PayPal-donate (Wiki).png
O ile nie zaznaczono inaczej, prawa autorskie zamieszczonych materiałów należą do Jana Woreczko & Wadi.

(Unless otherwise stated, the copyright of the materials included belong to Jan Woreczko & Wadi.)


Lechówka

Z Wiki.Meteoritica.pl

1i

Pierwszy polski meteoryt reliktowy!

Lechówka
Lechówka (GU 6 2015).jpg
Drobinki odnalezionego meteorytu, którego wiek określono na ok. 65 milionów lat (fot. Tomasz Krzykawski; źródło: Sztuka 2015)
Znalezisko
Lokalizacja Lechówka, Polska
Położenie[1] 51°10'07.60"N, 23°14'23.81"E
Data ~66 mln lat
Charakterystyka
Typ meteoryt żelazny reliktowy (relict iron)[2]
Masa 1,8181 g
Liczba okazów 19 mocno zwietrzałych małych fragmentów i pył
Meteoritical Bulletin Database

Na temat najnowszego polskiego meteorytu wiemy już wszystko. Niewątpliwie mamy udokumentowany i przebadany pierwszy polski meteoryt reliktowy (paleometeoryt, relict iron)![2]

Odkrycie to zawdzięczamy Tomaszowi Brachaniec z Uniwersytetu Śląskiego. Tomasz Brachaniec z zespołem prowadził od dawna badania sferul (kulistych szkliw) będących pozostałościami przeobrażenia skał podczas wielkich impaktów (Brachaniec et al. 2012, 2014). Analizując osady z odsłonięcia geologicznego, z warstw na granicy kredy i paleogenu (K/Pg, ok. 66 mln lat temu)[3], gdzie wcześniej zidentyfikowano anomalię irydową (Machalski et al. 2010; Racki et al. 2011[4]), w trakcie analiz rentgenowskich zarejestrowano nietypowy minerał. Okazało się, że jest to magnetyt, którego nie powinno być w tak starych osadach ze względu na jego nietrwałość.

Więcej o pierwszym polskim meteorycie reliktowym[2] w licznych artykułach odkrywców (Szopa et al. 2015, 2017, 2017, 2018; opublikowanych w Meteoritics & Planetary ScienceActa Societatis Metheoriticae Polonorum).

W lutym 2017 roku meteoryt Lechówka został zgłoszony do Meteoritical Bulletin Database. Dopiero po ponad 4 latach, w marcu 2021 roku, został on oficjalnie zatwierdzony. Jest to 25 polski meteoryt (meteoryt Siewierz nie został zarejestrowany).

Wyniki badań

Podczas VIII Seminarium Meteorytowego w 2015 roku w Olsztynie zaprezentowano po raz pierwszy wyniki badań składu meteorytu Lechówka (Szopa et al. 2015):

  • jest to pierwszy meteoryt żelazny kopalny z granicy K/Pg (Kreda–Paleogen);
  • minerały pierwotne to: kamacyt, taenit i schreibersyt;
  • wszystkie minerały wtórne (magnetyt, goethyt, tleno-wodorotlenki żelaza, smektyt, ilmenit) zawierają podwyższoną zawartość niklu, co świadczy, że powstały z faz pierwotnych zawierających Fe i Ni;
  • brak faz mineralnych innych niż metaliczne, a bardziej odpornych na wietrzenie, np. krzemianów, świadczy, że meteoryt Lechówka jest meteorytem żelaznym, który uległ silnemu zwietrzeniu;
  • ze względu na małą wielkość próbki nie jest możliwe ustalenie dokładnego typu;
  • meteoryt z Lechówki był prawdopodobnie pojedynczym, małym spadkiem;
  • warstwy w Lechówce z granicy K/Pg są swoistym fenomenem, gdyż w jednej warstwie znajduje się zapis dwóch różnych i de facto bardzo oddalonych impaktów – krater Chicxulub i Lechówka.

