Kratery Kaalijärv

Meteoryt Kaalijarv — świadek pradawnych czasów i opowieści pełnych ognia.

Choć dopiero w 1937 roku uznano go za meteoryt żelazny tworzący kratery i sklasyfikowano jako typ IAB-MG, to jego ślady w krajobrazie i ludzkiej wyobraźni sięgają tysiącleci wstecz.

W narodowym eposie Finów, Kalevali, pojawia się potężna czarownica-królowa Louhi, władczyni mroźnej krainy Pohjola. Gdy magiczny artefakt zwany Sampo zostaje jej skradziony, w akcie zemsty Louhi odbiera światu słońce, księżyc i ogień — pogrążając ludzi w długiej, mrocznej zimie.

(RUNE XLVII. LOUHI STEALS SUN, MOON, AND FIRE.)

Z pomocą przychodzi najwyższy bóg Ukko. Wspólnie z tajemniczą Dziewicą Eteru stwarza nowe ciała niebieskie. Lecz podczas tego kosmicznego dzieła z jej dłoni wyślizgują się iskry, które spadają na Ziemię, wzniecając pożar wśród lasów. Ogień ten zostaje odnaleziony i przywrócony ludzkości przez bohatera pieśni. Niektórzy wierzyli, że to właśnie w miejscu dzisiejszych kraterów Kaali, na estońskiej wyspie Saaremaa, spadły owe boskie iskry nowo narodzonego słońca. Do dziś można tam zobaczyć potężny, kamienny mur otaczający główny krater — świadectwo ludzkiego zdumienia i czci dla tego miejsca, sięgające późnej epoki brązu.

(Kaali Meteorite Crater Field)

W 2021 roku, wśród szwajcarskich zbiorów archeologicznych, naukowcy natrafili na grot strzały pochodzący z lat 900–800 p.n.e. Początkowo sądzono, że wykonano go z meteorytu Twannberg, lecz dalsze badania dowiodły czegoś jeszcze bardziej niezwykłego — materiałem był żelazny meteoryt z Kaali.

(Swiss Bronze Age arrowhead possibly forged from Estonian Kaali meteorite)

Kaalijarv to nie tylko kamień z nieba — to fragment mitu, dziedzictwa i płonącej historii.