PayPal-donate (Wiki).png
O ile nie zaznaczono inaczej, prawa autorskie zamieszczonych materiałów należą do Jana Woreczko & Wadi.

(Unless otherwise stated, the copyright of the materials included belong to Jan Woreczko & Wadi.)


Kategoria:Meteoryty imperium węgierskiego

Z Wiki.Meteoritica.pl

(Różnice między wersjami)
([Mezö-Madaras, chondryt zwyczajny L3.7])
m (Galerie)
 
(Nie pokazano 99 wersji pomiędzy niniejszymi.)
Linia 1: Linia 1:
__NOTOC__
__NOTOC__
 +
{{VerifyLevel |level=0}}
 +
{{Strona w budowie}}
 +
[[Image:Torok_(1882_II_resz).jpg|200px|thumb|Török József (1882), ''A Magyar Birodalom meteoritjei (II. rész)'']]
[[Image:Torok_(1882_II_resz).jpg|200px|thumb|Török József (1882), ''A Magyar Birodalom meteoritjei (II. rész)'']]
-
;Tłumaczenie książki o meteorytach węgierskich: Török József, (1882), '''A Magyar Birodalom meteoritjei (II. rész).'''<ref name="Török">'''''Meteoryty imperium węgierskiego'''''</ref> ''Természettudományi Közlöny'', XIV, 1882, s. 497–514.
+
;Tłumaczenie książki o meteorytach węgierskich: Török József, (1882), '''A Magyar Birodalom meteoritjei (II. rész).'''<ref name="Török">tytuł polski '''''Meteoryty imperium węgierskiego'''''</ref> ''Természettudományi Közlöny'', XIV, 1882, s. 497–514.
-
Pisząc o Węgrzech autor ma na myśli nie dzisiejsze Węgry, lecz '''Królestwo Węgier''' - państwo, w skład którego wchodziły m.in.: Chorwacja, Wojwodina, Ruś Zakarpacka, Siedmiogród i Słowacja.
+
W swym opracowaniu autor Török József opisuje meteoryty z&nbsp;terenu nie współczesnych Węgier, lecz '''Królestwa Węgier''' – państwa, w&nbsp;skład którego wchodziły wówczas m.in.: Chorwacja, Wojwodina, Ruś Zakarpacka, Siedmiogród i&nbsp;Słowacja.
-
'''Tłumaczenie''' (z węgierskiego oryginału dla Wiki: Piotr Antypiuk)
+
'''Tłumaczenie''' (z węgierskiego oryginału dla {{SITENAME}}: Piotr Antypiuk)
-
W tłumaczeniu zawarte są odwołania do mapy - [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp_start.html KÁRPÁT-MEDENCEI METEORITOK] (mapa meteorytów basenu Karpat) i odwołania do opisów poszczególnych meteorytów - [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp/karp_met_lista.html A Kárpát-medencében hullott meteoritok főbb adatai] zamieszczonych na stronach Muzeum Historii Naturalnej w Budapeszcie.
+
W tłumaczeniu zawarte są odwołania do mapy [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp_start.html KÁRPÁT-MEDENCEI METEORITOK] ([http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp_start_a.html Meteorites in the Carpatian Basin]; mapa meteorytów basenu Karpat) i&nbsp;odwołania do opisów poszczególnych meteorytów [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp/karp_met_lista.html A&nbsp;Kárpát-medencében hullott meteoritok főbb adatai] zamieszczonych na stronach Muzeum Historii Naturalnej w&nbsp;Budapeszcie.
-
Dodano również śródtytuły oraz uwagi tłumacza - zaznaczone w tekście nawiasami kwadratowymi '''[]'''.
+
Dodano również śródtytuły oraz uwagi tłumacza zaznaczone w tekście nawiasami kwadratowymi '''[]'''.
__TOC__
__TOC__
 +
 +
<div style="background-color:#E6C889; padding:12px; max-width:1000px">
=== XXXIII. Magyar Birodalom meteoritjei ===
=== XXXIII. Magyar Birodalom meteoritjei ===
-
Dotychczas na Węgrzech obserwowano spadki dziesięciu ''meteorytów zawierających drobinki żelaza''. Niestety nie wszystkie spośród nich trafiły do Węgierskiego Muzeum Narodowego. Przedstawimy je teraz w kolejności chronologicznej.
+
Dotychczas [do roku 1882] na Węgrzech obserwowano spadki dziesięciu ''meteorytów zawierających drobinki żelaza''. Niestety nie wszystkie spośród nich trafiły do Węgierskiego Muzeum Narodowego. Przedstawimy je teraz w&nbsp;kolejności chronologicznej.
-
==== [Gross-Divina, chondryt zwyczajny H5] ====
+
==== <nowiki>[</nowiki>[[Gross-Divina]], chondryt zwyczajny H5] ====
-
Pierwszym z nich jest '''''nagy-divinai'''''<ref>meteoryt oznaczony na [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp_start.html mapie] jako: [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp/gross-divina.html Gross-Divina]</ref>, który spadł 2. lipca 1837 roku o godzinie 11.30 w komitacie trenczyńskim między pasmami górskimi: Divina i Budatin. Upadek miał miejsce przy nieco zachmurzonym niebie, towarzyszył mu odgłos podobny do grzmotu pioruna, a świadkami wszystkiego byli liczni chłopi pracujący na pobliskim polu.<span class="sparse"> Jan Lottner</span>, diviński duchowny, który prawdopodobnie także obserwował wydarzenie, natychmiast pośpieszył na miejsce upadku, skąd zabrał, jeszcze pół godziny po zajściu pozostający ciepłym, kamień, by podarować go ziemiance, wdowie,<span class="sparse"> hrabinie Ludowice Csákyné z domu Lasanszky</span>. Tylko jej patriotycznemu usposobieniu zawdzięczamy to, że ten jakże wartościowy skarb trafił do Muzeum Narodowego. O meteoryt bowiem zabiegało także muzeum wiedeńskie, lecz hrabina udostępniła mu kamień jedynie w celu obejrzenia i sporządzenia opisu. 17. lipca 1838 roku kamień stał się własnością Węgierskiego Muzeum Narodowego. Lottner zaś podarował muzeum wiedeńskiemu ważący 4 łuty [~70&nbsp;g]<ref name="łut">1 łut ≈ 0,0175 kg</ref> fragment, który odkruszył się od kamienia w momencie spadku.
+
Pierwszym z nich jest '''''nagy-divinai'''''<ref>meteoryt oznaczony na [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp_start.html mapie] jako [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp/gross-divina.html Gross-Divina]; obecnie to teren [[:Category:Słowacja|Słowacji]]</ref>, który spadł 2.&nbsp;lipca<ref>wg pozostałych źródeł meteoryt spadł 24 lipca</ref> 1837 roku o godzinie 11.30 w&nbsp;komitacie trenczyńskim między pasmami górskimi: Divina i Budatin. Upadek miał miejsce przy nieco zachmurzonym niebie, towarzyszył mu odgłos podobny do grzmotu pioruna, a&nbsp;świadkami wszystkiego byli liczni chłopi pracujący na pobliskim polu. {{sparse-b}}Jan Lottner{{sparse-e}}, diviński duchowny, który prawdopodobnie także obserwował wydarzenie, natychmiast pośpieszył na miejsce upadku, skąd zabrał, jeszcze pół godziny po zajściu pozostający ciepłym, kamień, by podarować go ziemiance, wdowie, {{sparse-b}}hrabinie Ludowice Csákyné z&nbsp;domu Lasanszky{{sparse-e}} [słow. ''vdova grófka Ľudmila Csáky, rodená Lašanský'']<ref>hrabina zabrała go do swojego zamku w ''Budatíne''</ref>. Tylko jej patriotycznemu usposobieniu zawdzięczamy to, że ten jakże wartościowy skarb trafił do Muzeum Narodowego. O&nbsp;meteoryt bowiem zabiegało także muzeum wiedeńskie, lecz hrabina udostępniła mu kamień jedynie w&nbsp;celu obejrzenia i&nbsp; sporządzenia opisu. 17. lipca 1838 roku kamień stał się własnością Węgierskiego Muzeum Narodowego. Lottner zaś podarował muzeum wiedeńskiemu ważący 4&nbsp;łuty [~70&nbsp;g]<ref name="łut">1&nbsp; łut ≈ 0,0175&nbsp;kg</ref> fragment, który odkruszył się od kamienia w&nbsp;momencie spadku.
-
W 1844 roku<span class="sparse"> Józef Sadler</span><ref name="Sadler">Sadler (1842)</ref> mając na uwadze doskonały stan kamienia, jego wielkość i charakterystyczne właściwości nazwał go królem wszystkich europejskich meteorytów*. W istocie wówczas nim był.
+
W 1844 roku {{sparse-b}}Józef Sadler{{sparse-e}}<ref name="Sadler">Sadler (1841-1845)</ref> mając na uwadze doskonały stan kamienia, jego wielkość i charakterystyczne właściwości nazwał go królem wszystkich europejskich meteorytów*. W&nbsp;istocie wówczas nim był.
-
Ze względu na swój kształt meteoryt nagy-divinai podobny jest do huby drzewnej; przez jego zaokrągloną powierzchnię biegnie bruzda dzieląca go na dwie równe części. We wspomnianej zaokrąglonej części można wyszczególnić wiele zagłębień na kształt muszli, fragment dolny zaś wolny jest od jakichkolwiek wyżłobień. Czarna skorupa jest niewyraźna, matowa; miejscami gładka, miejscami chropowata. Część właściwa jest koloru popielatoszarego, jaśniejszego lub ciemniejszego – w zależności od miejsca. Występują na niej także brązowe, rdzawe plamy i ciemnoszare drobne kropki w dużych ilościach. Widoczne są również plamy czystego żelaza i siarczanu żelaza. Waga meteorytu wynosi 19 funtów [~10,6&nbsp;kg]<ref name="funt">1 funt ≈ 0,5 kg</ref>.
+
Ze względu na swój kształt meteoryt nagy-divinai podobny jest do huby drzewnej; przez jego zaokrągloną powierzchnię biegnie bruzda dzieląca go na dwie równe części. We wspomnianej zaokrąglonej części można wyszczególnić wiele zagłębień na kształt muszli, fragment dolny zaś wolny jest od jakichkolwiek wyżłobień. Czarna skorupa jest niewyraźna, matowa; miejscami gładka, miejscami chropowata. Część właściwa jest koloru popielatoszarego, jaśniejszego lub ciemniejszego – w&nbsp;zależności od miejsca. Występują na niej także brązowe, rdzawe plamy i&nbsp;ciemnoszare drobne kropki w&nbsp;dużych ilościach. Widoczne są również plamy czystego żelaza i&nbsp;siarczanu żelaza. Waga meteorytu wynosi 19&nbsp;funtów [~10,6&nbsp;kg]<ref name="funt">1 funt ≈ 0,5&nbsp;kg</ref>.