Skład pierwiastkowy minerałów pierwotnych i wtórnych (wartości średnie z kilku pomiarów):

Pierwiastek
[%wag]
minerały pierwotne
kamacyt taenit schreibersyt
Fe 93,7 78,8 54,3
Ni 5,89 21,0 30,4
Co 0,38 0,13 0,06
P 0,24 0,01 14,5
Si 0,01 0,02 <0,01
Pierwiastek
[%wag] (a.p.f.u.)[5]
minerały wtórne
magnetyt
Fe2O3 (Fe+3) 68,5 (1,98)
FeO (Fe+2) 27,0 (0,88)
NiO (Ni) 4,2 (0,13)
CoO (Co) 0,38 (0,01)

Charakterystyka fragmentów meteorytu z Lechówki (Szopa et al. 2018):

«

Odsłonięcie w Lechówce, z utworami kredy i paleogenu znajduje się we wschodniej części Polski, w pobliżu granicy polsko-ukraińskiej (rejon Chełma Lubelskiego). Wychodnia skał ma około 4,5 m głębokości i około 20 m szerokości. W profilu odsłaniającym się w Lechówce zostało wydzielone osiem jednostek skalnych o różnej stratygrafii i litologii (Racki et al. 2011). Z iłu granicznego wyodrębniono magnetyczne fragmenty o dwóch odmiennych frakcjach: 2–6 mm oraz <2 mm (pył meteorytowy), a ich całkowita masa wyniosła 0,86385 g.[6] Masa pyłu (<2 mm) to 0,95425 g. Większe fragmenty są stalowo szare, częściowo przechodzące w odcienie brunatno-brązowe. Frakcja mniejsza jest brązowa. Obserwacje mikroskopowe przeciętych, większych magnetycznych fragmentów pozwoliły wyodrębnić dwie strefy, o odmiennej teksturze i składzie mineralnym. Pierwsza z nich zawiera fazy pierwotne. Są one reprezentowane przez minerały o wysokiej zawartości niklu (taenit, kamacyt i schreibersyt). Strefy z metalicznymi minerałami są obrośnięte przez fazy wtórne: magnetyt i goethyt (strefa druga). Zarówno magnetyt i goethyt zwierają podwyższoną zawartość niklu. W badanym materiale nie stwierdzono obecności innych minerałów, które są charakterystyczne dla meteorytów (np. oliwiny, pirokseny czy chromity[7]) (Szopa et al. 2017, 2017).

»


Zobacz również inny polski meteoryt kopalny Niedźwiada.


Pierwsze medialne informacje o nowym odkryciu pojawiły się w popularyzatorskim artykule opublikowanych w Gazecie Uniwersyteckiej UŚ (Sztuka 2015):

«

(…) Do sprawdzenia osadu, w którym zostały znalezione sferule i rozpoznano magnetyt, profesor [Łukasz Karwowski] zaproponował najprostszą z możliwych metod – wykorzystanie zwykłego magnesu, który – jak wiadomo – przyciąga żelazo. Efekt tej prostej próby zaskoczył wszystkich. Dr [Krzysztof] Szopa przyznaje, że nie zapomni widoku, kiedy na oczach badaczy magnes zaczął przyciągać drobiny z badanej skały osadowej. Nie było już wątpliwości – to był meteoryt.

– Po około 65 milionach lat – mówi z uśmiechem dr Szopa – światło dzienne ujrzał meteoryt kopalny. Jego rozmiary były niewielkie. Całkowita masa wysortowanych drobinek wynosi zaledwie około jednego grama, a ich wielkość waha się od kilku dziesiętnych części milimetra do 5–6 mm, nie zmienia to jednak faktu, że przed nami znajdował się niespotykany okaz.

Z posiadanego materiału wyodrębniono trzy największe fragmenty, które zostały zatopione w żywicy, a następnie bardzo dokładnie wypolerowane. Tak przygotowany materiał został przebadany chemicznie.

– Znaleziono w nim trzy pierwotne minerały – wyjaśnia dr Szopa – będące dowodem, że studiowane fragmenty są odłamkami meteorytu żelaznego. Są nimi: kamacyt (stop żelazo-nikiel, w którym dominuje zawartość żelaza), taenit (stop nikiel-żelazo, w którym dominuje zawartość niklu) oraz schreibersyt (fosforek żelaza i niklu). Minerały pierwotne są otoczone przez produkty związane z wietrzeniem, którymi są głównie magnetyt z podwyższoną zawartością niklu oraz tlenki i tlenowodorotlenki żelaza również zawierające nikiel. (…)

»


Paleometeoryty

Pojęciem paleometeoryt („stary meteoryt”) określa się dwie grupy meteorytów: meteoryty reliktowe (ang. relict meteorites) i meteoryty kopalne (ang. fossil meteorites). Mówimy o „starych meteorytach” nie w sensie odnoszącym się do bezwzględnego wieku tych meteorytów, gdyż większość z nich uformowała się podczas powstawania Układu Słonecznego i mają one absolutny wiek około 4,6 miliarda lat (z wyłączeniem meteorytów z Marsa i Księżyca, które są dużo młodsze). Mówimy o ich wieku ziemskim (ang. terrestrial age), czyli czasie liczonym od ich spadku na powierzchnię Ziemi. Niektóre meteoryty spadły bardzo dawno na tereny, które pozwoliły zabezpieczyć je od niesprzyjających warunków atmosferycznych i zachować pierwotny skład mineralny, podczas gdy inne dosłownie skamieniały, a tym samym zachowały się po nich tylko „ślady” (Peucker-Ehrenbrink et al. 2001; Drouard et al. 2019[8]).

