PayPal-donate (Wiki).png
O ile nie zaznaczono inaczej, prawa autorskie zamieszczonych materiałów należą do Jana Woreczko & Wadi.

(Unless otherwise stated, the copyright of the materials included belong to Jan Woreczko & Wadi.)

Bielokrynitschie

Z Wiki.Meteoritica.pl

1
Bielokrynitschie →
Spadek
Lokalizacja Białokrynica k. Krzemieńca, Ukraina
Położenie[1] 50°08'N, 27°10'E
Data 1 stycznia 1887 r., 18:00[2] (sobota)
Charakterystyka
Typ chondryt zwyczajny H4
Masa 1682 g[3]
Liczba okazów kilka okazów
Meteoritical Bulletin Database
Synonimy →
w NHM Cat: Belokrinice, Belokrinich'e, Belokrinitschje, Bjelokrynitschie; po ukraińsku: Білокриниччя; po rosyjsku: Белокриничье; po polsku: Biała Krynica

Spadek meteorytu 1 stycznia 1887 roku[2] (sobota) w okolicach wsi Białokrynica k. Krzemieńca na terenie Ukrainy (rzadki typ H4 chondrytu zwyczajnego).


Opis spadku meteorytu Bielokrynitschie wg Krinova (1948; za Siemaszko 1891)[4]

«

(…) Подробные сведения о падении метеорита Белокриничье приводит Сиемашко [108][5]:

«Около 6 часов вечера 20 дек. 1883 г. (1 янв. 1887 г.) в высотах небесного края замечен темный, пламенно дымящийся огромный шар, который несся в воздухе с ЮЗ на СВ; через некоторое время последовал разрыв этого шара, сопровождавшийся раскатом вроде как от пушечного выстрела; полет оставлял след, как бы белого облака; затем, слышен был шум, подобный полету множества птиц, а падая на землю произвел треск, как будто бы громадная ворона каркнула. Привлеченные необычными, по времени года, звуками, как бы громовых ударов, жители Белокриничья, выбежав на улицу, видели, как из воздуха упал на мерзлую землю камень, который разбился на куски, а вернее, по другому сказанию, камни падали в разные стороны на крестьянские земли Белокриничья и Судилова. Камни были черные, обгорелые как бы в масле, до того горячие, что в руку можно было брать только спустя некоторое время (четверть часа). Выпало несколько камней в Белокриничьи на огороды нескольких крестьян, на землю церковной усадьбы, в урочище Пилипенекое и в Серединецкий лес. Всего мне стало известно падение 8 камней…»

»


Około godziny 18 spostrzeżono ogromną płomienną kulę na niebie, która przemieszczała się z kierunku SW na NE. Po jakimś czasie dało się słyszeć huk podobny do wystrzału armatniego. Bolid zostawił na niebie smugę białych chmur. Potem było słychać szum podobny do przelotu stada ptaków (шум, подобный полету множества птиц – niebywale poetyckie porównanie!) i uderzenia spadających kamieni podobne do głosu wydawanego przez wielkiego kruka (?!). Mieszkańcy Biełokrynicza wybiegli na ulice i zobaczyli spadające na zamarzniętą ziemię kamienie, które się o nią rozbijały. Sam Siemaszko powątpiewa w tę relację. Prawdopodobnie bliższa prawdy jest relacja, że kamienie spadły na chłopskie grunty pomiędzy Biełokryniczą (Белокриничье) a Sudylkiv (Судылкив). Spadłe okazy były czarne, jakby zwęglone w oleju (обгорелые как бы в масле), a do tego gorące tak, że w ręce można je było wziąć dopiero po pewnym czasie (po kwadransie wg Siemaszki). Spadło niewiele kamieni, część w Biełokryniczy na chłopskie ogrody, na ziemie majątków cerkiewnych i „в урочище Пилипенекое и в Серединецкий лес”. Siemaszko zdobył informację tylko o ośmiu okazach, natomiast w swojej kolekcji miał trzy okazy (fragmenty?) o wagach: 225, 25 i 23 g (Siemaszko 1891).

Według Koblitz MetBase największy okaz ważył około 2 kg (wg Siemaszko (1891) 4 funty). Siemaszko (1891) pisze o znalezieniu okazów o wagach 908 g i 2¼ funta, ale też o okazie 1½ puda[6], który mieli jakoby rozbić mieszkańcy. Rosyjski pud to 16,38 kg, więc byłby to olbrzymi okaz. W kolekcjach zachowało się mniej niż 2 kg fragmentów, największe z nich nie mają więcej niż 300 g.


Fragmenty meteorytu Bielokrynitschie w największych kolekcjach:

Zbiór waga fragmentów
(Koblitz MetBase) 		uwagi
St. Petersburg, Geol. Faculty, Univ. 440 g
Vienna, Naturhist. Mus. 403 g fotografie w Koblitz MetBase
Paris, Mus. d'Hist. Nat. 258 g
Chicago, Field Mus. Nat. Hist. 223 g
Prague, Nat. Mus. 57 g
Washington, Natl. Mus. Nat. Hist. 56 g
London, Nat. Hist. Mus. 52 g
(…)

Brak w zbiorach polskich.