______
______
-
: * Rocznik Towarzystwa Nauk Przyrodniczych Królewskich Węgier (''A Királyi Magyar Természettudományi Társulat Évkönyvei'') [pod redakcją Török József], I. tom, 35 s.
+
: * Rocznik Towarzystwa Nauk Przyrodniczych Królewskich Węgier (''A Királyi Magyar Természettudományi Társulat Évkönyvei'') [pod redakcją Török József], I.&nbsp;tom, 35&nbsp;s.<ref name="Sadler"></ref>
-
==== [Milena, chondryt zwyczajny L6] ====
+
==== <nowiki>[</nowiki>[[Milena]], chondryt zwyczajny L6] ====
-
Drugim meteorytem z drobinkami żelaza był '''''milénai''''', zwany niekiedy '''''milyánai'''''<ref>meteoryt oznaczony na [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp_start.html mapie] jako [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp/milena.html Milena]; obecnie to teren Chorwacji</ref>, który to 26. kwietnia 1842 roku około godziny 15. runął na pole w pewnej głębokiej dolinie, gdzie pracowało trzech chłopów i wbił się w ziemię na głębokość jednej stopy [ok. 30&nbsp;cm]. Spadek miał miejsce w Chorwacji, w komitacie Varasd [chorw. Varaždinska županija] w gminie <span class="sparse">Punisinsko-Selo</span> w odległości około jednej mili [~7&nbsp;km]<ref>chodzi o milę (''mérföld'', ''postamérföld'') używaną w Monarchii Austro-Węgierskiej; jej długość wynosiła 7585,9 metrów; Wikipedia (HU) - [http://hu.wikipedia.org/wiki/Mérföld Mérföld]</ref> na południe od miejscowości Milijana. Wspomniani chłopi w asyście licznie zebranych gapiów wykopali ważący 2 i <sup>1</sup>/<sub>8</sub>&nbsp;funta [1,2&nbsp;kg] kamień, a następnie rozbili go na mniejsze kawałki. Około pół mili [~3,5&nbsp;km] od tego miejsca spadł również inny meteoryt. Ten jednak rozkruszył się w czasie lotu, dlatego też <span class="sparse">dr Kocevár</span>, poborca cła <span class="sparse">Moschel</span> i rewizor dworski<span class="sparse"> Struppe</span>, którzy pospieszyli na miejsce spadku nie byli w stanie określić, jak duże były to okazy. Wkrótce ówczesny biskup zagrzebski, <span class="sparse">György Haulik</span> spośród tych fragmentów wysłał jedenaście łutów<ref name="łut"></ref> [190&nbsp;g] muzeum wiedeńskiemu, sześć [105&nbsp;g] zaś Węgierskiemu Muzeum Narodowemu. Na zlecenie Towarzystwa Nauk Przyrodniczych Królewskich Węgier<span class="sparse"> dr Károly Nendtvich </span> poddał meteoryt analizie, zaś wykładowca akademicki <span class="sparse"> József Sadler</span><ref name="Sadler"></ref> w pierwszym tomie rocznika wydawanego przez owe towarzystwo szczegółowo opisał zarówno okoliczności spadku, jaki i właściwości meteorytu, a także wyniki przeprowadzonej analizy.*
+
Drugim meteorytem z drobinkami żelaza był '''''milénai''''', zwany niekiedy '''''milyánai'''''<ref name="Milena">meteoryt oznaczony na [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp_start.html mapie] jako [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp/milena.html Milena]; obecnie to teren [[:Kategoria:Chorwacja|Chorwacji]]</ref>, który to 26. kwietnia 1842 roku około godziny 15. runął na pole w&nbsp;pewnej głębokiej dolinie, gdzie pracowało trzech chłopów i&nbsp;wbił się w&nbsp;ziemię na głębokość jednej stopy [ok. 30&nbsp;cm]. Spadek miał miejsce w Chorwacji, w&nbsp;komitacie Varasd [chorw. Varaždinska županija] w&nbsp;gminie {{sparse-b}}Punisinsko-Selo{{sparse-e}} w&nbsp;odległości około jednej mili [~7&nbsp;km]<ref name="mila">chodzi o&nbsp;milę (''mérföld'', ''postamérföld'') używaną w&nbsp;Monarchii Austro-Węgierskiej; jej długość wynosiła 7585,9&nbsp;metrów; Wikipedia (HU) [http://hu.wikipedia.org/wiki/Mérföld Mérföld]</ref> na południe od miejscowości Milijana. Wspomniani chłopi w&nbsp;asyście licznie zebranych gapiów wykopali ważący 2 i&nbsp;<sup>1</sup>/<sub>8</sub>&nbsp;funta [1,2&nbsp;kg] kamień, a&nbsp;następnie rozbili go na mniejsze kawałki. Około pół mili [~3,5&nbsp;km] od tego miejsca spadł również inny meteoryt. Ten jednak rozkruszył się w czasie lotu, dlatego też {{sparse-b}}dr Kocevár{{sparse-e}}, poborca cła {{sparse-b}}Moschel{{sparse-e}} i&nbsp;rewizor dworski {{sparse-b}}Struppe{{sparse-e}}, którzy pospieszyli na miejsce spadku nie byli w&nbsp;stanie określić, jak duże były to okazy. Wkrótce ówczesny biskup zagrzebski, {{sparse-b}}György Haulik{{sparse-e}} spośród tych fragmentów wysłał jedenaście łutów<ref name="łut"></ref> [190&nbsp;g] muzeum wiedeńskiemu, sześć [105&nbsp;g] zaś Węgierskiemu Muzeum Narodowemu. Na zlecenie Towarzystwa Nauk Przyrodniczych Królewskich Węgier {{sparse-b}}dr&nbsp;Károly Nendtvich{{sparse-e}} poddał meteoryt analizie, zaś wykładowca akademicki {{sparse-b}}József Sadler{{sparse-e}}<ref name="Sadler"></ref> w&nbsp;pierwszym tomie rocznika wydawanego przez owe towarzystwo szczegółowo opisał zarówno okoliczności spadku, jaki i&nbsp;właściwości meteorytu, a&nbsp;także wyniki przeprowadzonej analizy.*
-
Część właściwa meteorytu jest jasno-brązowoszara z brązowymi, rdzawymi plamami, na tle których wyróżniają się z kolei ciemniejsze, owalne fragmenty. Kamień pokryty jest licznymi drobinkami czystego żelaza i pirotynu. Czarna skorupa jest niewyraźna, matowa, miejscami delikatnie błyszcząca. Jest to jeden z najpospolitszych meteorytów zawierających drobinki żelaza.
+
Część właściwa meteorytu jest jasno-brązowoszara z&nbsp;brązowymi, rdzawymi plamami, na tle których wyróżniają się z&nbsp;kolei ciemniejsze, owalne fragmenty. Kamień pokryty jest licznymi drobinkami czystego żelaza i&nbsp;pirotynu. Czarna skorupa jest niewyraźna, matowa, miejscami delikatnie błyszcząca. Jest to jeden z&nbsp;najpospolitszych meteorytów zawierających drobinki żelaza.
______
______
: * Ibidem. 33 s.
: * Ibidem. 33 s.
-
==== [Mezö-Madaras, chondryt zwyczajny L3.7] ====
+
==== <nowiki>[</nowiki>[[Mezö-Madaras]], chondryt zwyczajny L3.7] ====
-
Trzecim w węgierskiej kolekcji meteorytów zawierających drobinki żelaza jest kamień, który został nazwany '''''mezőmadarasi'''''<ref name="Mezö-Madaras">meteoryt oznaczony na [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp_start.html mapie] jako [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp/mezo-madaras.html Mezö-Madaras]; obecnie to teren Rumunii</ref>. W tym przypadku nie ma mowy o spadku jednego czy dwóch kamieni, a o całej ich gromadzie. 4. września 1852&nbsp;roku, między 4. a 5. godziną po południu przez Transylwanię przeszła prawdziwa burza meteorytów. Spadały one w obrębie długiej na półtorej mili [~10&nbsp;km] i szerokiej na pół mili [~4&nbsp;km] elipsy na terenie Równiny Transylwańskiej, w okolicach gminy Mező-Madaras, w miejscu, gdzie znajduje się długie na 500&nbsp;kroków, szerokie na 250&nbsp;kroków i głębokie na 2&nbsp;sążnie [~4&nbsp;m] jezioro zwane ''Boskim'' [''Istentó'']. W pobliżu owego jeziora znajdowało się tzw. Czarne gospodarstwo. Liczni chłopi pracujący na polach i łąkach gospodarstwa widzieli na własne oczy meteorytową burzę, zebrali także część czarnych kamieni, które spadły z nieba. Okoliczności spadku szczegółowo opisał Dr <span class="sparse">Vilmos Knöpfler</span>**. Przy zupełnie bezwietrznej pogodzie, na całkowicie czystym, niezachmurzonym niebie pojawiła się kula ognia poruszająca się z południowego-zachodu na północny-wschód. Po wypaleniu się kuli na terenie od Károlyvár'u [Alba Iulia] i Nagy-Enyed [Aiud] po miejscowości Torada [Turda] i Kolozsvár [Cluj-Napoca], w kierunku północno-wschodnim zaś aż po Maros-vásárhely [Târgu Mureş] i Szász-Régen [Reghin] dało się słyszeć huk zbliżony do tego towarzyszącemu burzy czy też grzmot powstający na skutek wystrzałów z odległych armat, dział. Po tym huku chłopi, obserwując spadające kolejno kamienie, słyszeli jeszcze powtarzające się, świszczące dźwięki. Kilku wieśniaków, jako że stali w pobliżu jeziora Boskiego, widziało także, jak w taflę wody uderza jeden ze spadających kamieni, wzbijając tym samym wodę na wysokość jednego sążnia [~2&nbsp;m] i powodując duże zafalowanie jeziora. Co istotne, na południowy-zachód od jeziora Boskiego – czyli kierunek, z którego meteoryt wyruszył, pojawił się – spadały mniejsze kamienie. Na północ od jeziora z kolei znajdowano okazy wielkości pięści, zaś w odległości na pół godziny marszu od zbiornika wodnego natrafiono na okaz ważący 18&nbsp;funtów [10,1&nbsp;kg], który był wbity w ziemię do tego stopnia, że widać było tylko jego krawędzie. Ten znakomity egzemplarz trafił do muzeum wiedeńskiego i stanowi prawdziwy skarb w jego zbiorach. W kolekcji muzeum są zaledwie dwa meteoryty większe od tego (tj. okahabai i knyahinyai) – oba pochodzą z Węgier. Łączną masę meteorytów z tego spadku można ocenić na cetnar [50-60&nbsp;kg].