Większość meteorytów ulega dosyć szybko procesowi degradacji (wietrzenia) w utleniających warunkach panujących na powierzchni Ziemi. Jeśli spadek miał miejsce na teren pustyni – na zimną i lodową Antarktydę lub na gorące i suche pustynie Afryki, Australii lub Półwyspu Arabskiego – okazy mogą przetrwać kilkadziesiąt tysięcy lat. Najszybciej wietrzeją chondryty[9], większe szanse przetrwania mają uboższe w metaliczne żelazo achondryty. Najstarsze znalezione meteoryty z gorących pustyń to meteoryty księżycowe: Dhofar 025[10] i Dhofar 908[11] o wieku ziemskim, odpowiednio, 500 i 360 tysięcy lat oraz meteoryt marsjański Dhofar 019[12] mający 340 tysięcy lat[13], kilkanaście meteorytów z Antarktydy jest starszych, mają one ponad 480 tys. lat. Dwa najstarsze meteoryty z zimnej Antarktydy mają po około 2 miliony lat, są to: Allan Hills 88019 (chondryt typu H5)[14] i Lewis Cliff 86360 (chondryt typu L4)[15] (Lauretta et al. 2006).

Stopień zachowania meteorytów po spadku zależy od warunków panujących w rejonie gdzie spadły i od dalszej historii geologicznej terenu. Meteoryty z Antarktydy, wbrew pozorom, zachowały się w lepszym stanie niż okazy znajdowane na suchych, gorących pustyniach (meteoryt uwięziony w lodzie, ale w środowisku bez tlenu, będzie mniej podatny na wietrzenie, niż okaz leżący płytko nawet na ekstremalnie suchej pustyni). Wiele znalezisk na Antarktydzie ma wiek ziemski ponad 300 tysięcy lat, natomiast niewiele okazów znalezionych poza nią osiąga 40000 lat. Wiek meteorytów z Omanu, Zachodniej Australii czy Roosevelt County w USA nie przekracza 50 tys. lat (Lauretta et al. 2006). Jeśli w wyniku procesów geologicznych, meteoryt trafi do środowiska beztlenowego, tzn. zostanie pochłonięty przez osady (lub lód) i odcięty od zabójczego tlenu może przetrwać miliony lat w stanie niewiele zmienionym lub ulec metasomatozie. Granica pomiędzy silnie zwietrzałymi meteorytami, a paleometeorytami jest nieostra.

Meteoryty kopalne (fossil meteorites)

Meteoryty kopalne to takie, które zostały zachowane w osadach geologicznych lub innych warstwach, w których panujące warunki sprzyjają zachowaniu pierwotnego składu i struktury meteorytu. Ziemski wiek takich meteorytów liczony jest w dziesiątkach milionów lat, większość z nich to meteoryty żelazne. Najbardziej znanym meteorytem kopalnym jest meteoryt żelazny typu IIAB Lake Murray[16], którego wiek szacuje się na około 110-120 milionów lat.[13] Do tej kategorii należy też niezgłoszony meteoryt Niedźwiada.

Meteoryty reliktowe (relict meteorites)

Mianem meteorytów reliktowych określa się bardzo zmienione obiekty pochodzenia meteorytowego znajdowane w pokładach skał. Są one zbudowane głównie z minerałów wtórnych, ale zachowała się struktura pierwotna meteorytu. W Meteoritical Bulletin Database meteoryty reliktowe zdefiniowano następująco: „relict meteorite: A highly altered object that may have a meteoritic origin. These are dominantly (>95%) composed of secondary minerals formed on the body on which the object was found”.

