Krasław

(…) (Przydajemy wiadomość dawniey przysłaną do redakcyi przez Hrabiego A. Platera, dziedzica Krasławia, o kamieniach w mieście tém spadłych).

Po zimnach, gradach i deszczach ciągłych przez cały czerwiec, fenomen w kraju naszym dotąd niepraktykowany miał mieysce dnia 12 lipca (30 czerwca)^[1]. O godzinie 6 po południu i gdy niebo były wypogodzone, tylko małe przechodziły obłoczki, dał się słyszeć w powietrzu niewypowiedziany huk, krótki wprawdzie, lecz przenoszący huk naywiększey armaty, po którym przez minut kilka trwało drżenie w powietrzu, podobne do huku wzburzonego morza: w ciągu tego w domach wszystkich ściany i okna drżały, niektóre osoby widziały ze wschodu ku zachodowi kulę ognistą, otoczoną dymem, a która przerzynając małe obłoczki w ruch je wielki wprawiała, słowem: wszyscy mieszkańcy zadziwieni niezmiernie byli, nie znając powodów takowego wzruszenia. W parę dni poźniey, otrzymaliśmy wiadomość, iż podobny huk słyszany był o 10 mil w okrąg Krasławia, i że ta kula w teyie samey godzinie pękła o mil jedenaście od Krasławia około Sirmy^[2], wyrzucając z siebie kamienie, które ciężarem swoim na łokieć głęboko wryły się w ziemię, a z których naywiększy zawiera w sobie wiele żelaza i blizko puda waży^[3]. Widziałem już ułomek takowego kamienia i zdajemi się bydź zupełnie podobnym do tych, co spadły we Francyi w okolicach Aigle^[4]. Policya ztąd wysłaną została dla dokładnego zrobienia śledztwa, oraz zachowania w całości spadłych kamieni; dalsze za szczegóły o spadnieniu w powiecie dyneburskim kamieni atmosferycznych, jakie się dokładniey odkryją, będę się stara publiczności kommunikować.

źródło: Dziennik Wileński (1820)