+
Trzecim w węgierskiej kolekcji meteorytów zawierających drobinki żelaza jest kamień, który został nazwany '''''mezőmadarasi'''''<ref name="Mezö-Madaras">meteoryt oznaczony na [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp_start.html mapie] jako [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp/mezo-madaras.html Mezö-Madaras]; obecnie to teren [[:Category:Rumunia|Rumunii]]</ref>. W&nbsp;tym przypadku nie ma mowy o spadku jednego czy dwóch kamieni, a&nbsp;o&nbsp;całej ich gromadzie. 4.&nbsp;września 1852&nbsp;roku, między 4. a&nbsp;5. godziną po południu przez Transylwanię przeszła prawdziwa burza meteorytów. Spadały one w&nbsp;obrębie długiej na półtorej mili [~10&nbsp;km] i&nbsp;szerokiej na pół mili [~4&nbsp;km]<ref name="mila"></ref> elipsy na terenie Równiny Transylwańskiej, w okolicach gminy Mező-Madaras, w miejscu, gdzie znajduje się długie na 500&nbsp;kroków, szerokie na 250&nbsp;kroków i głębokie na 2&nbsp;sążnie [~4&nbsp;m] jezioro zwane ''Boskim'' (''Istentó''). W&nbsp;pobliżu owego jeziora znajdowało się tzw. Czarne gospodarstwo. Liczni chłopi pracujący na polach i&nbsp;łąkach gospodarstwa widzieli na własne oczy meteorytową burzę, zebrali także część czarnych kamieni, które spadły z&nbsp;nieba. Okoliczności spadku szczegółowo opisał Dr&nbsp;{{sparse-b}}Vilmos Knöpfler{{sparse-e}}**. Przy zupełnie bezwietrznej pogodzie, na całkowicie czystym, niezachmurzonym niebie pojawiła się kula ognia poruszająca się z&nbsp;południowego-zachodu na północny-wschód. Po wypaleniu się kuli na terenie od Károlyvár'u [Alba Iulia] i Nagy-Enyed [Aiud] po miejscowości Torada [Turda] i&nbsp;Kolozsvár [Cluj-Napoca], w&nbsp;kierunku północno-wschodnim zaś aż po Maros-vásárhely [Târgu Mureş] i&nbsp;Szász-Régen [Reghin] dało się słyszeć huk zbliżony do tego towarzyszącemu burzy czy też grzmot powstający na skutek wystrzałów z odległych armat, dział. Po tym huku chłopi, obserwując spadające kolejno kamienie, słyszeli jeszcze powtarzające się, świszczące dźwięki. Kilku wieśniaków, jako że stali w pobliżu jeziora Boskiego, widziało także, jak w taflę wody uderza jeden ze spadających kamieni, wzbijając tym samym wodę na wysokość jednego sążnia [~2&nbsp;m] i&nbsp;powodując duże zafalowanie jeziora. Co istotne, na południowy-zachód od jeziora Boskiego – czyli kierunek, z&nbsp;którego meteoryt wyruszył, pojawił się – spadały mniejsze kamienie. Na północ od jeziora z&nbsp;kolei znajdowano okazy wielkości pięści, zaś w&nbsp;odległości na pół godziny marszu od zbiornika wodnego natrafiono na okaz ważący 18&nbsp;funtów [10,1&nbsp;kg], który był wbity w&nbsp;ziemię do tego stopnia, że widać było tylko jego krawędzie. Ten znakomity egzemplarz trafił do muzeum wiedeńskiego i&nbsp;stanowi prawdziwy skarb w&nbsp;jego zbiorach. W&nbsp;kolekcji muzeum są zaledwie dwa meteoryty większe od tego, tj. [[Ohaba|okahabai]]<ref name="Ohaba">meteoryt oznaczony na [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp_start.html mapie] jako [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp/ohaba.html Ohaba]; obecnie to teren [[:Category:Rumunia|Rumunii]]</ref> i [[Knyahinya|knyahinyai]]<ref name="Knyahinya">meteoryt oznaczony na [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp_start.html mapie] jako [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp/knyahinya.html Knyahinya]; obecnie to teren [[:Kategoria:Ukraina|Ukrainy]]</ref> – oba pochodzą z&nbsp;Węgier. Łączną masę meteorytów z&nbsp;tego spadku można ocenić na cetnar [50-60&nbsp;kg].
-
Meteoryty z Mező-Madaras są czarne, na nierównych skorupach znać liczne zagłębienia zbliżone kształtem do palców u dłoni. Kształt kamienia jest kolejno: zaokrąglony, bulwiasty, spłaszczony. Część właściwa jest szara z brudnobiałymi plamami, pokryta wieloma mieniącymi się na biało lub żółtawo, żelaznymi przebarwieniami. Szczyty pęknięć połyskują stalą. Ciężar właściwy 3,50 [22,7&nbsp;kg].
+
Meteoryty z Mező-Madaras są czarne, na nierównych skorupach znać liczne zagłębienia zbliżone kształtem do palców u&nbsp;dłoni. Kształt kamienia jest kolejno: zaokrąglony, bulwiasty, spłaszczony. Część właściwa jest szara z&nbsp;brudnobiałymi plamami, pokryta wieloma mieniącymi się na biało lub żółtawo, żelaznymi przebarwieniami. Szczyty pęknięć połyskują stalą. Ciężar właściwy 3,50.
-
<span class="sparse">Pál Partsch</span>, ówczesny dyrektor Wiedeńskiego Muzeum Mineralnego poprosił o poddanie analizie meteorytów mezőmadarasi wykładowcę z Getyngi, <span class="sparse">Wöhlera</span>, który parał się tym już od wielu lat. Wöhlera przeprowadził analizę we współpracy z angielskim chemikiem, <span class="sparse">Atkinsonem</span>. W jego opinii – uśredniając – 19,06% składu meteorytów stanowi żelazo, 7,4%&nbsp;nikiel, 0,25% natomiast kobalt i fosfor. W masie właściwej poza oczkami żelaza zauważalne są także drobne plamki siarczanu żelaza i dwa rodzaje krzemianów, z których jeden po rozpuszczeniu w kwasie solnym przyjmuje postać galaretowatą, drugi zaś jest nierozpuszczalny. Krzemiany te są mieszanką oliwinów, augitów i labradorów.
+
{{sparse-b}}Pál Partsch{{sparse-e}}, ówczesny dyrektor Wiedeńskiego Muzeum Mineralnego poprosił o&nbsp;poddanie analizie meteorytów mezőmadarasi wykładowcę z&nbsp;Getyngi, {{sparse-b}}Wöhlera{{sparse-e}}, który parał się tym już od wielu lat. Wöhlera przeprowadził analizę we współpracy z&nbsp;angielskim chemikiem, {{sparse-b}}Atkinsonem{{sparse-e}}. W&nbsp;jego opinii – uśredniając – 19,06% składu meteorytów stanowi żelazo, 7,4%&nbsp;nikiel, 0,25% natomiast kobalt i&nbsp;fosfor. W&nbsp;masie właściwej poza oczkami żelaza zauważalne są także drobne plamki siarczanu żelaza i&nbsp;dwa rodzaje krzemianów, z&nbsp;których jeden po rozpuszczeniu w&nbsp;kwasie solnym przyjmuje postać galaretowatą, drugi zaś jest nierozpuszczalny. Krzemiany te są mieszanką oliwinów, augitów i&nbsp;labradorytów.
-
;ciąg dalszy nastąpi...
+
______
 +
: ** Sitzungsberichte d. math. naturwissenschaftlichen Klasse der kais. Akademie der Wissenschaften. XI. köt. 676. s&nbsp;köv. lapjain.<ref>Knöpfler (1854)</ref>
-
== Galeria ==
+
==== <nowiki>[</nowiki>[[Borkut]], chondryt zwyczajny L5] ====
-
Meteoryty ze zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Budapeszcie (fot.&nbsp;Jan&nbsp;Woreczko)
+
Czwartym meteorytem tego typu jest '''''borkúti'''''<ref>meteoryt oznaczony na [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp_start.html mapie] jako [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp/borkut.html Borkút]; obecnie to teren [[:Kategoria:Ukraina|Ukrainy]]</ref>, który także spadł w&nbsp;roku 1852 – 13. października o&nbsp;trzeciej po południu. Spadek miał miejsce w&nbsp;komitacie Marmarosz, w&nbsp;miejscowości Borkút, w&nbsp;odległości 45&nbsp;sążni [~85-90&nbsp;m] od Cisy, na terenie działki domu niejakiego {{sparse-b}}Istvána Szedorka{{sparse-e}}. Wydarzeniu towarzyszyły: huk przypominający odgłos wystrzału armatniego i&nbsp;głośny, dwukrotnie słyszalny trzask. W&nbsp;tym czasie horyzont był nieco zachmurzony, kropił również drobny deszcz. Uwagę przebywającego wówczas na zewnątrz Szedorka zwrócił nagle świszczący dźwięk. Instynktownie pochylił się i&nbsp;przykucnął na ziemi, by uniknąć zagrażającego mu uderzenia. Po spadku czuł zapach siarki. Rozejrzawszy się dookoła spostrzegł wbity w&nbsp;ziemię kamień, który był rozgrzany do tego stopnia, że z&nbsp;trudem był go w&nbsp;stanie utrzymać w&nbsp;dłoniach. Meteoryt roztrzaskał się na dwie części: większa ważyła 7&nbsp;funtów i&nbsp;6 i&nbsp;1/4&nbsp;łuta [4030&nbsp;g], mniejsza zaś 7&nbsp;łutów [120&nbsp;g]. Obie stały się własnością {{sparse-b}}Józsefa Pöschla{{sparse-e}}, tamtejszego starszego leśnika, mniejsze fragmenty natomiast trafiły się w&nbsp;inne ręce. Pöschl zachował mniejszy kawałek swego kamienia, większy zaś posłał do {{sparse-b}}Győr{{sparse-e}} swojemu bratu, emerytowanemu majorowi Armii Cesarsko-królewskiej, {{sparse-b}}Karolyowi Pöschlowi{{sparse-e}}, który był zapalonym mineralogiem. Muzeum wiedeńskie [dziś: Naturhistorisches Museum] otrzymało ważący 15 i&nbsp;pół łuta [270&nbsp;g] fragment od urzędnika dworskiego, {{sparse-b}}Berghoffera{{sparse-e}}. Meteoryt borkúti został opisany przez dr. {{sparse-b}}F.&nbsp;Leydolta{{sparse-e}}*, szczegółowej analizie w&nbsp;Wiedniu poddał go z&nbsp;kolei dr.&nbsp;{{sparse-b}}Nurischany{{sparse-e}} pod zwierzchnictwem {{sparse-b}}Redtenbachera{{sparse-e}}.
 +
 