Większość meteorytów reliktowych to meteoryty kamienne, określane mianem relict OC. Najbardziej znane i najstarsze to znaleziska ze Szwecji: Österplana[17] i Brunflo[18], których wiek szacuje się na około 460 milionów lat[19]. Są to pozostałości po meteorytach kamiennych, chondrytach zwyczajnych.[13]

Wyróżniana jest również kategoria meteorytów żelaznych reliktowych relict iron. Meteorytem żelaznym reliktowym jest polska Lechówka. Obecnie (luty 2022 r.) w Meteoritical Bulletin Database są zarejestrowane tylko trzy takie meteoryty: Gove, Lechówka oraz grupa kilkunastu meteorytów Ramlat Fasad].


Kolekcje

Kolekcje w których znajdują się fragmenty meteorytu Lechówka:

Zbiór uwagi
Earth Sciences Museum, Institute of Earth Sciences, Faculty of Natural Sciences, University of Silesia in Katowice fragmenty, 1,4 g
Bartoschewitz Meteorite Lab. zwietrzały odłamek 0,02 g (Bartoschewitz catalog)
Woreczko&Wadi Meteorites Collection mały fragment


Fałszywe fragmenty meteorytu Lechówka

W marcu 2017 roku na portalu aukcyjnym Allegro pojawiły się w sprzedaży fragmenty fałszywego meteorytu Lechówka!. Sprzedawcą był członek Polskiego Towarzystwa Meteorytowego, który, jak zaznaczał w opisach aukcji, sprzedawane fragmenty nabył od innego poszukiwacza, który twierdził, że znalazł je osobiście i wystawiał na to własnoręcznie podpisane certyfikaty! Kilka fragmentów fałszywki, o masach nie przekraczających 0,01 g, kupiono za kilkadziesiąt złotych, a niektóre nawet za 200 zł.

W czerwcu 2017 roku jeden z nabywców zwrócił się do naukowców z Uniwersytetu Śląskiego z prośbą o zweryfikowanie autentyczności zakupionych fragmentów (Szopa et al. 2018).

Streszczenie artykułu Szopa et al. (2018) zaczerpnięte ze streszczenia referatu wygłoszonego podczas X Konferencji Meteorytowej w Pułtusku:

«

Autorzy chcą przedstawić cechy diagnostyczne, które pozwalają na odróżnienie oryginalnych fragmentów meteorytu kopalnego z Lechówki (Szopa et al. 2017, 2017) od tych, które pokazały się od ponad roku w sprzedaży komercyjnej, a będące jej fałszywkami. Przedstawione porównanie uwzględnia wykorzystanie binokularu oraz elektronowego mikroskopu skaningowego, które w zupełności wystarczy aby odróżnić oryginał od fałszywych fragmentów.

Przebadane fragmenty podszywające się pod oryginalny materiał z Lechówki są fragmentami meteorytów. W większości przypadków, minerały budujące omawiane fragmenty, są reprezentowane prze kamacyt i taenit. Podrzędnie występuje schreibersyt oraz chromit. Wszystkie powyższe fazy to minerały pierwotne, które w wielu przypadkach ulegają wietrzeniu, tworzą tlenki/wodorotlenki żelaza z podwyższoną zawartością niklu. Podobne fazy zostały stwierdzone w kopalnych fragmentach meteorytu z Lechówki (Szopa et al. 2017, 2017). Fragmenty meteorytu kopalnego z granicy K/Pg z Lechówki są głównie reprezentowane przez produkty wietrzenia faz pierwotnych. Obserwowana, rzeczywista sytuacja jest odwrotna niż w przypadku studiowanego materiału. Ponadto, w oryginalnej Lachówce nie stwierdzono chromitu. Warto podkreślić, że minerały wtórne, zastępujące ziarna pierwotne są głównie reprezentowane przez spinele typu magnetytu. I to one, tworzą swoistą otulinę/film wokół kamacytu, taenitu i schreibersytu. Goethyt i fazy bardziej uwodnione tworzą najbardziej zewnętrzną część, która de facto jest strefą kontaktową z osadem. Taka sytuacja spowodowała konserwację pozostałości materiału pierwotnego, co przedłożyło się na jego zachowanie przez 65 mln lat.

Cechą, która wskazuje, że przebadane fragmenty nie są oryginalnym materiałem z Lechówki jest ich morfologia. Fragmenty ujawniają powierzchnię, która często nosi cechy obróbki mechanicznej. Stwierdzone powierzchnie płaskie wyglądają na wypolerowane, natomiast te, które maja charakterystyczne rysy, mogą świadczyć o ich cięciu piłą.

»


Sprzedawane na Allegro fragmenty były rzeczywiście fragmentami jakiegoś zwietrzałego meteorytu żelaznego, ale nie był to meteoryt Lechówka!

