskiego opisał Michał Szulczewski (Wróblewski 2016).

Warszawskie zbiory mineralogiczne nie miały szczęścia!


Opisując kolekcję Gabinetu Mineralogicznego UW pod koniec XIX wieku, tak kończy swój artykuł Weyberg (1898, Wszechświat):

«

(…) Tyle mówią o losach zbiorów mineralogicznych naszego miasta przechowane papiery; lecz daleko więcej jeszcze daje do myślenia każda szara, wyblakłem pismem zapełniona kartka, z pod któregokolwiek dawnego okazu wyjęta, gdy się pozna, czyja ręka ją nakreśliła i gdy się pomyśli, że leżący na niej okaz sprowadzono umyślnie z niezmiernie od nas odległej Ziemi Ognistej, głuchych tajg syberyjskich lub niebotycznych Kordylierów.

»
Nic dodać, nic ująć… clou fascynacji starymi kolekcjami!

Szczegółowo losy zbiorów Gabinetu Mineralogicznego opisuje Małgorzata Wacholska w swojej pracy magisterskiej (Wacholska 2006).

Meteoryty

Okaz meteorytu Pułtusk nr 008814 (38,1 g), prawdopodobnie z kolekcji Szkoły Głównej; na okazie znajdowała się metryczka pisana ręcznie tuszem częściowo nieczytelna („Pułtusk/Gostkowo/1868 Jan30”) (Szczygielska 2002)

Przed wojną w zbiorach Uniwersytetu Warszawskiego znajdowało się kilka meteorytów:

  • Prawdopodobnie fragment meteorytu Kikino, dar prof. Feliksa Pawła Jarockiego z 1826 roku (Wacholska 2006, s. 32, za Bieliński 1912).
  • W 1827 roku Kazimierz Plater Ziberg, student politechniki ofiarował okaz meteorytu Lixna.
  • Meteoryt Bialystok (Białystok) (jak podaje Gazeta Korrespondenta Warszawskiego i Zagranicznego z 1828 roku: «Do Gabinetu Mineralogicznego. Drogą urzędową nadesłany został odłam Aerolitu spadłego we wsi Fastach w Obwodzie Białostockim.»).
  • Nieznana jest dokładna liczba okazów meteorytu Pultusk (Pułtusk), jaki znajdowały się w zbiorach gabinetu. Według publikacji Babczyński et al. (1868, Notice sur la météorite tombée…) było to około 400 sztuk. Największe z nich: jeden 7 kg, trzy po ok. 4 kg oraz największe z pozostałych osiągały wagę do 2,5 kg. Część tego zbioru ocalała w pracowni Stanisława Thugutta przy ul. Śniadeckich[5] (Wacholska 2006; Pokrzywnicki 1964).
  • W 1884 roku (2 sierpnia[6]) kolekcję UW odwiedził Ignacy Domeyko i na pamiątkę swojej wizyty podarował do zbiorów (za Weyberg 1898): „(…) 63 okazy najrzadszych minerałów w tak niezwykłych kryształach, że stanowić mogą ozdobę najbogatszego niemal gabinetu: przytoczę tu np. (…) rzadkie bardzo okazy żelaza meteorycznego (…)”. Nie wiadomo, jakie to były dokładnie meteoryty!

O okazach meteorytu Pułtusk i okazach od Ignacego Domeyki wspomina również Małkowski (1927).

Niezrozumiałym jest, iż niewątpliwie duża i znana kolekcja Uniwersytetu Warszawskiego, nie znalazła się w największym opracowaniu kolekcji meteorytów końca XIX wieku, w katalogu Wülfinga (1897)?!


Współczesna kolekcja meteorytów

Po wojnie odtworzono ocalałe fragmenty kolekcji uniwersyteckiej. Większość okazów trafiła do muzeum Wydziału Geologii UW.

Do 1995 roku w zbiorach muzeum znajdowały się tylko 4 meteoryty: Bjurböle (fc 52,3 g), Pavlodar (Pallasite)[7] (s 17,5 g), Pułtusk (cs 18,6 g)[8], Toluca[9] (s 12,0 g) (Stępisiewicz 2012).

