PayPal-donate (Wiki).png
O ile nie zaznaczono inaczej, prawa autorskie zamieszczonych materiałów należą do Jana Woreczko & Wadi.

(Unless otherwise stated, the copyright of the materials included belong to Jan Woreczko & Wadi.)

Muzeum Wydziału Geologii UW

Z Wiki.Meteoritica.pl

0
Muzeum Geologiczne im. Stanisława Józefa Thugutta, Wydział Geologii Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie
Adres: al. Żwirki i Wigury 93
02-089 Warszawa
http://www.geo.uw.edu.pl/muzeum
Pracownicy: starszy kustosz dr Marek Stępisiewicz
starszy asystent muzealny Mariusz Niechwedowicz
Kontakt: muzeum.geol@uw.edu.pl
tel. (22) 554 03 36, (22) 554 00 25
Wystawy/zbiory: duży zbiór tzw. grochu pułtuskiego i innych meteorytów dostępny na stałej ekspozycji


Zbiory Muzeum Geologicznego im. Stanisława Józefa Thugutta (dawniej Muzeum Wydziału Geologii UW) powstały na bazie ocalonych fragmentów zbiorów Gabinetu Mineralogicznego (Katedry Mineralogii) Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Po upadku Powstania Listopadowego Uniwersytet został zlikwidowany. W trakcie represji popowstaniowych władze carskie uznały zbiory i kolekcje Towarzystwa Przyjaciół Nauk i Uniwersytetu za trofea wojenne i wywiozły je do Petersburga. Na szczęście większość kolekcji uniwersyteckich, w tym Gabinet Mineralogiczny, pozostały na miejscu. Szczegółowe losy i skład zbiorów Gabinetu Mineralogicznego opisuje Małgorzata Wacholska w swojej pracy magisterskiej (Wacholska 2006).


Przed wojną w zbiorach Uniwersytetu Warszawskiego znajdowało się kilka meteorytów:

  • Fragmenty meteorytu Łowicz przeznaczonych jako materiał do badań (Różycki et al. 1936).
  • Prawdopodobnie fragment meteorytu Kikino, dar prof. Feliksa Pawła Jarockiego z 1826 roku (Wacholska 2006, s. 32, za Bieliński 1912).
  • W 1827 roku Kazimierz Plater Ziberg, student politechniki ofiarował okaz meteorytu Lixna.
  • Meteoryt Bialystok (Białystok) (jak podaje Gazeta Korrespondenta Warszawskiego i Zagranicznego z 1828 roku: «Do Gabinetu Mineralogicznego. Drogą urzędową nadesłany został odłam Aerolitu spadłego we wsi Fastach w Obwodzie Białostockim.»).
  • Nieznana jest dokładna liczba okazów meteorytu Pultusk (Pułtusk), jaki znajdowały się w zbiorach gabinetu. Według publikacji Babczyński et al. (1868, Notice sur la météorite tombée…) było to około 400 sztuk. Największe z nich: jeden 7 kg, trzy po ok. 4 kg oraz największe z pozostałych osiągały wagę do 2,5 kg. Część tego zbioru ocalała w pracowni Stanisława Thugutta przy ul. Śniadeckich (Wacholska 2006; Pokrzywnicki 1964).


Po wojnie odtworzono ocalałe fragmenty kolekcji. Do 1995 roku w zbiorach muzeum znajdowały się tylko 4 meteoryty: Bjurböle[1] (fc 52,3 g), Pavlodar (Pallasite)[2] (s 17,5 g), Pułtusk (cs 18,6 g), Toluca[3] (s 12,0 g) (Stępisiewicz 2012).

Warto odnotować, że fragment meteorytu Pavlodar (Pallasite)[2] w zbiorach muzeum pochodzi od Juliana Siemaszko (Stępisiewicz 2012). Siemaszko miał w kolekcji większą część masy głównej tego pallasytu – polerowaną połowę okazu o masie 2198 g. Figurowała ona w jego katalogu (Siemaszko 1891) pod nazwą: Iamyschewa, Pawlodar, Semipalatinsk Russe.


W następnych latach, głównie dzięki staraniom ówczesnego kierownika muzeum magistra Andrzeja Pelca, zbiory muzeum znacząco się powiększyły. Między innymi w 2001 roku do zbiorów trafiła kolekcja 231 sztuk meteorytu Pułtusk pochodząca ze spuścizny po prof. Kazimierzu Smulikowskiem. W sumie w kolekcji muzeum znajduje się 233 okazów meteorytu Pułtusk o łącznej wadze 3325,4 g z czego większość to okazy całkowite, tzw. „groch pułtuski” (największy okaz waży 254,9 g, najmniejszy 0,9 g)[4] (Pilski 1995, 2001; Stępisiewicz 2012).

Obecnie na zbiór meteorytów Muzeum Wydziału Geologii UW składa się blisko 300 okazów (fragmentów) meteorytów pochodzących z ponad 40 różnych lokalizacji (Stępisiewicz 2012).