 +
Kształtem meteoryt borkúti przypomina według {{sparse-b}}Leydolta{{sparse-e}} piramidę o&nbsp;czterech ścianach, którego wysokość wynosi 10&nbsp;cali [~25&nbsp;cm], waga natomiast 10-12&nbsp;funtów [~6&nbsp;kg]. Cienki, czarny, pokryty skorupą powstałą na skutek odprysków, na której znać liczne zagłębienia w&nbsp;kształcie pęcherzyków przypominające kamyki żużlowe. Masa właściwa jest brązowo-szara, pokryta licznymi drobnymi kuleczkami o&nbsp;kształcie owalnym lub jajowatym, które spaja szary materiał łączący przyprószony niewielkimi oczkami niklowymi z&nbsp;metalowym połyskiem. Spojenia kulek są luźne, na skutek czego stosunkowo łatwo można je wydzielić z&nbsp;meteorytu. Cały kamień jest sypki. Wspomniane kuleczki są w&nbsp;pewnej mierze zbite, częściowo też wyżłobione, puste, w&nbsp;niektórych z&nbsp;nich można odnaleźć oczka o&nbsp;metalowym połysku. Owa budowa czyni ten meteoryt wyjątkowo słynnym. Ciężar gatunkowy 5,242. Cząsteczki metalu stanowią 1/6 całości kamienia. Zdaniem dr.&nbsp;Nurischanyiego w&nbsp;skład metalowych oczek wchodzą: żelazo, nikiel, cyna, miedź i&nbsp;fosfor. Masę właściwą kuleczek stanowią oliwiny, augity i&nbsp;oligoklazy.
 +
 
