Arcybractwo Dobrej Śmierci

(…) 6. I jeszcze jeden interesujący przedmiot o którym dowiedziałem się niedawno od jednego z członków Polskiego Towarzystwa Meteorytowego.

Otóż w Krakowie od początku XVII w. w kościele O. Franciszkanów^[1] w każdy piątek^[2] Wielkiego Postu^[3] odbywa się nabożeństwo Drogi Krzyżowej^[4], w którym uczestniczy tzw. Arcybractwo Dobrej Śmierci^[5]. Wygląda to bardzo malowniczo, gdyż członkowie Arcybractwa (jest ich bodajże 12 + szef)^[6] odziani są w zgrzebne habity a na głowach maja kaptury z otworami na oczy (przypominają Ku-Klux-Klan, tylko w negatywie). W czasie nabożeństwa m.in. powtarzają „memento mori”, leżą krzyżem itp. Wrażenie niesamowite! Co to ma wspólnego z meteorytami? Otóż każdy z nich trzyma wysoka laskę zakończona różnymi elementami. Pierwsi dwaj maja na laskach ludzkie czaszki natomiast pozostali ozdobniki wyglądające jak małe relikwiarze. A ostatni… Właśnie! Ostatni na lasce ma dosyć ciężki (widać, że ciężko mu idzie dźwiganie laski z ziemi) czarny kamień w kształcie pięściaka z pięknymi regmagliptami (!) [charakterystycznego elementu wyglądu meteorytu]^[7], o wymiarach ok. 15×8×8 cm. Czym jest ten kamień i czym się wyróżnił, że zasłużył na dołączenie do grona relikwiarzy??? Czy aby nie pochodził z jakiego zapomnianego i nie odnotowanego polskiego spadku meteorytu, który w ten właśnie sposób może być poprzez udostępnienie nauce ponownie odnaleziony? A może pochodzi z innego miejsca np. Ziemi Świętej przywieziony przez pielgrzyma? W każdym razie sprawa jest naprawdę interesująca!

Artykuł ten może potwierdzić moją tezę, że meteorytów nie musimy poszukiwać w terenie, ale również w miejscach, które wydają się nam już zbadane, po prostu niektóre przedmioty czy też badania naukowe powinny być ponownie zweryfikowane. Nadto w polskich muzeach mogą znajdować się jeszcze inne zabytki wykonane z żelaza meteorytowego, ale aby się o tym przekonać potrzebne są wstępne oględziny a następnie kompleksowe badania wytypowanych zabytków żelaznych. (…)