Meteoryt ten znalazł się w przygotowywanej przez Jerzego Pokrzywnickiego monografii polskich meteorytów o roboczym tytule Kosmolityka (Kosiński 2012).

Lokalizacja

Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
© Jan Woreczko & Wadi

(B) Bilokrynychchya, (P) Pylyai, (S) Seredyntsi, Sudylkiv

„Серединецкий лес”

* W 2018 roku Google zmieniło zasady działania apletu, mapa może wyświetlać się niepoprawnie (pomaga Ctrl+F5); więcej → Szablon:GEMap-MyWiki

Bilokrynychchya (ukr. Білокриниччя), Pylyai (dawn. Pilaje, ros. Пиляй, ukr. Пиляї), Seredyntsi (dawn. Seredince, Seredyńce, ukr. Серединці), Sudylkiv (dawn. Sudyłki, ros. Судылкив, ukr. Судилків).

Bolid przemieszczał się z SW na NE.

Rejon spadku to „в урочище Пилипенекое и в Серединецкий лес” – prawdopodobnie chodzi o widoczny na mapach las (Seredinetsky las) leżący na północny-zachód od Seredyntsi i wieś Pylyai?


Mapy

Biała Krynica, Seredynce i Sudyłki. Mapa Polski z 1859 roku (fragment) (źródło: Chrzanowski 1859)

Wsie Biełokrynicze, Pilaje, Seredince (źródło: Mapy austro-węgierskie, 1880-1912)

Wsie Białokrynica, Seredyńce, Sudyłków i Pilaje. Mapa U 41 Karte des Westlichen Russlands 1:100000 z 1917 roku (źródło: MAPSTER)


Bibliografia

  • Chrzanowski Wojciech, (1859), Karta dawnéj Polski z przyległémi okolicami krajów sąsiednich według nowszych materyałów na 1:300000, Paryż 1859. Plik dLib; plik eUWr.
  • Koblitz Jörn, MetBase. Meteorite Data Retrieval Software, Version 7.3 (CD-ROM), Ritterhude, Germany 1994-2012. MetBase.
  • Кринов Евгений Л. (Krinov Yevgeny L.), (1948), Метеориты, Академиа Наук СССР, Научно-популярная сериа, Издательство Академии Наук СССР, 1948, ss. 336, (s. 228-229).
  • Łaszkiewicz Antoni, (1936), Meteoryty, rozdz. w: Mineralogia, Bibl. „Wiadomości Farmaceutycznych”, tom 28, Warszawa 1936, s. 193-195. Tam lista polskich meteorytów z uwzględnieniem granic przedrozbiorowych. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Siemaszko Julian Iwanowicz (Симашко Юлиан Иванович), (1891), Каталогъ коллекции метеоритов'ь (Catalogue de la Collection de Météorites de Julion de Siemaschko (Saint Petersbourg, Russie), S.Petersburg 1891 (С. ПЕТЕРБУРГЪ (по июль 1891 г.)), ss. 64, (s. 51-54).[7][8][9] Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    , (str. tytułowa).


Przypisy

  1. ^ jeśli nie zaznaczono inaczej, podano współrzędne przyjęte w oficjalnej bazie meteorytów Meteoritical Bulletin Database
  2. ^ a b 20 grudnia 1886 roku wg kalendarza juliańskiego (starego stylu)
  3. ^ wg Vernadsky Institute, inne źródła podają zbliżone wartości; wg Koblitz MetBase w kolekcjach zachowało się 1,9 kg
  4. ^ tekst odczytany OCR, więc może zawierać błędy
  5. ^ Siemaszko (1891)
  6. ^ pud (пуд) – rosyjska jednostka wagi = 16,38 kg (1 pud = 40 funtów rosyjskich); Wikipedia – Pud
  7. ^ kopię katalogu dla portalu Wiki.Meteoritica.pl udostępniła dr Jadwiga Biała
  8. ^ katalog kolekcji Siemaszki miał kilka wcześniejszych wydań: 1881 (ss. 3), 1882 i 1885 (ss. 7), 1886 (ss. 16, po francusku; Siemachko Julien, Catalogue de la Collection de Météorites de Julien de Siemachko (Saint-Petersbourg, Russie), Paris Janvier 1886 (oraz suppl. wydany po 1889 r.), str. tytułowa); katalog z 1891 roku jest najobszerniejszy (ss. 64)
  9. ^ kolekcję Siemaszki kupił amerykański kolekcjoner H.A. Ward do zbiorów Ward-Coonley Collection, trafiła ona później do Field Museum w Chicago

Zobacz również

Linki zewnętrzne

Źródło „http://meteoritica.pl/index.php5/Bielokrynitschie”
Osobiste