Warto odnotować, że fragment meteorytu Pavlodar (Pallasite)[7] w zbiorach muzeum pochodzi od Juliana Siemaszko (Stępisiewicz 2012). Siemaszko miał w kolekcji większą część masy głównej tego pallasytu – polerowaną połowę okazu o masie 2198 g. Figurowała ona w jego katalogu (Siemaszko 1891) pod nazwą: Iamyschewa, Pawlodar, Semipalatinsk Russe.


W następnych latach, głównie dzięki staraniom ówczesnego kierownika muzeum magistra Andrzeja Pelca, zbiory muzeum znacząco się powiększyły. Między innymi w 2001 roku do zbiorów trafiła kolekcja 231 sztuk meteorytu Pułtusk pochodząca ze spuścizny po prof. Kazimierzu Smulikowskiem. W sumie w kolekcji muzeum znajduje się 233 okazy meteorytu Pułtusk o łącznej wadze 3325,4 g z czego większość to okazy całkowite (największy okaz waży 254,9 g, najmniejszy 0,9 g), w tym 30 okazów tzw. „grochu pułtuskiego” o masach poniżej 4,0 g[10] (Pilski 1995, 2001; Stępisiewicz 2012; Szczygielska 2002).

Dwa okazy meteorytu Pułtusk nie pochodzą z kolekcji Kazimierza Smulikowskiego. Okaz o numerze inw. 008814 (38,1 g) pochodzi prawdopodobnie z kolekcji Szkoły Głównej. Natomiast okaz nr 002932 (18,6 g) pochodzi z daru Jana Samsonowicza (04.08.1951 r.) i według opisu został zakupiony od Wiktorii Borowińskiej (Magnuszew), a został znaleziony przez jej ojca (Szczygielska 2002).


Obecnie na zbiór meteorytów Muzeum Wydziału Geologii UW składa się blisko 300 okazów (fragmentów) meteorytów pochodzących z ponad 40 różnych lokalizacji (Stępisiewicz 2012; Szczygielska 2002).


Galeria

Wybrane okaz meteorytów z kolekcji Muzeum Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego

Największy w zbiorach okaz meteorytu Pułtusk o wadze 254,9 g (nr inw. 008810) (Szczygielska 2002)

Okaz meteorytu Pułtusk (254,9 g; nr inw. 008810) (fot. Mariusz Niechwedowicz)

Okaz meteorytu Pułtusk o wadze 102,9 g (nr inw. 008813) (fot. Mariusz Niechwedowicz)

Okaz meteorytu Pułtusk o wadze 18,6 g (nr inw. 002932) z kolekcji Jana Samsonowicza (Szczygielska 2002)

Okazy „grochu pułtuskiego” ze zbiorów muzeum (fot. Jan Woreczko)

Okazy „grochu pułtuskiego” ze zbiorów muzeum (fot. Szymon Kozłowski)

Okazy „grochu pułtuskiego” ze zbiorów muzeum (fot. Szymon Kozłowski)

Okaz meteorytu Morasko o wadze 4,6 kg (fot. Mariusz Niechwedowicz)

Jeden z okazów meteorytu Morasko znalezionych przez Krzysztofa Sochę, ten okaz uderzył w duży kamień! (fot. Jan Woreczko)