 +
______
 +
: *
 +
 
 +
==== <nowiki>[</nowiki>[[Ohaba]], chondryt zwyczajny H5] ====
 +
==== <nowiki>[</nowiki>[[Kakowa]], chondryt zwyczajny L6] ====
 +
==== <nowiki>[</nowiki>[[Knyahinya]], chondryt zwyczajny L/LL5] ====
 +
==== <nowiki>[</nowiki>[[Slavetic]], chondryt zwyczajny H5] ====
 +
==== <nowiki>[</nowiki>[[Zsadany]], chondryt zwyczajny H5] ====
 +
==== <nowiki>[</nowiki>[[Mocs]], chondryt zwyczajny L5-6] ====
 +
==== <nowiki>[</nowiki>[[Kaba]], chondryt węglisty CV3] ====
 +
 
 +
;ciąg dalszy nastąpi{{Kropek}}
 +
:{{Kropek}}tekst w tłumaczeniu
 +
 
 +
</div>
 +
<br clear="all"/>
 +
 
 +
== Galerie ==
 +
 
 +
Meteoryty ze zbiorów [[:Szablon:BudapestNHM|Muzeum Historii Naturalnej w Budapeszcie]] (fot.&nbsp;{{Txt2Img|Budapeszt_(Wadi).jpg|Wadi}} & {{Txt2Img|Budapeszt_(JW).jpg|Jan&nbsp;Woreczko}})
<gallery caption="" widths="200px" heights="150px" perrow="3">
<gallery caption="" widths="200px" heights="150px" perrow="3">
-
File:Gross-Divina_main_mass_(MHN_Budapeszt).jpg|Masa główna chondrytu zwyczajnego&nbsp;H5 '''Gross-Divina'''. Po lewej stronie dwa okazy meteorytu Mocs (8,465 i&nbsp;2,235&nbsp;kg), w prawym dolnym rogu meteoryt Ofehértó
+
File:Gross-Divina_main_mass_(NHM_Budapest).jpg|Masa główna chondrytu zwyczajnego H5 [[Gross-Divina]]. Po lewej stronie dwa okazy meteorytu [[Mocs]] (8,465 i&nbsp;2,235&nbsp;kg), w&nbsp;prawym dolnym rogu meteoryt [[Ofehértó]]
-
File:Ofeherto_main_mass_(MHN_Budapeszt).jpg|Masa główna '''Ofehértó''' (3,3&nbsp;kg; chondryt zwyczajny L6)
+
File:Ofehértó_main_mass_(NHM_Budapest).jpg|Masa główna '''[[Ofehértó]]''' (3,3&nbsp;kg; chondryt zwyczajny L6)
-
File:Mezo-Madaras_(MHN_Budapeszt).jpg|Kompletny okaz meteorytu '''Mezö-Madaras''' (1,068&nbsp;kg; chondryt zwyczajny L3.7)
+
File:Mezö-Madaras_(NHM_Budapest).jpg|Kompletny okaz meteorytu [[Mezö-Madaras]] (1,068&nbsp;kg; chondryt zwyczajny&nbsp;L3.7)
-
File:Nyirabrany_main_mass_(MHN_Budapeszt).jpg|Masa główna meteorytu '''Nyirábrany''' (1,108&nbsp;kg; chondryt zwyczajny LL5)
+
File:Nyirábrany_main_mass_(NHM_Budapest).jpg|Masa główna meteorytu '''[[Nyirábrany]]''' (1,108&nbsp;kg; chondryt zwyczajny&nbsp;LL5)
</gallery>
</gallery>
 +
 +
 +
<gallery caption="" widths="200px" heights="200px" perrow="3">
 +
File:Gross-Divina_(Haidinger_1860l).jpg|Masa główna chondrytu zwyczajnego H5 [[Gross-Divina]] (źródło: Haidinger 1860)
 +
File:Kaba_(Torok_1858_Magyar_Akademiai_Ertesito).jpg|Masa główna chondrytu węglistego CV3 [[Kaba]] (źródło: Török 1858, ''Magyar Akadémiai Értesítő'')
 +
File:Kakowa_(Haidinger_1859).jpg|Meteoryt [[Kakowa]] (źródło: Haidinger 1859)
 +
</gallery>
 +
 +
 +
Bogata kolekcja zdjęć meteorytów węgierskich znajduje się na stronach Zsolta Kereszty – [http://crbobs.hu/meteoritok/magyar-meteoritok/ Magyar meteoritok].
== [[Bibliografia]] ==
== [[Bibliografia]] ==
-
* +Sadler József, (1842), '''A Horvátországban 1842. April 26-án Délután 3 Órakor Történt Meteorköesésröl.''', w: ''A Királyi Magyar Természettudományi Társulat Évkönyvei'' pod redakcją Török József. Elsö Kötet, s. 33-41, Pesten, 1841-1845. Plik [http://www.biodiversitylibrary.org/page/11515646 DJVu]
+
* {{Brandstätter (2013)|page=30<ref>fotografia meteorytu [[Hraschina]]</ref>}}
-
* +Török József, (1882), '''A Magyar Birodalom meteoritjei (II. rész).''' ''Természettudományi Közlöny'', XIV, 1882, s. 497–514.
+
* {{Buchner (1861)}}
-
== Przypisy ==
+
* {{Kesselmeyer (1861)|page=informacji o '''[[Gross-Divina]]''', '''[[Milena]]'''}}
-
<references />
+
* {{Knöpfler (1854)}}
 +
 
 +
* Papp Gábor, (2014), '''„[[Gross-Divina]], rendelésre” – a nagydivényi meteorit másolatának elkészítése 3D-nyomtatással (a meteorithullás és a példány rövid történetével) (''“Gross-Divina on demand” – making of a meteorite replica by 3D printing (with a brief history of the meteorite fall and the specimen)'')''', ''Annales historico-naturales Musei nationalis hungarici'', 106, 2014, s. 53-70. Plik [http://real.mtak.hu/24190/ PDF].
 +
 
 +
* {{Ravasz (1969)}}
 +
 
 +
* {{Sadler (1841-1845)}}
 +
 
 +
* {{Semsey (1887)}}
 +
 
 +
* {{Tokody (1951)}}
 +
 
 +
*  Török József, (1858), '''Értesítés a [[Kaba|Kaba-Debreceni]]<ref>meteoryt oznaczony na [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp_start.html mapie] jako [http://www.nhmus.hu/adatbazisok/meteorit/metkarp/kaba.html Kaba]; obecnie to teren [[:Category:Węgry|Węgier]]</ref> lebkőről''', ''Magyar Academiai Értesítő'', 18, 1858, s. 313–318. Plik [http://real-j.mtak.hu/id/eprint/25 PDF].
 +
 
 +
* {{Török (1882a)}}
 +
 
 +
* {{Török (1882b)}}
 +
 
 +
* ''Wiener Zeitung'', '''Ein in <tt>pusinsko Selo</tt> bey [[Milena]] in Croatien gefallener Meteorstein''', nr 140, 22 maj 1842, s. 1045-1046. Plik [http://anno.onb.ac.at/cgi-content/anno?aid=wrz&datum=18420522 DjVu].
 +
 
