Sołtmany/Stan prawny

W chwili obecnej, po wejściu w życie Ustawy o zabytkach z dnia 23 lipca 2003 roku zastępującej Ustawę z dnia 15 lutego 1962 roku o ochronie dóbr kultury, meteoryty jako rzadkie okazy przyrody nieożywionej, nie są już chronione specjalnymi przepisami; po prostu są własnością znalazcy, a jako okazy geologiczne mogą być zbierane wszędzie, za wyjątkiem terenów objętych specjalną ochroną, jak np. Parki Narodowe czy rezerwaty geologiczne itp.

Oczywiście nie można poszukiwać na terenach prywatnych, obszarach archeologicznych itp. bez zezwolenia właściciela gruntu lub właściwego organu np. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

Pozostaje jedynie w mocy prawa Konwencja UNESCO z 17 listopada 1970 roku, ratyfikowana przez Polskę w dniu 10 stycznia 1974 roku, w której jest zapis o ochronie rzadkich zbiorów i okazów z dziedziny m.in. mineralogii (w tej grupie są m.in. meteoryty), ale ochrona dotyczy ich tylko pod względem przewożenia, przesyłania i przemieszczenia pomiędzy poszczególnymi krajami. Tak np. Kanada i Polska w przeciwieństwie do wielu państw wypełnia te zobowiązania, i tak np. w Kanadzie na każdy wywożony lub wysyłany meteoryt z Kanady musi być specjalne zezwolenie władz celnych, jeżeli chodzi o Polskę to zgodnie z Art. 121 pkt. 2 ustawy o ochronie przyrody:

Art. 121 (...) 2. Wywóz za granicę meteorytów i kopalnych szczątków roślin i zwierząt wymaga zezwolenia Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska.

Należy tutaj podkreślić, że szeroko dyskutowana problematyka wynikająca z kodeksu cywilnego a mianowicie z Art. 189:

Art. 189 Jeżeli rzecz mająca znaczniejszą wartość materialną albo wartość naukową lub artystyczną została znaleziona w takich okolicznościach, że poszukiwanie właściciela byłoby oczywiście bezcelowe, znalazca obowiązany jest oddać rzecz właściwemu organowi państwowemu. Rzecz znaleziona staje się własnością Skarbu Państwa a znalazcy należy się odpowiednie wynagrodzenie.

dotyczy tzw. "SKARBU", a nigdzie w prawie polskim meteoryt nie został zakwalifikowany jako "skarb". Na podstawie art. 189 KC prawo własności na znalezionym skarbie nabywa w chwili znalezienia Skarb Państwa. Nabycie to ma charakter pierwotny. Znalazca więc, choćby był właścicielem gruntu, nie jest właścicielem znaleziska. Art. 189 KC wyznacza natomiast Skarbowi Państwa obowiązek wypłacenia znalazcy „odpowiedniego wynagrodzenia”. To „odpowiednie wynagrodzenie” jest jednak nieokreślone w przepisach. Jego wysokość winna być wyższa od wysokości znaleźnego (1/10 wartości, zgodnie z art. 186 KC) oraz należycie ustalona z uwzględnieniem wszystkich okoliczności (np. nakładu pracy, wartości skarbu, kosztów poniesionych przez znalazcę). W przypadku, gdy organ Skarbu Państwa ustali wysokość wynagrodzenia zbyt niską (zdaniem uprawnionego znalazcy), to znalazca może wystąpić do sądu z żądaniem zasądzenia wyższej sumy. W takim wypadku to sąd określa ostateczną wysokość wynagrodzenia, uwzględniając okoliczności konkretnej sprawy.

Szczególnym rodzajem skarbu, który jest uregulowany w prawie polskim jest np. zabytek i tak znalazcy zabytku, na podstawie art. 34, ust. 1 Ustawy, przysługuje nagroda, jednak ust. 2 wyłącza obowiązywanie ust. 1. w stosunku do osób zajmujących się zawodowo badaniami archeologicznymi lub zatrudnionych w grupach zorganizowanych w celu prowadzenia takich badań, zaś ust. 3 upoważnia odpowiedniego ministra do ustalenia: warunków i trybu przyznawania nagród, rodzaju i wysokości nagród, jak też źródeł ich finansowania.