Mass media

#WGabinecieAstronoma


Bibliografia

  • Babczyński Tytus[11], Deike Karol[12], Wawnikiewicz Roman[13],[14] (1868), Notice sur la météorite tombée le 30 Janvier 1868 aux environs de la ville de Pułtusk. Publiée par la Haute Ecole de Varsovie, Warszawa 26 maja 1868[15], ss. 16.[16] Plik POLONA.
  • +Kamińska Ewelina, (2007), Upadek meteorytu Pułtusk w świetle literatury (140 rocznica zdarzenia), praca licencjacka, Wydział Nauk Geograficznych i Geologicznych UAM, Poznań 2007.
  • +Kamińska Ewelina, (2009), Rodzaje skorup obtopieniowych a rozmieszczenie odłamków meteorytu Pułtusk, praca magisterska, Wydział Nauk Geograficznych i Geologicznych UAM, Poznań 2009.
  • Łaszkiewicz Antoni, (1980), O warszawskich kolekcjach i zbiorach mineralogicznych i geologicznych, Prace Muzeum Ziemi, 31, 1980, s. 37-46.
  • +Małkowski Stanisław, (1927), Wiadomości o zbiorach geologicznych i mineralogicznych w Warszawie, w: Lewiński J., Łuniewski A., Małkowski St., Samsonowicz J., Przewodnik geologiczny po Warszawie i okolicy: z mapą geologiczną, Wyd. Oddziału Warszawskiego Komisji Fizjograficznej Polskiej Akademji Umiejętności, 1927, s. 161-167.
  • +Pelc Andrzej, Pilski Andrzej S., (1996), Meteoryty – goście z kosmosu, przewodnik po wystawie, Warszawa 1996.[17]
  • Pilski Andrzej S., (1995), Meteoryty w zbiorach polskich, Lidzbark Warmiński, 1995.
  • Pilski Andrzej S., (1996), Warszawska wystawa meteorytów, Meteoryt, 4, 1996, s. 19-20. Plik PDF.
  • Pilski Andrzej S., (2001), Meteoryty w zbiorach polskich, Olsztyn 2001.[18]
  • Stępisiewicz Marek, (2012), Meteoryty w zbiorach Muzeum Geologicznego im. Stanisława Józefa Thugutta, Wydział Geologii UW – aktualne dane katalogowe (Meteorites in the Stanisław Józef Thugutt Geological Museum collections, Faculty of Geology, University of Warsaw – recent catalogue data), Acta Soc. Metheor. Polon., 3, 2012, s. 112-125. Plik ASMP.
  • Szczygielska Joanna, (2002), Meteoryty w zbiorach Muzeum Wydziału Geologii UW – meteoryt Pułtusk, praca licencjacka, Wydział Geologii UW, Warszawa 2002.[21] Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Szczygielska Joanna, (2004), Meteoryt Pułtusk – studium historyczne, praca magisterska, Wydział Geologii UW, Warszawa 2004. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Szperl Ludwik, (1913), Materyały do historyi Szkoły Głównej Warszawskiej, Warszawa 1913.[22] Plik ePW.
  • Wacholska Małgorzata, (2006), Charakterystyka wybranych historycznych okazów ze zbiorów Muzeum Wydziału Geologii na tle dziejów kolekcji mineralogicznej Uniwersytetu Warszawskiego, praca magisterska, Wydział Geologii UW, Warszawa 2006. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Weyberg Zygmunt, (1898), Kartka z dziejów Gabinetu mineralogicznego w Warszawie, Wszechświat, nr 19, 1898, s. 289-293. Plik ePW.
  • Wróblewski Andrzej Kajetan (red.), (2016), Nauki ścisłe i przyrodnicze na Uniwersytecie Warszawskim, Monumenta Universitatis Varsoviensis, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2016, ss. 832. ISBN 978-83-235-2122-8. Plik PDF.
  • Wülfing Ernst Anton von, (1897), Die Meteoriten in Sammlungen und ihre Literatur. Nebst einem versuch den tauschwert der meteoriten zu bestimmen (Meteorites in Collections and Their Literature. Including An Attempt To Determine The Exchange Value Of Meteorites), Verlag der H. Laupp'schen Buchhandlung, Tübingen 1897.[23][24][25] Plik GIF; plik Internet Archive; plik GoogleBooks.

Materiały udostępnione przez dr. Marka Stępisiewicza dotyczące zbiorów muzeum, dziękujemy.