 +
{{Przypisy}}
== Linki zewnętrzne ==
== Linki zewnętrzne ==
-
* '''Meteoritical Bulletin Database ([http://www.lpi.usra.edu/meteor/metbull.php MBD])''' - meteoryt '''[http://www.lpi.usra.edu/meteor/metbull.php?code=11207 Gross-Divina]''' &bull; [http://www.lpi.usra.edu/meteor/metbull.php?code=16628 Mezö-Madaras] &bull; [http://www.lpi.usra.edu/meteor/metbull.php?code=16640 Milena] &bull; [http://www.lpi.usra.edu/meteor/metbull.php?code=16709 Mocs] &bull; [http://www.lpi.usra.edu/meteor/metbull.php?code=17970 Nyirábrany] &bull;[http://www.lpi.usra.edu/meteor/metbull.php?code=17990 Ofehértó]
+
* '''Meteoritical Bulletin Database ([http://www.lpi.usra.edu/meteor/metbull.php MBD])''' – meteoryty:
 +
** '''{{Link-MBD|code=5113 |name=Borkut}}'''
 +
** {{Link-MBD|code=11207 |name=Gross-Divina}}
 +
** {{Link-MBD|code=12218 |name=Kaba}}
 +
** {{Link-MBD|code=12231 |name=Kakowa}}
 +
** '''{{Link-MBD|code=12335 |name=Knyahinya}}'''
 +
** '''{{Link-MBD|code=16628 |name=Mezö-Madaras}}'''
 +
** {{Link-MBD|code=16640 |name=Milena}}
 +
** '''{{Link-MBD|code=16709 |name=Mocs}}'''
 +
** '''{{Link-MBD|code=16894 |name=Nagy-Vázsony}}'''
 +
** {{Link-MBD|code=17970 |name=Nyirábrany}}
 +
** {{Link-MBD|code=17990 |name=Ofehértó}}
 +
 
 +
* {{ViennaNHM}}
 +
* {{BudapestNHM}}
 +
 
 +
* '''Kereszty Zsolt – [http://crbobs.hu/meteoritok/magyar-meteoritok/ Magyar meteoritok. Magyarország területére hullott vagy itt talált meteoritok]'''
 +
 
 +
* Wikipedia – [http://pl.wikipedia.org/wiki/Królestwo_Węgier Królestwo Węgier]
 +
* Wikipedia (HU) – mila "austro-węgierska" (''postamérföld'') [http://hu.wikipedia.org/wiki/Mérföld Mérföld]
 +
* Wikipedia (HU) – [http://hu.wikipedia.org/wiki/Kabai_meteorit Kabai meteorit] {{SeparatorBull}} [http://hu.wikipedia.org/wiki/Mezőmadarasi_meteorit Mezőmadarasi meteorit] {{SeparatorBull}} [http://hu.wikipedia.org/wiki/Mócsi_meteorit Mócsi meteorit] {{SeparatorBull}} [http://hu.wikipedia.org/wiki/Nyírábrányi_meteorit Nyírábrányi meteorit] {{SeparatorBull}} [http://hu.wikipedia.org/wiki/Ófehértói_meteorit Ófehértói meteorit]
 +
 
 +
 
 +
{{Co jeszcze na stronę}}
-
* Muzeum Historii Naturalnej w Budapeszcie (Magyar Természettudományi Múzeum Budapest) - [http://www.nhmus.hu/ Magyar Természettudományi Múzeum]
+
* Buchner (1861)
-
* Wikipedia - [http://pl.wikipedia.org/wiki/Królestwo_Węgier Królestwo Węgier]
+
:{| {{Old sources}}
 +
|{{sparse-b}}Gross-Divina{{sparse-e}}, Ungarn, 1837, Juli 24.<br />
 +
'''A. Allg. Z.''' 1837, Aug. 27.<sup>1)</sup> '''IbM.''' 1840, 89. '''PAErgb. 4''', 356, 429. '''Pa.''' 79. '''Ha.''' 85.
 +
|}
 +
:Rozwinięcia skrótów → patrz [[Bibliografia/Buchner Otto]]
 +
:1) ''Allgemeine Zeitung'', nr 239, 1837, s. 1911; plik {{Link-MDZ |urn=urn:nbn:de:bvb:12-bsb10504831-5 |pg=851}}
 +
:<del>''Allgemeine preußische Staats-Zeitung'', nr 237, 1837; plik {{Link-MDZ |urn=urn:nbn:de:bvb:12-bsb10486443-5 |pg=235}}</del>
[[Category:Poza granicami Polski]]
[[Category:Poza granicami Polski]]

Aktualna wersja na dzień 12:42, 21 lut 2023

0
Török József (1882), A Magyar Birodalom meteoritjei (II. rész)
Tłumaczenie książki o meteorytach węgierskich
Török József, (1882), A Magyar Birodalom meteoritjei (II. rész).[1] Természettudományi Közlöny, XIV, 1882, s. 497–514.

W swym opracowaniu autor Török József opisuje meteoryty z terenu nie współczesnych Węgier, lecz Królestwa Węgier – państwa, w skład którego wchodziły wówczas m.in.: Chorwacja, Wojwodina, Ruś Zakarpacka, Siedmiogród i Słowacja.


Tłumaczenie (z węgierskiego oryginału dla Wiki.Meteoritica.pl: Piotr Antypiuk)

W tłumaczeniu zawarte są odwołania do mapy – KÁRPÁT-MEDENCEI METEORITOK (Meteorites in the Carpatian Basin; mapa meteorytów basenu Karpat) i odwołania do opisów poszczególnych meteorytów – A Kárpát-medencében hullott meteoritok főbb adatai zamieszczonych na stronach Muzeum Historii Naturalnej w Budapeszcie.

Dodano również śródtytuły oraz uwagi tłumacza – zaznaczone w tekście nawiasami kwadratowymi [].


Spis treści


XXXIII. Magyar Birodalom meteoritjei

Dotychczas [do roku 1882] na Węgrzech obserwowano spadki dziesięciu meteorytów zawierających drobinki żelaza. Niestety nie wszystkie spośród nich trafiły do Węgierskiego Muzeum Narodowego. Przedstawimy je teraz w kolejności chronologicznej.

[Gross-Divina, chondryt zwyczajny H5]

Pierwszym z nich jest nagy-divinai[2], który spadł 2. lipca[3] 1837 roku o godzinie 11.30 w komitacie trenczyńskim między pasmami górskimi: Divina i Budatin. Upadek miał miejsce przy nieco zachmurzonym niebie, towarzyszył mu odgłos podobny do grzmotu pioruna, a świadkami wszystkiego byli liczni chłopi pracujący na pobliskim polu. Jan Lottner, diviński duchowny, który prawdopodobnie także obserwował wydarzenie, natychmiast pośpieszył na miejsce upadku, skąd zabrał, jeszcze pół godziny po zajściu pozostający ciepłym, kamień, by podarować go ziemiance, wdowie, hrabinie Ludowice Csákyné z domu Lasanszky [słow. vdova grófka Ľudmila Csáky, rodená Lašanský][4]. Tylko jej patriotycznemu usposobieniu zawdzięczamy to, że ten jakże wartościowy skarb trafił do Muzeum Narodowego. O meteoryt bowiem zabiegało także muzeum wiedeńskie, lecz hrabina udostępniła mu kamień jedynie w celu obejrzenia i  sporządzenia opisu. 17. lipca 1838 roku kamień stał się własnością Węgierskiego Muzeum Narodowego. Lottner zaś podarował muzeum wiedeńskiemu ważący 4 łuty [~70 g][5] fragment, który odkruszył się od kamienia w momencie spadku.

W 1844 roku Józef Sadler[6] mając na uwadze doskonały stan kamienia, jego wielkość i charakterystyczne właściwości nazwał go królem wszystkich europejskich meteorytów*. W istocie wówczas nim był.

Ze względu na swój kształt meteoryt nagy-divinai podobny jest do huby drzewnej; przez jego zaokrągloną powierzchnię biegnie bruzda dzieląca go na dwie równe części. We wspomnianej zaokrąglonej części można wyszczególnić wiele zagłębień na kształt muszli, fragment dolny zaś wolny jest od jakichkolwiek wyżłobień. Czarna skorupa jest niewyraźna, matowa; miejscami gładka, miejscami chropowata. Część właściwa jest koloru popielatoszarego, jaśniejszego lub ciemniejszego – w zależności od miejsca. Występują na niej także brązowe, rdzawe plamy i ciemnoszare drobne kropki w dużych ilościach. Widoczne są również plamy czystego żelaza i siarczanu żelaza. Waga meteorytu wynosi 19 funtów [~10,6 kg][7].