Wniosek z tej historii jest taki, że w przypadku tak specyficznego materiału, trzeba być bardzo ostrożnym i podchodzić z dużą rezerwą do ofert sprzedaży meteorytów. Nawet, jak sprzedającymi są członkowie PTMet![20]


Lokalizacja

Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
© Jan Woreczko & Wadi

(L) Lechówka

* W 2018 roku Google zmieniło zasady działania apletu, mapa może wyświetlać się niepoprawnie (pomaga Ctrl+F5); więcej → Szablon:GEMap-MyWiki

Miejsce znalezienia fragmentów: 51°10'07.60"N, 23°14'23.81"E.


Galerie



Odkrywka „Lechówka” (Racki et al. 2011) (szczegóły w artykule)


Bibliografia

  • Brachaniec Tomasz, Karwowski Łukasz, (2012), Tajemnicze szkliwa granicy K/T w Lechówce, poster, VII Konferencja Meteorytowa, 20-21 kwietnia, Łowicz 2012.
  • Brachaniec Tomasz, (2012), Zagłada sprzed 65 mln lat zapisana w skałach (cz. II), Meteoryt, 1, 2012, s. 10–12. Plik PDf.
  • +Brachaniec Tomasz, Karwowski Łukasz, Szopa Krzysztof, (2014), Spherules associated with the Cretaceous–Paleogene boundary in Poland, Acta Geol. Pol., 64(1), 2014, s. 99-108. Plik PDF.
  • Brachaniec Tomasz, Szopa Krzysztof, Karwowski Łukasz, Krzykawski Tomasz, Salamon Mariusz, Brom Krzysztof, (2015), Sferule z granicy Kreda-Paleogen (Lechówka, Polska) – wstępne dane (Spherules from the Cretaceous–Paleogene boundary (Lechówka, Polska) – preliminary data), Acta Soc. Metheor. Polon., 6, 2015, s. 17-22. Plik ASMP.
  • Brachaniec Tomasz, Brom Krzysztof, (2015), Kopalne ordowickie chondryty – przegląd danych (Fossil ordovician chondrites – a review), Acta Soc. Metheor. Polon., 6, 2015, s. 23-25. Plik ASMP.
  • +Machalski Marcin, Racki Grzegorz, Koeberl Christian, Harasimiuk Marian, (2010), Ślad kosmicznej katastrofy. Polskie dowody impaktu, który zabił dinozaury, Academia, 3, 2010, s. 32-34. Plik PDF.
  • Racki Grzegorz, Machalski Marcin, Koeberl Christian, Harasimiuk Marian, (2011), The weathering−modified iridium record of a new Cretaceous–Palaeogene site at Lechówka near Chełm, SE Poland, and its palaeobiologic implications, Acta Palaeontologica Polonica, 56(1), 2011, s. 205-215. Plik doi.
  • Szopa Krzysztof, Brachaniec Tomasz, Karwowski Łukasz, (2015), Jedna warstwa – dwa impakty: historia meteorytu kopalnego z Lechówki, streszczenie referatu, VIII Seminarium Meteorytowe, 24-25 kwietnia, Olsztyn 2015, s. 3.
  • Szopa Krzysztof, Brachaniec Tomasz, Karwowski Łukasz, Krzykawski Tomasz, (2017), Remnants of altered meteorite in the Cretaceous-Paleogene clay boundary in Poland, Meteoritics & Planetary Science, vol. 52(4), 2017, s. 612–622 . Plik doi.
  • Szopa Krzysztof, Karwowski Łukasz, Krzykawski Tomasz, Brachaniec Tomasz, (2017), Fragmenty kopalnego meteorytu z Lechówki: charakterystyka mineralogiczna i geochemiczna (Fragments of strongly weathered meteorite from Lechówka: mineralogical and geochemical characterisation), Acta Soc. Metheor. Polon., 8, 2017, s. 100-109. Plik ASMP.
  • Szopa Krzysztof, Karwowski Łukasz, Krzykawski Tomasz, Brachaniec Tomasz, (2018), Jak odróżnić oryginał od fałszywek: kopalny meteoryt z Lechówki (How to distinguish the original from fakes: the fossil meteorite from Lechówka), Acta Soc. Metheor. Polon., 9, 2018, s. 112-122. Plik ASMP.
  • +Sztuka Maria, (2015), Przybysz z kosmosu, Gazeta Uniwersytecka UŚ, 6, 2015, s. 14-15. Plik PDF.