Galeria

Wybrane okaz meteorytów z kolekcji Muzeum Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego

Okaz meteorytu Pułtusk. Kompletny okaz o wadze 254,9 g (fot. Mariusz Niechwedowicz)

Okaz meteorytu Pułtusk. Kompletny okaz o wadze 102,9 g (fot. Mariusz Niechwedowicz)

Okaz meteorytu Morasko o wadze 4,6 kg (fot. Mariusz Niechwedowicz)

Jeden z okazów meteorytu Morasko znalezionych przez Krzysztofa Sochę, ten okaz uderzył w duży kamień! (fot. Jan Woreczko)


Bibliografia

  • +Kamińska Ewelina, (2007), Upadek meteorytu Pułtusk w świetle literatury (140 rocznica zdarzenia), praca licencjacka, Wydział Nauk Geograficznych i Geologicznych UAM, Poznań 2007.
  • +Kamińska Ewelina, (2009), Rodzaje skorup obtopieniowych a rozmieszczenie odłamków meteorytu Pułtusk, praca magisterska, Wydział Nauk Geograficznych i Geologicznych UAM, Poznań 2009.
  • +Pelc Andrzej, Pilski Andrzej S., (1996), Meteoryty – goście z kosmosu, przewodnik po wystawie, Warszawa 1996.[5]
  • Pilski Andrzej S., (1995), Meteoryty w zbiorach polskich, Lidzbark Warmiński, 1995.
  • Pilski Andrzej S., (1996), Warszawska wystawa meteorytów, Meteoryt, 4, 1996, s. 19-20. Plik PDF.
  • Pilski Andrzej S., (2001), Meteoryty w zbiorach polskich, Olsztyn 2001.[6]
  • Stępisiewicz Marek, (2012), Meteoryty w zbiorach Muzeum Geologicznego im. Stanisława Józefa Thugutta, Wydział Geologii UW – aktualne dane katalogowe (Meteorites in the Stanisław Józef Thugutt Geological Museum collections, Faculty of Geology, University of Warsaw – recent catalogue data), Acta Soc. Metheor. Polon., 3, 2012, s. 112-125. Plik PDF.
  • Szczygielska Joanna, (2002), Meteoryty w zbiorach Muzeum Wydziału Geologii UW – meteoryt Pułtusk, praca licencjacka, Wydział Geologii UW, Warszawa 2002.[9] Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Szczygielska Joanna, (2004), Meteoryt Pułtusk – studium historyczne, praca magisterska, Wydział Geologii UW, Warszawa 2004.
  • Wacholska Małgorzata, (2006), Charakterystyka wybranych historycznych okazów ze zbiorów Muzeum Wydziału Geologii na tle dziejów kolekcji mineralogicznej Uniwersytetu Warszawskiego, praca magisterska, Wydział Geologii UW, Warszawa 2006. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .

Przypisy

  1. ^ spadek meteorytu Bjurböle 12 marca 1899 roku w Finlandii; chondryt zwyczajny L/LL4, TKW 330 kg
  2. ^ a b meteoryt kamienno-żelazny Pavlodar (Pallasite), znalezisko z 1885 roku w Kazachstanie; pallasyt PMG-an, TKW 4,5 kg
  3. ^ meteoryt żelazny Toluca, znalezisko z 1776 roku w Meksyku; typ IAB-sLL, TKW 3 tony
  4. ^ część okazów meteorytu Pułtusk została użyczona w 2010 roku w celach naukowych prof. Andrzejowi Żelaźniewiczowi z ING PAN, Ośrodek Badawczy we Wrocławiu
  5. ^ o wystawie Pilski (1996, Meteoryt); wystawa trwała od 18 listopada do 18 grudnia 1996 r.; na wystawie udało się zgromadzić imponujący zbiór meteorytów pochodzących z kolekcji instytucjonalnych, jak i prywatnych; m.in. okazy meteorytów antarktycznych udostępnił Bruno Lang; ciekawostka:(…) Ponadto został nakręcony krótki film dla telewizji, który powinien być pokazywany w styczniu lub w lutym, w programie dla dzieci „Południk 19” nadawanym w II programie TVP o 10.00 i 19.30 we wtorki raz lub dwa razy w miesiącu. Ten, komu uda się upolować ten program, zobaczy ładne meteoryty. (…) (być może, gdzieś w archiwach TVP zachował się ten film?)
  6. ^ bardziej aktualna internetowa wersja katalogu znajduje się na stronach Polskiego Towarzystwa Meteorytowego – katalog PTMet; tam objaśnienie stosowanych skrótów (cs – complete specimen, hs – half specimen, ep – end piece, fc – fragment with crust, f – fragment, sc – slice with crust, s – slice, …); więcej → woreczko.pl – Oznaczenia okazów – skróty
  7. ^ pierwsze i jak na razie jedyne, tak kompleksowe opracowanie na temat polskich meteorytów; warto jednak zaznaczyć, że Jerzy Pokrzywnicki niewątpliwie obficie korzystał z wcześniejszego bibliograficznego opracowania autorstwa Zofii Gąsiorowskiej (1966, maszynopis jej pracy powstał przed 1964 rokiem), ale nigdzie w jego publikacjach nie pojawia się jej nazwisko!? (Kosiński 2014)
  8. ^ patrz → Pokrzywnicki (1964)/Kolekcje
  9. ^ katalog i opis wszystkich (233 szt.) okazów meteorytu Pułtusk w kolekcji Muzeum Wydziału Geologii UW

Linki zewnętrzne

Źródło „http://meteoritica.pl/index.php5/Muzeum_Wydzia%C5%82u_Geologii_UW”
Osobiste