Przypisy

  1. ^ a b Stanisław Józef Thugutt (1862-1956) – polski mineralog, założyciel i redaktor czasopisma Archiwum Mineralogiczne; patron Muzeum Geologicznego Wydział Geologii Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie. Portal Wiedzy – Thugutt Stanisław Józef
  2. ^ kustoszem gabinetu mineralogicznego Szkoły Głównej był profesor Antoni Wałecki (źródło: Skład Szkoły Głównej, Tygodnik Ilustrowany, 255-256, 1887; tam też jego portret (76))
  3. ^ opisane są przypadki kradzieży okazów (Wacholska 2006, za Łaszkiewicz 1980): prawdopodobnie na początku XX wieku skradziono część okazów, wykryto, że bliźniaczo podobne lub okazy przepołowione, które idealnie pasowały do okazów z Gabinetu Mineralogicznego, znajdowały się w Muzeum Przemysłu i Rolnictwa przy Krakowskim Przedmieściu 66! Podejrzewano kilka osób o kradzież (preparator Paweł Troicki i jego przyjaciel), ale sprawa nigdy nie została wyjaśniona oraz nie wiadomo ile okazów zaginęło
  4. ^ w 1937 roku prof. Zygmunt Weyberg ponownie objął funkcję kierownika Zakładu Mineralogii; dokumentacja Gabinetu Mineralogicznego znajdująca się w jego prywatnym mieszkaniu, uległa w czasie Powstania Warszawskiego całkowitemu zniszczeniu
  5. ^ Stanisław Thugutt mieszkał w Warszawie przy ul. Śniadeckich 18f; również pierwszą siedzibą Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (TNW) była ofiarowana w 1911 roku przez hrabiego Józefa Potockiego, kamienica przy ulicy Kaliksta (dziś Śniadeckich) 8; co ciekawe przy ul. Śniadeckich 10 mieszkał Jerzy Pokrzywnicki!
  6. ^ (16 sierpnia nowego stylu) o wizycie Domeyki w Warszawie: Wszechświat, 32, 1884
  7. ^ a b meteoryt żelazno-kamienny Pavlodar (Pallasite) (Ямышева (Павлодар)), znalezisko z 1885 roku w Kazachstanie; pallasyt PMG-an, TKW 4,5 kg
  8. ^ okaz z kolekcji Jana Samsonowicza (nr inw. 002932)
  9. ^ meteoryt żelazny Toluca (syn. Ocatitlan, Xiquipilco), znalezisko z 1776 roku w Meksyku; typ IAB-sLL, TKW 3 tony; patrz → Brezina (1896)
  10. ^ część okazów meteorytu Pułtusk została użyczona w 2010 roku w celach naukowych prof. Andrzejowi Żelaźniewiczowi z ING PAN, Ośrodek Badawczy we Wrocławiu
  11. ^ Tytus Babczyński (1830-1910) – profesor wydziału matematyczno-fizycznego, sekretarz rady ogólnej Szkoły Głównej; w 1875 roku ożenił się z Bronisławą Florentyną Koskowską, wnuczką Ewy Elżbiety Zambrzyckiej, przedstawicielką rodu związanego ze spadkiem meteorytu Pułtusk, patrz → Pułtusk/Zambrzyccy; (Skład Szkoły Głównej, Tygodnik Ilustrowany, 255, 1887; tam też jego portret (9)); Wikipedia – Tytus Babczyński
  12. ^ Karol Deike (Dejke) (1845-1906) – adiunkt Obserwatorium Astronomicznego Szkoły Głównej; członek Komitetu Redakcyjnego tygodnika Wszechświat; (Skład Szkoły Głównej, Tygodnik Ilustrowany, 255-256, 1887; tam też jego portret (84))
  13. ^ Roman Wawnikiewicz (1838-1914) – profesor wydziału matematyczno-fizycznego Szkoły Głównej; był prawdopodobnie (współ)autorem broszury Babczyński et al. (1868)?; przeprowadził analizę chemiczną meteorytu Pułtusk; krótki życiorys (Szperl 1913, s. 46-49); (Skład Szkoły Głównej, Tygodnik Ilustrowany, 255, 1887; tam też jego portret (30))
  14. ^ w broszurze nie podano autorów (str. tytułowa), więc nie można dziś jednoznacznie ustalić, kto ją napisał. Według Stenza (1937) autorami broszury byli Babczyński i Deike, natomiast wg Wülfinga (1897), Samsonowicza (1952), Pokrzywnickiego (1964) i Koblitz MetBase jej współautorem był również Roman Wawnikiewicz; natomiast Szperl (1913) wymienia jako jedynego autora broszury Wawnikiewicza; wg bibliografii Estreicher autorem broszury był Jurkiewicz (Karol?)