Przypisy

  1. ^ jeśli nie zaznaczono inaczej, podano współrzędne przyjęte w oficjalnej bazie meteorytów Meteoritical Bulletin Database
  2. ^ a b c komitet rejestrujący MBD uznał meteoryt Lechówka za meteoryt reliktowy (relict), choć bardziej pasuje on do kategorii meteorytów kopalnych (fossil)?!
  3. ^ tzw. granica K-T, K/Pg; w tym czasie doszło do impaktu Chicxulub wiązanego z masowym wymieraniem organizmów – spadkiem bioróżnorodności; z tego okresu pochodzi również krater Bołtysz
  4. ^ stwierdzono podwyższoną zawartość irydu i niektórych platynowców w warstwie
  5. ^ a.p.f.u.atoms per formula unit
  6. ^ masa fragmentów 2–6 mm
  7. ^ właśnie brak chromitu był jednym z kryteriów identyfikacji fałszywych fragmentów meteorytu Lechówka!
  8. ^ bardzo ciekawy artykuł o wieku meteorytów z pustyni El Médano na Atakamie w Chile: Drouard A., Gattacceca J., Hutzler A., Rochette P., Braucher R., Bourlès D., ASTER Team, Gounelle M., Morbidelli A., Debaille V., Van Ginneken M., Valenzuela M., Quesnel Y., Martinez R., (2019), The meteorite flux of the past 2 m.y. recorded in the Atacama Desert, Geology, 2019. Plik PDF; więcej → woreczko.pl – Wydarzenia • Events
  9. ^ niewiele chondrytów pustynnych osiąga wiek ziemski 40000 lat
  10. ^ meteoryt księżycowy Dhofar 025, znalezisko z 2000 roku w Omanie; typ Lunar (anorth) (pol. lunaryt), TKW 751 g
  11. ^ meteoryt księżycowy Dhofar 908, znalezisko z 2003 roku w Omanie; typ Lunar (anorth) (pol. lunaryt), TKW 245 g
  12. ^ meteoryt marsjański Dhofar 019, znalezisko z 2000 roku w Omanie; typ shergottyt SHE, TKW 1056 g
  13. ^ a b c Brachaniec (2013); IMCA Insights
  14. ^ meteoryt kamienny Allan Hills 88019, znalezisko z 1988 roku na Antarktydzie; chondryt zwyczajny H5, TKW 57,4 g
  15. ^ meteoryt kamienny Lewis Cliff 86360, znalezisko z 1986 roku na Antarktydzie; chondryt zwyczajny L4, TKW 181,5 g
  16. ^ meteoryt żelazny Lake Murray, znalezisko z 1933 roku w USA; typ IIAB, TKW 270 kg
  17. ^ meteorytów reliktowych Österplana jest zarejestrowanych w Meteoritical Bulletin Database 65 znalezisk (stan luty 2022)
  18. ^ meteoryt reliktowy Brunflo, znalezisko z 1980 roku w Szwecji; typ Relict H
  19. ^ Simms (2014); tam m.in. o wielkim bombardowaniu Ziemi przez meteoryty 467 milionów lat temu
  20. ^ znanych jest kilka przypadków, gdy meteoryty pochodzące z innych źródeł próbowano zgłaszać jako nowe znaleziska. Znany jest przypadek w Niemczech, gdzie jeden z poszukiwaczy próbował zgłosić okaz meteorytu Sikhote-Alin, jako nowe znalezisko (chodzi o meteoryt Inningen, który w 2011 roku został zdyskredytowany (Discredited) w Meteoritical Bulletin Database).
    W Polsce też niestety był przypadek, kiedy próbowano zgłosić okaz meteorytu Campo del Cielo, jako nowy polski meteoryt (tzw. Konopiska). Również w przypadku dwóch nowych meteorytów KrupeJankowo Dolne, wysuwane są podejrzenia o ich „obcym” pochodzeniu. A w przypadku meteorytu Rusalka udowodniono oszustwo! Wątpliwe są również współczesne znaleziska nowych okazów meteorytów w okolicach kraterów Kaali (Kaalijärv) (We wszystkich tych czterech przypadkach pojawia się nazwisko Mateusza Szyszka!); patrz → Kategoria:Oszustwa

Zobacz również

Linki zewnętrzne

  • Meteoritical Bulletin Database (MBD) – meteoryt reliktowy Lechówka
  • Encyclopedia of Meteorites (EoM) – meteoryt reliktowy Lechówka
Osobiste