______

* Rocznik Towarzystwa Nauk Przyrodniczych Królewskich Węgier (A Királyi Magyar Természettudományi Társulat Évkönyvei) [pod redakcją Török József], I. tom, 35 s.[6]

[Milena, chondryt zwyczajny L6]

Drugim meteorytem z drobinkami żelaza był milénai, zwany niekiedy milyánai[8], który to 26. kwietnia 1842 roku około godziny 15. runął na pole w pewnej głębokiej dolinie, gdzie pracowało trzech chłopów i wbił się w ziemię na głębokość jednej stopy [ok. 30 cm]. Spadek miał miejsce w Chorwacji, w komitacie Varasd [chorw. Varaždinska županija] w gminie Punisinsko-Selo w odległości około jednej mili [~7 km][9] na południe od miejscowości Milijana. Wspomniani chłopi w asyście licznie zebranych gapiów wykopali ważący 2 i 1/8 funta [1,2 kg] kamień, a następnie rozbili go na mniejsze kawałki. Około pół mili [~3,5 km] od tego miejsca spadł również inny meteoryt. Ten jednak rozkruszył się w czasie lotu, dlatego też dr Kocevár, poborca cła Moschel i rewizor dworski Struppe, którzy pospieszyli na miejsce spadku nie byli w stanie określić, jak duże były to okazy. Wkrótce ówczesny biskup zagrzebski, György Haulik spośród tych fragmentów wysłał jedenaście łutów[5] [190 g] muzeum wiedeńskiemu, sześć [105 g] zaś Węgierskiemu Muzeum Narodowemu. Na zlecenie Towarzystwa Nauk Przyrodniczych Królewskich Węgier dr Károly Nendtvich poddał meteoryt analizie, zaś wykładowca akademicki József Sadler[6] w pierwszym tomie rocznika wydawanego przez owe towarzystwo szczegółowo opisał zarówno okoliczności spadku, jaki i właściwości meteorytu, a także wyniki przeprowadzonej analizy.*

Część właściwa meteorytu jest jasno-brązowoszara z brązowymi, rdzawymi plamami, na tle których wyróżniają się z kolei ciemniejsze, owalne fragmenty. Kamień pokryty jest licznymi drobinkami czystego żelaza i pirotynu. Czarna skorupa jest niewyraźna, matowa, miejscami delikatnie błyszcząca. Jest to jeden z najpospolitszych meteorytów zawierających drobinki żelaza.

______

* Ibidem. 33 s.

[Mezö-Madaras, chondryt zwyczajny L3.7]

Trzecim w węgierskiej kolekcji meteorytów zawierających drobinki żelaza jest kamień, który został nazwany mezőmadarasi[10]. W tym przypadku nie ma mowy o spadku jednego czy dwóch kamieni, a o całej ich gromadzie. 4. września 1852 roku, między 4. a 5. godziną po południu przez Transylwanię przeszła prawdziwa burza meteorytów. Spadały one w obrębie długiej na półtorej mili [~10 km] i szerokiej na pół mili [~4 km][9] elipsy na terenie Równiny Transylwańskiej, w okolicach gminy Mező-Madaras, w miejscu, gdzie znajduje się długie na 500 kroków, szerokie na 250 kroków i głębokie na 2 sążnie [~4 m] jezioro zwane Boskim (Istentó). W pobliżu owego jeziora znajdowało się tzw. Czarne gospodarstwo. Liczni chłopi pracujący na polach i łąkach gospodarstwa widzieli na własne oczy meteorytową burzę, zebrali także część czarnych kamieni, które spadły z nieba. Okoliczności spadku szczegółowo opisał Dr Vilmos Knöpfler**. Przy zupełnie bezwietrznej pogodzie, na całkowicie czystym, niezachmurzonym niebie pojawiła się kula ognia poruszająca się z południowego-zachodu na północny-wschód. Po wypaleniu się kuli na terenie od Károlyvár'u [Alba Iulia] i Nagy-Enyed [Aiud] po miejscowości Torada [Turda] i Kolozsvár [Cluj-Napoca], w kierunku północno-wschodnim zaś aż po Maros-vásárhely [Târgu Mureş] i Szász-Régen [Reghin] dało się słyszeć huk zbliżony do tego towarzyszącemu burzy czy też grzmot powstający na skutek wystrzałów z odległych armat, dział. Po tym huku chłopi, obserwując spadające kolejno kamienie, słyszeli jeszcze powtarzające się, świszczące dźwięki. Kilku wieśniaków, jako że stali w pobliżu jeziora Boskiego, widziało także, jak w taflę wody uderza jeden ze spadających kamieni, wzbijając tym samym wodę na wysokość jednego sążnia [~2 m] i powodując duże zafalowanie jeziora. Co istotne, na południowy-zachód od jeziora Boskiego – czyli kierunek, z którego meteoryt wyruszył, pojawił się – spadały mniejsze kamienie. Na północ od jeziora z kolei znajdowano okazy wielkości pięści, zaś w odległości na pół godziny marszu od zbiornika wodnego natrafiono na okaz ważący 18 funtów [10,1 kg], który był wbity w ziemię do tego stopnia, że widać było tylko jego krawędzie. Ten znakomity egzemplarz trafił do muzeum wiedeńskiego i stanowi prawdziwy skarb w jego zbiorach. W kolekcji muzeum są zaledwie dwa meteoryty większe od tego, tj. okahabai[11] i knyahinyai[12] – oba pochodzą z Węgier. Łączną masę meteorytów z tego spadku można ocenić na cetnar [50-60 kg].

Meteoryty z Mező-Madaras są czarne, na nierównych skorupach znać liczne zagłębienia zbliżone kształtem do palców u dłoni. Kształt kamienia jest kolejno: zaokrąglony, bulwiasty, spłaszczony. Część właściwa jest szara z brudnobiałymi plamami, pokryta wieloma mieniącymi się na biało lub żółtawo, żelaznymi przebarwieniami. Szczyty pęknięć połyskują stalą. Ciężar właściwy 3,50.

Pál Partsch, ówczesny dyrektor Wiedeńskiego Muzeum Mineralnego poprosił o poddanie analizie meteorytów mezőmadarasi wykładowcę z Getyngi, Wöhlera, który parał się tym już od wielu lat. Wöhlera przeprowadził analizę we współpracy z angielskim chemikiem, Atkinsonem. W jego opinii – uśredniając – 19,06% składu meteorytów stanowi żelazo, 7,4% nikiel, 0,25% natomiast kobalt i fosfor. W masie właściwej poza oczkami żelaza zauważalne są także drobne plamki siarczanu żelaza i dwa rodzaje krzemianów, z których jeden po rozpuszczeniu w kwasie solnym przyjmuje postać galaretowatą, drugi zaś jest nierozpuszczalny. Krzemiany te są mieszanką oliwinów, augitów i labradorytów.

______

** Sitzungsberichte d. math. naturwissenschaftlichen Klasse der kais. Akademie der Wissenschaften. XI. köt. 676. s köv. lapjain.[13]

[Borkut, chondryt zwyczajny L5]

Czwartym meteorytem tego typu jest borkúti[14], który także spadł w roku 1852 – 13. października o trzeciej po południu. Spadek miał miejsce w komitacie Marmarosz, w miejscowości Borkút, w odległości 45 sążni [~85-90 m] od Cisy, na terenie działki domu niejakiego Istvána Szedorka. Wydarzeniu towarzyszyły: huk przypominający odgłos wystrzału armatniego i głośny, dwukrotnie słyszalny trzask. W tym czasie horyzont był nieco zachmurzony, kropił również drobny deszcz. Uwagę przebywającego wówczas na zewnątrz Szedorka zwrócił nagle świszczący dźwięk. Instynktownie pochylił się i przykucnął na ziemi, by uniknąć zagrażającego mu uderzenia. Po spadku czuł zapach siarki. Rozejrzawszy się dookoła spostrzegł wbity w ziemię kamień, który był rozgrzany do tego stopnia, że z trudem był go w stanie utrzymać w dłoniach. Meteoryt roztrzaskał się na dwie części: większa ważyła 7 funtów i 6 i 1/4 łuta [4030 g], mniejsza zaś 7 łutów [120 g]. Obie stały się własnością Józsefa Pöschla, tamtejszego starszego leśnika, mniejsze fragmenty natomiast trafiły się w inne ręce. Pöschl zachował mniejszy kawałek swego kamienia, większy zaś posłał do Győr swojemu bratu, emerytowanemu majorowi Armii Cesarsko-królewskiej, Karolyowi Pöschlowi, który był zapalonym mineralogiem. Muzeum wiedeńskie [dziś: Naturhistorisches Museum] otrzymało ważący 15 i pół łuta [270 g] fragment od urzędnika dworskiego, Berghoffera. Meteoryt borkúti został opisany przez dr. F. Leydolta*, szczegółowej analizie w Wiedniu poddał go z kolei dr. Nurischany pod zwierzchnictwem Redtenbachera.