  15. ^ na terenie zaboru rosyjskiego jedynym obowiązującym urzędowo sposobem datowania był kalendarz juliański (stary styl), więc 26 maja odpowiada dacie 7 czerwca wg kalendarza współczesnego (gregoriańskiego, nowego stylu)
  16. ^ broszura wydana przez Szkołę Główną Warszawską (wg Wülfinga (1897) w drukarni Jana Jaworskiego); tam też mapka terenu z lokalizacją znalezisk; reprint broszury wydał Janusz W. Kosiński w serii Biblioteczka meteorytu Pułtusk – zeszyt 3 (2007-2008); zamieścił tam również jej tłumaczenie i opatrzył przypisami
  17. ^ o wystawie Pilski (1996, Meteoryt); wystawa trwała od 18 listopada do 18 grudnia 1996 r.; na wystawie udało się zgromadzić imponujący zbiór meteorytów pochodzących z kolekcji instytucjonalnych, jak i prywatnych; m.in. okazy meteorytów antarktycznych udostępnił Bruno Lang; ciekawostka:(…) Ponadto został nakręcony krótki film dla telewizji, który powinien być pokazywany w styczniu lub w lutym, w programie dla dzieci „Południk 19” nadawanym w II programie TVP o 10.00 i 19.30 we wtorki raz lub dwa razy w miesiącu. Ten, komu uda się upolować ten program, zobaczy ładne meteoryty. (…) (być może, gdzieś w archiwach TVP zachował się ten film?)
  18. ^ bardziej aktualna internetowa wersja katalogu znajduje się na stronach Polskiego Towarzystwa Meteorytowego – katalog PTMet; tam objaśnienie stosowanych skrótów (cs – complete specimen, hs – half specimen, ep – end piece, fc – fragment with crust, f – fragment, sc – slice with crust, s – slice, …); więcej → woreczko.pl – Oznaczenia okazów – skróty
  19. ^ pierwsze i jak na razie jedyne, tak kompleksowe opracowanie na temat polskich meteorytów; warto jednak zaznaczyć, że Jerzy Pokrzywnicki niewątpliwie obficie korzystał z wcześniejszego bibliograficznego opracowania autorstwa Zofii Gąsiorowskiej (1966, maszynopis jej pracy powstał przed 1964 rokiem), ale nigdzie w jego publikacjach nie pojawia się jej nazwisko!? (Kosiński 2014)
  20. ^ patrz → Pokrzywnicki (1964)/Kolekcje
  21. ^ katalog i opis wszystkich (233 szt.) okazów meteorytu Pułtusk w kolekcji Muzeum Wydziału Geologii UW
  22. ^ życiorysy i kariera naukowa: Langer Erazm, Wawnikiewicz Roman; krótko o: Aleksandrowicz Jerzy, Babczyński Tytus, Deike Karol
  23. ^ katalog Wülfinga jest najbardziej kompletnym katalogiem zbiorów światowych z końca XIX wieku (patrz również → Wülfing (1894)); autor podaje również jaka część wybranych meteorytów (ich main mass) znajduje się w danej kolekcji; z wymienionych u niego kolekcji (s. 408-429) tylko jedna kolekcja – Breslau (Mineralogisches Museum der K. Universität) – znajduje się dziś w Polsce; wymienia on jeszcze wiele kolekcji prywatnych, np. kolekcję Juliana Siemaszko, von Bredow, F. Krantz, H. A. Ward.
    Jest u Wülfinga jeszcze kolekcja – Danzig (Westpreussisches Provinzial-Museum; mitgeteilt durch Herrn Direktor Professor Dr. H. Conwentz) – znajdowały się w niej 3 meteoryty: Pultusk 99 g, Krasnojarsk 287 g oraz 63 g fragment meteorytu Schwetz (Świecie)
  24. ^ meteoryty polskie w kolekcjach wg Wülfinga (1897)
  25. ^ jeszcze wcześniejszy katalog kolekcji meteorytów wydał w 1863 roku Buchner (1863); patrz również → Światowe kolekcje meteorytów

Zobacz również

Linki zewnętrzne

Źródło „http://meteoritica.pl/index.php5/Muzeum_Wydzia%C5%82u_Geologii_UW”
Osobiste