(Unless otherwise stated, the copyright of the materials included belong to Jan Woreczko & Wadi.)
Szablon:VilniusMMU
Z Wiki.Meteoritica.pl
m |
m |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
- | Museum of Geology of Vilnius University (''Vilnius, Min. Mus. Univ.'') – [http://www.geol.gf.vu.lt/lt/muziejus Geologijos ir Mineralogijos Katedra, Geologijos muziejus] {{SeparatorBull}} [http://www.muziejai.lt/vilnius/Geologijos_muz.htm Vilniaus universiteto Geologijos muziejus] {{SeparatorBull}} [katalog → [[:Szablon:Явнель (1986)|Явнель (1986)]]]<noinclude> | + | '''[[Szablon:VilniusMMU|Museum of Geology of Vilnius University]]''' (''Vilnius, Min. Mus. Univ.'') – [http://www.geol.gf.vu.lt/lt/muziejus Geologijos ir Mineralogijos Katedra, Geologijos muziejus] {{SeparatorBull}} [http://www.muziejai.lt/vilnius/Geologijos_muz.htm Vilniaus universiteto Geologijos muziejus] {{SeparatorBull}} [katalog → [[:Szablon:Явнель (1986)|Явнель (1986)]]]<noinclude> |
Wersja z 18:01, 17 wrz 2022
Museum of Geology of Vilnius University (Vilnius, Min. Mus. Univ.) – Geologijos ir Mineralogijos Katedra, Geologijos muziejus ● Vilniaus universiteto Geologijos muziejus ● [katalog → Явнель (1986)]
Muzeum ma w swoich zbiorach tylko cztery meteoryty (Koblitz MetBase): Padvarninkai (main mass, 2,1 kg), Thunda (202 g), Zabrodje (main mass, 2,6 kg), Zemaitkiemis (10,1 kg).
Po stłumieniu powstania listopadowego car Mikołaj I w 1832 roku zamknął Uniwersytet Wileński. Najcenniejsze okazy uniwersyteckiego gabinetu mineralogicznego zostały wówczas porozsyłane do Kijowa, Dorpatu i Charkowa. Przed jego likwidacją w zbiorach było kilka meteorytów. Za Bieliński (1899-1900) (wyróżnienia w tekście Redakcja):
Ważniejsze egzemplarze w gabinecie wileńskim były następujące: Rodzaje skał i ciał kopalnych z Kurlandyi, z okolic Grodna, Wilna, Wołynia, Podola, Chersonu i Kijowa, ułożone w takim porządku, w jakim leżą w naturze. Celniejsze z aerolitów: jeden z Białejcerkwi, w okolicach której spadł w r. 1796, drugi z Dynaburga[1] spadły w r. 1820; trzeci znaleziony w pobliżu wioski Zaborycy przy rzece Słuczy, spadł w r. 1818. Ten ostatni ważył 6 funtów. Ołów czerwony (chromian ołowiu) z Syberyi, dar hr. Walickiego. Żelazo meteoryczne, ważące przeszło 193 funty, znalezione w Brahinie, majętności hr. Rokickiego. Z daru jenerała Korsakowa[2] część kamienia meteorycznego, spadłego w Normandyi, ważąca przeszło 66 funtów.[3] Siarka krystalizowana z Potosi. Chryzopraz ze Szląska, dar hr. Walickiego, ważący 60 funtów. (…)
W zbiorze wileńskim powinien wówczas znajdować się również fragment meteorytu Bialystok (Białystok) przekazany przez radcę Suchodolskiego, o czym wspomina Jan Wolski w swojej relacji (Wolski 1827)?!
Bibliografia
- Bieliński Józef, (1899-1900), Uniwersytet Wileński (1579-1831), tomy 1 i 2, Kraków 1899-1900, (s. 155, tom 1).[4] Plik dLib (tom 1), dLib (tom 2).