Kształtem meteoryt borkúti przypomina według Leydolta piramidę o czterech ścianach, którego wysokość wynosi 10 cali [~25 cm], waga natomiast 10-12 funtów [~6 kg]. Cienki, czarny, pokryty skorupą powstałą na skutek odprysków, na której znać liczne zagłębienia w kształcie pęcherzyków przypominające kamyki żużlowe. Masa właściwa jest brązowo-szara, pokryta licznymi drobnymi kuleczkami o kształcie owalnym lub jajowatym, które spaja szary materiał łączący przyprószony niewielkimi oczkami niklowymi z metalowym połyskiem. Spojenia kulek są luźne, na skutek czego stosunkowo łatwo można je wydzielić z meteorytu. Cały kamień jest sypki. Wspomniane kuleczki są w pewnej mierze zbite, częściowo też wyżłobione, puste, w niektórych z nich można odnaleźć oczka o metalowym połysku. Owa budowa czyni ten meteoryt wyjątkowo słynnym. Ciężar gatunkowy 5,242. Cząsteczki metalu stanowią 1/6 całości kamienia. Zdaniem dr. Nurischanyiego w skład metalowych oczek wchodzą: żelazo, nikiel, cyna, miedź i fosfor. Masę właściwą kuleczek stanowią oliwiny, augity i oligoklazy.

______

*

[Ohaba, chondryt zwyczajny H5]

[Kakowa, chondryt zwyczajny L6]

[Knyahinya, chondryt zwyczajny L/LL5]

[Slavetic, chondryt zwyczajny H5]

[Zsadany, chondryt zwyczajny H5]

[Mocs, chondryt zwyczajny L5-6]

[Kaba, chondryt węglisty CV3]

ciąg dalszy nastąpi
tekst w tłumaczeniu


Galerie

Meteoryty ze zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Budapeszcie (fot. Wadi & Jan Woreczko)



Bogata kolekcja zdjęć meteorytów węgierskich znajduje się na stronach Zsolta Kereszty – Magyar meteoritok.

Bibliografia

  • Brandstätter Franz, Ferrière Ludovic, Köberl Christian, (2013), Meteorites: Witnesses of the Origin of the Solar System (Meteoriten: Zeitzeugen der Entstehung des Sonnensystems), Edition Lammerhuber, 2013, ss. 272, (s. 30[15]).[16] ISBN 978-3901753435.
  • Buchner Otto, (1861), Versuch eines Quellenverzeichnisses zur Literatur über Meteoriten, w: Broenner Heinrich L., Abhandlungen, herausegeben von der Senckenburgischen naturforschenden gesellschaft, Bd. 3, Frankfurt a.M. 1859-1861, s. 455-482. Plik PDF; plik DjVu.
  • Kesselmeyer Paul August, (1861), Ueber den Ursprung der Meteorsteine. Tafel XII-XIV., w: Broenner Heinrich L., Abhandlungen, herausegeben von der Senckenburgischen naturforschenden gesellschaft, Bd. 3, Frankfurt a.M. 1859-1861, s. 313-454, (s. informacji o Gross-Divina, Milena). Plik PDF; plik DjVu.
  • Knöpfler Wilhelm, Partsch Paul Maria, (1854), Anszug aus dem ämtlichen Berichte über den am 4. September 1852 bei Mezö-Madaras in Siebenbürgen stattgehaben Meteoriten-Fall, w: Über den Meteorstein-Niederfall unweit Mezö-Madaras in Siebenbürgen am 4. September 1852, Sitzungsberichte der Mathematisch-Naturwissenschaftliche Classe Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften, 11, 1854, s. 675-681. Plik DjVu.
  • Papp Gábor, (2014), Gross-Divina, rendelésre” – a nagydivényi meteorit másolatának elkészítése 3D-nyomtatással (a meteorithullás és a példány rövid történetével) (“Gross-Divina on demand” – making of a meteorite replica by 3D printing (with a brief history of the meteorite fall and the specimen)), Annales historico-naturales Musei nationalis hungarici, 106, 2014, s. 53-70. Plik PDF.
  • Sadler József, (1841-1845), A Horvátországban 1842. April 26-án Délután 3 Órakor Történt Meteorköesésröl, Királyi Magyar Természettudományi Társulat Évkönyvei, (red. Török József), Elsö Kötet, Pesten 1841-1845, s. 33-41.[8][18] Plik DjVu.
  • Semsey Andor, (1887), A Magyar Nemzeti Muzeum Meteorit-gyüjteménye, Földtani közlöny, 17(4-6), 1887, s. 191-200. Plik DjVu; plik PDF.
  • Tokody László, Dudichné Vendl Mária, (1951), Magyarország meteoritgyűjteményei (Meteorite collections in Hungary), Akadémiai Kiadó, Budapest 1951, ss. 102. Plik GIF.
  • Török József, (1858), Értesítés a Kaba-Debreceni[19] lebkőről, Magyar Academiai Értesítő, 18, 1858, s. 313–318. Plik PDF.
  • Török József, (1882a), A Magyar Birodalom meteoritjei (I. rész), Természettudományi Közlöny, XIV (159), 1882, s. 433-442. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    ; plik PDF.
  • Török József, (1882b), A Magyar Birodalom meteoritjei (II. rész), Természettudományi Közlöny, XIV (160), 1882, s. 497-514. Plik PDF.
  • Wiener Zeitung, Ein in pusinsko Selo bey Milena in Croatien gefallener Meteorstein, nr 140, 22 maj 1842, s. 1045-1046. Plik DjVu.

Przypisy

  1. ^ tytuł polski Meteoryty imperium węgierskiego
  2. ^ meteoryt oznaczony na mapie jako Gross-Divina; obecnie to teren Słowacji
  3. ^ wg pozostałych źródeł meteoryt spadł 24 lipca
  4. ^ hrabina zabrała go do swojego zamku w Budatíne
  5. ^ a b 1  łut ≈ 0,0175 kg
  6. ^ a b c Sadler (1841-1845)
  7. ^ 1 funt ≈ 0,5 kg
  8. ^ a b meteoryt oznaczony na mapie jako Milena; obecnie to teren Chorwacji
  9. ^ a b chodzi o milę (mérföld, postamérföld) używaną w Monarchii Austro-Węgierskiej; jej długość wynosiła 7585,9 metrów; Wikipedia (HU) – Mérföld
  10. ^ meteoryt oznaczony na mapie jako Mezö-Madaras; obecnie to teren Rumunii
  11. ^ meteoryt oznaczony na mapie jako Ohaba; obecnie to teren Rumunii
  12. ^ meteoryt oznaczony na mapie jako Knyahinya; obecnie to teren Ukrainy
  13. ^ Knöpfler (1854)
  14. ^ meteoryt oznaczony na mapie jako Borkút; obecnie to teren Ukrainy
  15. ^ fotografia meteorytu Hraschina
  16. ^ bogato ilustrowany album poświęcony kolekcji meteorytów w Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu
  17. ^ katalog zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Budapeszcie; wcześniejsze katalogi: Semsey (1887)Tokody (1951)
  18. ^ również o innych meteorytach m.in.: Lenarto, s. 34-35; Gross-Divina, s. 35-37; wyniki analiz meteorytu Milena dalej w artykule: Nendtvich Károlytól, s. 42-49
  19. ^ meteoryt oznaczony na mapie jako Kaba; obecnie to teren Węgier

Linki zewnętrzne


  • Buchner (1861)
Gross-Divina, Ungarn, 1837, Juli 24.

A. Allg. Z. 1837, Aug. 27.1) IbM. 1840, 89. PAErgb. 4, 356, 429. Pa. 79. Ha. 85.

Rozwinięcia skrótów → patrz Bibliografia/Buchner Otto
1) Allgemeine Zeitung, nr 239, 1837, s. 1911; plik DjVu
Allgemeine preußische Staats-Zeitung, nr 237, 1837; plik DjVu

Strony w kategorii „Meteoryty imperium węgierskiego”

Poniżej wyświetlono 12 spośród wszystkich 12 stron tej kategorii.

B

G

K

L

M

M cd.

N

O

Osobiste